Ένα λυχνάρι φως
ανάσα πετρολύχναρου
δίπλα στη γωνιά
σιμά στο ξύλινο τραπέζι
φώτιζε τα πρόσωπα
οστεωμένα, αγγελικά
αγίων σχήματα
να βλέπουνε ο ένας τη θλίψη
στα μάτια του άλλου,
μια στάλα φως
έφτανε κιόλας
να ντύσει την αγάπη
κόρη τους
να την κάμει
στο ίδιο ξύλινο τραπέζι
να καθήσουν γύρω- γύρω
χαμογελώντας.
_
γράφει η Πολυξένη Βακιρλή
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ακολουθήστε μας
Διαβάστε κι αυτά
Η ψευδαίσθηση της μοναδικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης, όταν έρχεται σε σύγκρουση με τον πραγματικό ψυχισμό.
Η “πτώση” είναι αναπόφευκτη, όταν η ματαιότητα συναντά το κενό και όταν η πληρότητα δεν αποτελεί προορισμό, αλλά πρόσκαιρη στάση μέσα στο ταξίδι.
Στις γειτονιές των ανθρώπων του μόχθου πλανιέται μια πληγωμένη ελπίδα, ψυχής η κραυγή ένα παιδί πεινασμένο που μόλις κρατιέται σ' ένα τραπέζι που κάποιος μοιράζει λιγοστό το ψωμί Τη μέρα εκείνη της κρίσης λαμπρός ο ήλιος καλεί αδικημένους, θλιμμένους στο κόσμο...
Μαβιά σύννεφα ταξιδεύουν στα δυτικά με τον ανάλαφρο ρυθμό παλιού τραγουδιού. Ένα κορίτσι κεντάει στο τελάρο του το τριανταφυλλί του λιόγερμα. Ένα σύννεφο, το ‘συρε μαζί του το σούρουπο, σκάλωσε στα κλαδιά της γαζίας ξεθώριασε το κιτρινάκι της φορεσιάς της...
Πολυξένη ωραιότατο!!!
Μπράβο!!
Καλή σου ημέρα!!!
Σ’ ευχαριστώ πολύ Ελένη!!!!
Σ’ ευχαριστώ πολύ Ελένη!!!!
πολύ όμορφο και ξεχωριστό…
Μια διάχυτη θλίψη που η αγάπη καταφέρνει να μετατρέψει σε χαμόγελο… Υπάρχει ο ένας για τον άλλο… και αυτό μπορεί να αρκεί… Όμορφη δημιουργία…
“μια στάλα φως
έφτανε κιόλας
να ντύσει την αγάπη”
Μια στάλα φως – αλήθεια, πόση δύναμη μπορεί να κρύβει…
Πολλυ τρυφερό και με πολλή ευαισθησία δοσμένο, Πόλα μου!