Στο φως του λυχναριού
Ένα λυχνάρι φως
ανάσα πετρολύχναρου
δίπλα στη γωνιά
σιμά στο ξύλινο τραπέζι
φώτιζε τα πρόσωπα
οστεωμένα, αγγελικά
αγίων σχήματα
να βλέπουνε ο ένας τη θλίψη
στα μάτια του άλλου,
μια στάλα φως
έφτανε κιόλας
να ντύσει την αγάπη
κόρη τους
να την κάμει
στο ίδιο ξύλινο τραπέζι
να καθήσουν γύρω- γύρω
χαμογελώντας.
_
γράφει η Πολυξένη Βακιρλή
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Πολυξένη ωραιότατο!!!
Μπράβο!!
Καλή σου ημέρα!!!
Σ’ ευχαριστώ πολύ Ελένη!!!!
Σ’ ευχαριστώ πολύ Ελένη!!!!
πολύ όμορφο και ξεχωριστό…
Μια διάχυτη θλίψη που η αγάπη καταφέρνει να μετατρέψει σε χαμόγελο… Υπάρχει ο ένας για τον άλλο… και αυτό μπορεί να αρκεί… Όμορφη δημιουργία…
“μια στάλα φως
έφτανε κιόλας
να ντύσει την αγάπη”
Μια στάλα φως – αλήθεια, πόση δύναμη μπορεί να κρύβει…
Πολλυ τρυφερό και με πολλή ευαισθησία δοσμένο, Πόλα μου!