Στο ίδιο σημείο

Δημοσίευση: 23.11.2018

Ετικέτες

Κατηγορία

Πόσο θα ήθελα να γνώριζα όλους τους περαστικούς ανθρώπους που συναντώ στον δρόμο. Να ήξερα πως τους λένε, τι αγαπούν, τι τους βασανίζει, ποια είναι η ζωή τους. Γιατί, για κάποιον λόγο, βρισκόμαστε μαζί στο ίδιο σημείο. Και μιλάνε τα βλέμματα και η βιασύνη μας, όμως όχι εμείς. Μα ποιος ξέρει, πόσες φορές θα έχει τύχει να βρεθούμε στο ίδιο μονοπάτι, στο ίδιο μαγαζί, στο ίδιο λεωφορείο, στο ίδιο ασανσέρ, χωρίς να θυμόμαστε ότι έχουμε συναντηθεί ξανά. Και για κάποιον λόγο, η μοίρα μας φέρνει κοντά συνεχώς, σαν τη διαδοχή των εποχών. Όμως εμείς, απορροφημένοι από τις σκέψεις μας, τους προσπερνάμε τους ανθρώπους και συνεχίζουμε. Και συναντιόμαστε ξανά και ξανά και ξανά. Χωρίς τελειωμό. Χωρίς να γνωριστούμε ποτέ.

_

γράφει η Ιωάννα Μαγοπούλου

Το σχόλιό σας είναι επιθυμητό!

Ακολουθήστε μας

Αναμνήσεις

Αναμνήσεις

Ο περιπτεράς απορημένος σηκώνει τα πρωινά ρολά του καταστήματός του, εκείνη στέκεται στη στάση του πρώτου πρωινού λεωφορείου. Βρέχει όμως, σταματά ένα διερχόμενο ταξί. Βρέχει και στέκεται αποσβολωμένη. Γράφει μάθημα το πρωί και ξενυχτά ευχαρίστως, διαβάζοντας. Θα του...

Τα λουλούδια φυτρώνουν στη στάχτη

Τα λουλούδια φυτρώνουν στη στάχτη

Δεν πρόλαβαν να σταματήσουν οι εκκωφαντικοί ήχοι των εκρήξεων και ο Αλεξέι είχε ήδη κουμπώσει τον επενδύτη και έτρεχε βάζοντας το κράνος προς το πυροσβεστικό όχημα – δεν έχει παιχνίδια στον πόλεμο, ο Μιχαήλ στην προχθεσινή βάρδια έκανε εφτά ράμματα που δεν φόραγε...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

Τα λουλούδια φυτρώνουν στη στάχτη

Τα λουλούδια φυτρώνουν στη στάχτη

Δεν πρόλαβαν να σταματήσουν οι εκκωφαντικοί ήχοι των εκρήξεων και ο Αλεξέι είχε ήδη κουμπώσει τον επενδύτη και έτρεχε βάζοντας το κράνος προς το πυροσβεστικό όχημα – δεν έχει παιχνίδια στον πόλεμο, ο Μιχαήλ στην προχθεσινή βάρδια έκανε εφτά ράμματα που δεν φόραγε...

Ευτυχισμένοι καιροί

Ευτυχισμένοι καιροί

Ο ροδώνας όλο και μεγάλωνε στο μεγάλο τετράγωνο παρτέρι που είχε στήσει με πολλή δουλειά και αγάπη ο πατέρας της. Στη μέση δέσποζε ένας μεγάλος φοίνικας σε σχήμα βεντάλιας και οι τριανταφυλλιές όλο και πετούσαν καινούρια φυλλαράκια μα και αγκάθια μαζί.  Ζούσε μόνη της...

Εκείνοι, της αντίπερα όχθης

Εκείνοι, της αντίπερα όχθης

Η Μίνα βιαζόταν. Δεν μπορούσε να περιμένει. Έκλεισε βιαστικά τα χαρτιά της. Προχώρησε προς την έξοδο. Έκλεισε με επιμέλεια την πόρτα και κλείδωσε σχολαστικά τρεις φορές. Κατεβαίνοντας την φρεσκοσφουγγαρισμένη αποβραδίς κοινόχρηστη σκάλα, ο ήχος του τηλεφώνου την έκανε...

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου