Ένα λυχνάρι φως

ανάσα πετρολύχναρου

δίπλα στη γωνιά

σιμά στο ξύλινο τραπέζι

φώτιζε τα πρόσωπα

οστεωμένα, αγγελικά

αγίων σχήματα

να βλέπουνε ο ένας τη θλίψη

στα μάτια του άλλου,

 

μια στάλα φως

έφτανε κιόλας

να ντύσει την αγάπη

κόρη τους

να την κάμει

στο ίδιο ξύλινο τραπέζι

να καθήσουν γύρω- γύρω

χαμογελώντας.

 

_

γράφει η Πολυξένη Βακιρλή

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!