Σταμάτησαν οι άνθρωποι να κοιτούν τον ουρανό.
Σαν άχθος ακατάβλητο έγιναν: τ’ αστέρια,
η φωνή του φεγγαριού, του σύμπαντος η ανάσα.
Τη θέση των άστρων πήρανε: οι ψηφιακές εικόνες.
Απλώνονται γρήγορα σε πλαστικές ξαπλώστρες
κι άνευρα κρεβάτια (νυχθημερόν).
Διάστικτα ολοστόλιστες: ηλεκτρονικά ψηφιδωτά
κι ευχολόγια γλυκερών υποκριτών.
Σαν ρωμαϊκές λεγεώνες μοιάζουν
που διαφημίσουνε τη δύναμή τους
σε πορείες θριάμβου σκιερών δρόμων.
Κι οι λογάδες της προστυχιάς,
τους ποιητές χλευάζουν τις κρυστάλλινες νύχτες,
σαν τους βλέπουν στον ουρανό ν’ αναζητούν:
θεούς, αγγέλους και σιωπές.
_
γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης
Πόση μα πόση αλήθεια για την πλαστική, ηλεκτρονική εποχή της άφατης μα…έκδηλης αδιαφορίας του ΑΝΘΡΩΠΟΥ για την πνευματική του υπόσταση….!!!
ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ!!!
Κύριε Τριάντη το ποίημα σας είναι ότι πιο αληθινό διάβασα για την εποχή και τα ζητούμενα μας!!!! Μου άρεσε ιδιαίτερα αυτό της αναζήτησης… θεών, αγγέλων και σιωπών!!!!!!! Καλό Σ.Κ.
Μου άρεσε πολύ…μπράβο
Πολύ ωραίο και αποτυπώνει ό,τι έλκει την σύγχρονη ψυχή.