Που να ξεβράσω το θυμό;
Σε ποιαν ακτή;
Σε ποιο ρυάκι ν΄αφεθώ;
Σε ποιο ποτάμι να κυλήσω;… δίχως ν΄αφήσω
Τα άσχημα λόγια να μου καίνε το μυαλό.
Πώς να γλυκάνω την οργή;
Ετούτη τη σιωπή
πόσο ακόμα να την κρύβω σε συντρίμμια;
Μακριά από τα αγρίμια,
που μου τρομάζουν την ψυχή.
Θα σε κοιτάζω για να δω
Νεράιδες, τέρατα ή μάγισσες σωρό
Τα ξωτικά να σέρνουν το χορό
Τα σύννεφα να σεργιανίζουνε με γέλιο ή λυγμό
Θα σε κοιτάζω για να ζω
Θα σ΄αγναντεύω για να βρω
Ανάσα και άνεμο στο βουρκωμένο μου μυαλό
Θα σε κοιτώ για να μπορώ
Το φως ή το σκοτάδι σου να ακολουθήσω
Γαλήνη στην ψυχή μου να δωρίσω
Οι φωτογραφίες είναι πνευματική ιδιοκτησία της Άννας Ρουμελιώτη.
Διατίθενται άδεια Creative Commons, όπως παρακάτω
[Αναφορά Δημιουργού - Μη Εμπορική Χρήση - Παρόμοια Διανομή 3.0 Ελλάδα]
(CC BY-NC-SA 3.0 GR)
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ιδιαίτερα όμορφο ποίημα. Όμορφες και οι φωτογραφίες σας.
Σας ευχαριστώ πολύ!
“Πώς να γλυκάνω την οργή;”
Ταξιδεύοντας τη ματιά σε θάλασσες γαλήνιες… ταξιδεύοντας την φουρτουνιασμένη ψυχή για λιμάνια απάνεμα κατανόησης και συχώρεσης… με φάρο πάντα την αγάπη!
Πολύ όμορφο, φίλη μου Άννα – μου έδωσε έναυσμα για δικές μου σκέψεις!
Ευχαριστώ πολύ Βάσω!Η θάλασσα κι ο ουρανός κάτι έχουν να μας πουν!!!
Υπέροχες οι φωτογραφίες όπως και το κείμενο αγγίζει τα βάθη της ψυχής!
Ευχαριστώ Σοφία μου!!!!!!!!!
“Πώς να γλυκάνω την οργή;
Ετούτη τη σιωπή
πόσο ακόμα να την κρύβω σε συντρίμμια;”
Δυνατός στίχος που στοχεύει την καρδιά του αναγνώστη. Σε ευχαριστώ!
Εγώ ευχαριστώ Άννα Μαρία!!!!