Πόσο θα ήθελα να γνώριζα όλους τους περαστικούς ανθρώπους που συναντώ στον δρόμο. Να ήξερα πως τους λένε, τι αγαπούν, τι τους βασανίζει, ποια είναι η ζωή τους. Γιατί, για κάποιον λόγο, βρισκόμαστε μαζί στο ίδιο σημείο. Και μιλάνε τα βλέμματα και η βιασύνη μας, όμως όχι εμείς. Μα ποιος ξέρει, πόσες φορές θα έχει τύχει να βρεθούμε στο ίδιο μονοπάτι, στο ίδιο μαγαζί, στο ίδιο λεωφορείο, στο ίδιο ασανσέρ, χωρίς να θυμόμαστε ότι έχουμε συναντηθεί ξανά. Και για κάποιον λόγο, η μοίρα μας φέρνει κοντά συνεχώς, σαν τη διαδοχή των εποχών. Όμως εμείς, απορροφημένοι από τις σκέψεις μας, τους προσπερνάμε τους ανθρώπους και συνεχίζουμε. Και συναντιόμαστε ξανά και ξανά και ξανά. Χωρίς τελειωμό. Χωρίς να γνωριστούμε ποτέ.

_

γράφει η Ιωάννα Μαγοπούλου

Το σχόλιό σας είναι επιθυμητό!