Στους έρημους γυρνά η ψυχή μου τους σταθμούς
που έχουν βαγόνια στις γραμμές παρατημένα
με αναμνήσεις φορτωμένα και καημούς
και τα παράθυρα από δάκρυα ποτισμένα.
Πόσες φορές έχουν γνωρίσει την χαρά
και πόσες άλλες εκεί έμαθαν τον πόνο
σε κάθε αντάμωμα σαν ήτανε μπροστά
ή χωρισμούς που σταματούσανε τον χρόνο.
Μα τώρα πια χάσαν την αίγλη την παλιά,
φιγούρες μοιάζουν θλιβερές και γερασμένες,
πληγές γεμάτοι, με παράθυρα κλειστά,
με αποβάθρες και γραμμές χορταριασμένες.
Αχ να γινότανε ξανά να είχαν ζωή
πάλι στα σπλάχνα τους, ας ήταν για μια μέρα,
τραίνα ανυπόμονα να έφταναν πρωί
και με σφυρίγματα να σκίζαν τον αέρα.
Κι εγώ να ήμουνα ξανά παιδί μικρό
πάνω στην γέφυρα πεζών να τα χαζεύω
να με τυλίγουνε με σύννεφα καπνό
την μυρωδιά τους στην ψυχή μου να μαζεύω…
_
γράφει ο Σπύρος Μακρυγιάννης - Αργοναύτης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Γλυκια νοσταλγία!!!Πολύ όμορφο ποίημα!!!
Άννα μου σε ευχαριστώ!
Πολύ όμορφη η προσπάθειά σας Σπύρο!
Με πολύ καλή τεχνική και πολύ όμορφο περιεχόμενο αντίστοιχα!
Καλές υπόλοιπες δημιουργίες!
Ευχαριστώ από την καρδιά μου Παναγιώτη!
Κύριε Μακρυγιάννη εξαιρετικό ποίημα!!!
Περιγράψατε τόσο λυρικά το άδειασμα της ψυχής
και την μοναξιά…
Να είστε πολύ καλά!!
Καλή εβδομάδα να έχετε!!!
Κυρία Ιωαννάτου με συγκινείτε αφάνταστα… Είμαι από μικρό παιδί λάτρης του τραίνου και το θέαμα ενός έρημου σταθμού με αγγίζει βαθιά… Κι εσείς περιγράψατε με ακρίβεια το συναίσθημά μου….
υπεροχο!
Σας ευχαριστώ κυρία Χανιώτη….
με ταξιδευεις!! καθε φορα!!
Εύη μου αυτό θα ήθελα…. Να είσαι καλά….