Κρατάω δυο κόσμους στα χέρια μου.
Τον έναν μου πρόσφεραν.
Τον άλλον ήθελα να πλάσω.
Ήλιος με δυο πρόσωπα.
Το ένα φως παντοτινό.
Το άλλο λαβωμένο, σκοτεινό.
Χαμόγελο μισό.
Χαρταετός δίχως σκοινιά.
Χρόνια στροβιλίζεται,
πίσω απ’ τη σκιά.
Άνοιξης αλλοτινής.
Τα περιστέρια χρόνια αναζητούμε.
Δίκοπο όραμα.
Αγκάθινο στεφάνι στα μαλλιά.
Αλυσοδεμένα τα χέρια μας.
Ερμηνεύουν τις απώλειες.
Πνοής,
ψυχής,
αλληλεγγύης.
Υποταγή αξιών.
Μαρμαρωμένη η φρόνηση.
Παγωμένος ο ορίζοντας.
Χαμένα χρώματα,
σε στιλιζαρισμένο παράδεισο.
Βαλσαμωμένα λουλούδια,
σε καμβά απελπισίας.
Βολεμένα τα μάτια,
σε θρόνο πλαστό.
Πνεύμα σπαραγμού,
στης λήθης τα σοκάκια.
Υπνοβάτες εμείς.
Ασφαλισμένοι.
Ορθά κουρδισμένοι,
με χρονοδιακόπτη οριοθετημένο.
Η κλεψύδρα φτάνει στο τέλμα.
Εξατμίστηκε η άμμος.
Η πηγή λιγοστεύει.
Το σιτάρι τελεύει.
Λίγο νερό ουρανέ.
Λίγο ψωμί αδελφέ.
Ένα χέρι να σηκωθώ.
Λίγο οξυγόνο να αναπνεύσω.
Μια ιδέα να λυτρωθώ.
Λίγη αγάπη να ζήσω.
_
γράφει η Ελένη Ιωαννάτου
Συγκλονιστικές σκέψεις και λόγια Ελένη μου!!Αλήθειες που μας καίνε!!Καλημέρα!!
Γλυκιά μου Άννα σ’ ευχαριστώ απ’ τα βάθη της ψυχής μου για τα όμορφα λόγια σου!!
Δέντρα αλήθειες.
οι ρίζες όλο και πιο βαθιά εισχωρούν στην καρδιά…
Καλή σου ημέρα!!
Δυνατά λόγια…
Μάχη μου καλή σ’ ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου!!!
“Κρατάω δυο κόσμους στα χέρια μου.
Τον έναν μου πρόσφεραν.
Τον άλλον ήθελα να πλάσω.”
Δυνατοί οι στίχοι σου Ελένη. Αποπνέουν ευαισθησία και αγωνία μαζί. Μπράβο!
καταπληκτική γραφή ..μπράβο
Το δυνατά δοσμένο αποτύπωμα της αγωνίας σου μπροστά σε έναν κόσμο που πλάστηκε για άλλα, όμως αλλιώς διαμορφώνεται πέρα από την θέλησή μας, κι ας είμαστε οι πολλοί…. Αξίες σε αγρανάπαυση… Ξηρασία στο χωράφι της αγάπης…. Η άμμος εξατμίζεται… Ο χρόνος τελειώνει…. Όμως μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε! Είσαι κομμάτι της δικής μου ελπίδας για κάτι καλύτερο στον κόσμο… Η ποίηση είναι η σανίδα που γράπωσαν οι ελπίδες μας για να σωθούν… Κι έγιναν ένα… Μια κοινή μεγαλύτερη ελπίδα…
“Λίγο νερό ουρανέ”…πολύ Ποίηση, Ελένη…βρέξε, βρέξε μας Ποίηση!!