Στο φως του λυχναριού
Ένα λυχνάρι φως
ανάσα πετρολύχναρου
δίπλα στη γωνιά
σιμά στο ξύλινο τραπέζι
φώτιζε τα πρόσωπα
οστεωμένα, αγγελικά
αγίων σχήματα
να βλέπουνε ο ένας τη θλίψη
στα μάτια του άλλου,
μια στάλα φως
έφτανε κιόλας
να ντύσει την αγάπη
κόρη τους
να την κάμει
στο ίδιο ξύλινο τραπέζι
να καθήσουν γύρω- γύρω
χαμογελώντας.
_
γράφει η Πολυξένη Βακιρλή
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
![Φιλοσοφικές παρεμβάσεις, του Ανδρέα Αντωνίου [4]](https://tovivlio.net/wp-content/uploads/2015/05/philosophy_antoniou_b-440x264.jpg)
Πολυξένη ωραιότατο!!!
Μπράβο!!
Καλή σου ημέρα!!!
Σ’ ευχαριστώ πολύ Ελένη!!!!
Σ’ ευχαριστώ πολύ Ελένη!!!!
πολύ όμορφο και ξεχωριστό…
Μια διάχυτη θλίψη που η αγάπη καταφέρνει να μετατρέψει σε χαμόγελο… Υπάρχει ο ένας για τον άλλο… και αυτό μπορεί να αρκεί… Όμορφη δημιουργία…
“μια στάλα φως
έφτανε κιόλας
να ντύσει την αγάπη”
Μια στάλα φως – αλήθεια, πόση δύναμη μπορεί να κρύβει…
Πολλυ τρυφερό και με πολλή ευαισθησία δοσμένο, Πόλα μου!