Ένα λυχνάρι φως
ανάσα πετρολύχναρου
δίπλα στη γωνιά
σιμά στο ξύλινο τραπέζι
φώτιζε τα πρόσωπα
οστεωμένα, αγγελικά
αγίων σχήματα
να βλέπουνε ο ένας τη θλίψη
στα μάτια του άλλου,
μια στάλα φως
έφτανε κιόλας
να ντύσει την αγάπη
κόρη τους
να την κάμει
στο ίδιο ξύλινο τραπέζι
να καθήσουν γύρω- γύρω
χαμογελώντας.
_
γράφει η Πολυξένη Βακιρλή
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Διαβάστε κι αυτά
Κλείσε τα μάτια και ταξίδεψε. Κλείσε τα μάτια κι ονειρέψου. Γιατί το όνειρο μπορεί και σε ταξιδεύει μακάρια ανέμελα, στη σιωπή. Μπορεί να αψηφά τη πεζότητα να γλυκαίνει τη στυφή καθημερινότητα. Επειδή είναι η μαγική πινελιά που χρωματίζει κι ομορφαίνει, την ίδια...
Στα βάθη του ωκεανού στο υγρό έρεβος της λήθης τα μάτια σου αχτίδα μάταια μια προσευχή χωρίς πίστη Στη μέση της ερήμου άμμος σε κλεψύδρα αέναη για γνώση στερνή διψάσαμε όμως τώρα τα χείλη κολλήσανε Στην πανύψηλη κορυφή η μοναξιά σκληρός παγετώνας για να κρατηθούμε...
Ήρθα στον κόσμο Έλληνας και ανδρώθηκα ως Κρήτας Στους ώμους γιγάντων μάταια έκατσα Τώρα στην έρημο εξόριστος θυμάμαι τις αισθήσεις Τόπος που δεν μυρίζεις γιασεμί χώμα βρεγμένο ζωντανό τη ρετσινιά των πεύκων και αγέρα καθάριο, δροσερό τόπος άγνωστος είναι αυτός ο τόπος...
Πολυξένη ωραιότατο!!!
Μπράβο!!
Καλή σου ημέρα!!!
Σ’ ευχαριστώ πολύ Ελένη!!!!
Σ’ ευχαριστώ πολύ Ελένη!!!!
πολύ όμορφο και ξεχωριστό…
Μια διάχυτη θλίψη που η αγάπη καταφέρνει να μετατρέψει σε χαμόγελο… Υπάρχει ο ένας για τον άλλο… και αυτό μπορεί να αρκεί… Όμορφη δημιουργία…
“μια στάλα φως
έφτανε κιόλας
να ντύσει την αγάπη”
Μια στάλα φως – αλήθεια, πόση δύναμη μπορεί να κρύβει…
Πολλυ τρυφερό και με πολλή ευαισθησία δοσμένο, Πόλα μου!