17.08.2015

Σφαίρα διττή

Κρατάω δυο κόσμους στα χέρια μου.

Τον έναν μου πρόσφεραν.

Τον άλλον ήθελα να πλάσω.

Ήλιος με δυο πρόσωπα.

Το ένα φως παντοτινό.

Το άλλο λαβωμένο, σκοτεινό.

 

Χαμόγελο μισό.

Χαρταετός δίχως σκοινιά.

Χρόνια στροβιλίζεται,

πίσω απ’ τη σκιά.

Άνοιξης αλλοτινής.

 

Τα περιστέρια χρόνια αναζητούμε.

Δίκοπο όραμα.

Αγκάθινο στεφάνι στα μαλλιά.

Αλυσοδεμένα τα χέρια μας.

Ερμηνεύουν τις απώλειες.

Πνοής,

ψυχής,

αλληλεγγύης.

 

Υποταγή αξιών.

Μαρμαρωμένη η φρόνηση.

Παγωμένος ο ορίζοντας.

Χαμένα χρώματα,

σε στιλιζαρισμένο παράδεισο.

Βαλσαμωμένα λουλούδια,

σε καμβά απελπισίας.

Βολεμένα τα μάτια,

σε θρόνο πλαστό.

 

Πνεύμα σπαραγμού,

στης λήθης τα σοκάκια.

Υπνοβάτες εμείς.

Ασφαλισμένοι.

Ορθά κουρδισμένοι,

με χρονοδιακόπτη οριοθετημένο.

 

Η κλεψύδρα φτάνει στο τέλμα.

Εξατμίστηκε η άμμος.

Η πηγή λιγοστεύει.

Το σιτάρι τελεύει.

Λίγο νερό ουρανέ.

Λίγο ψωμί αδελφέ.

Ένα χέρι να σηκωθώ.

Λίγο οξυγόνο να αναπνεύσω.

Μια ιδέα να λυτρωθώ.

Λίγη αγάπη να ζήσω.

 

_

γράφει η Ελένη Ιωαννάτου

Ακολουθήστε μας

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 15 – 16 Φεβρουαρίου 2025

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 15 – 16 Φεβρουαρίου 2025

Real News https://youtu.be/2a72XROiaaUΚαθημερινή Πρώτο Θέμa Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ μπορείτε να...

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Φόβος Φοβάμαι.  Φοβάμαι πως θα ’ρθει εκείνη η μέρα που μονάχα θα υπάρχω, μα δεν θα ζω. Ένα χέρι πλησιάζει.Είναι κρύο.Φοβάμαι.Το χέρι που κάποτε αγκάλιαζε τις πληγές μου – ή έτσι νόμιζα, τουλάχιστον –τώρα έχει γίνει ένας βαρύς βράχος που προσπαθεί να με αφανίσει....

Tα βατραχάκια

Tα βατραχάκια

Στους καλυτερότερους νέους μικρούς  ηθοποιούς τους μαθητές μας… Βρεκεκέξ… τραγουδούν οι ψυχές στο ποτάμι. Το βάρος του λόγου ανήκει σε εκείνους  που τολμούν να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα. Δύο φωνές συγκρούονται:  η μία, βαριά σαν τον κεραυνό,  Η...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Tα βατραχάκια

Tα βατραχάκια

Στους καλυτερότερους νέους μικρούς  ηθοποιούς τους μαθητές μας… Βρεκεκέξ… τραγουδούν οι ψυχές στο ποτάμι. Το βάρος του λόγου ανήκει σε εκείνους  που τολμούν να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα. Δύο φωνές συγκρούονται:  η μία, βαριά σαν τον κεραυνό,  Η...

Φλόγες ή το παραμύθι δύο κεριών

Φλόγες ή το παραμύθι δύο κεριών

Χθες, με μια κίνηση ηχητική και πρόσχαρη, άναψα τα κεριά που έχω στο σαλόνι μου. Όχι όλα ▪︎ μόνο εκείνα που μου πρόσφεραν την χαρά της συμμετρίας. Μα το ξέρεις▪︎ ακόμα και εκεί πρέπει να υπάρχει μία τάξη έτσι για να πιστέψω πως μπορώ να γαληνέψω το εσωτερικό μου χάος....

Δεν έχω οξυγόνο

Δεν έχω οξυγόνο

Σας παρακαλώ, κύριε, δεν έχω οξυγόνοΑφήστε να με αναπνεύσω Εκκωφαντική σιωπή ναρκοθέτησε το πεδίοΒαραθρώδες κενό μες στης γης τα αποκαΐδιαΗ φύση κλαίει, σπαράζει, θρηνεί, μεμψιμοιρεί και σκούζειΕκφωνεί τον επικήδειο λόγοΜπροστά σε μαρμαρωμένο ακροατήριο των ψυχών Σας...

8 σχόλια

8 Σχόλια

  1. Άννα Ρουμελιώτη

    Συγκλονιστικές σκέψεις και λόγια Ελένη μου!!Αλήθειες που μας καίνε!!Καλημέρα!!

    Απάντηση
    • Ελένη Ιωαννάτου

      Γλυκιά μου Άννα σ’ ευχαριστώ απ’ τα βάθη της ψυχής μου για τα όμορφα λόγια σου!!
      Δέντρα αλήθειες.
      οι ρίζες όλο και πιο βαθιά εισχωρούν στην καρδιά…

      Καλή σου ημέρα!!

      Απάντηση
  2. Χριστίνα Σουλελέ

    “Κρατάω δυο κόσμους στα χέρια μου.
    Τον έναν μου πρόσφεραν.
    Τον άλλον ήθελα να πλάσω.”
    Δυνατοί οι στίχοι σου Ελένη. Αποπνέουν ευαισθησία και αγωνία μαζί. Μπράβο!

    Απάντηση
  3. Δημήτρης Κολόβης

    καταπληκτική γραφή ..μπράβο

    Απάντηση
  4. drmakspy

    Το δυνατά δοσμένο αποτύπωμα της αγωνίας σου μπροστά σε έναν κόσμο που πλάστηκε για άλλα, όμως αλλιώς διαμορφώνεται πέρα από την θέλησή μας, κι ας είμαστε οι πολλοί…. Αξίες σε αγρανάπαυση… Ξηρασία στο χωράφι της αγάπης…. Η άμμος εξατμίζεται… Ο χρόνος τελειώνει…. Όμως μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε! Είσαι κομμάτι της δικής μου ελπίδας για κάτι καλύτερο στον κόσμο… Η ποίηση είναι η σανίδα που γράπωσαν οι ελπίδες μας για να σωθούν… Κι έγιναν ένα… Μια κοινή μεγαλύτερη ελπίδα…

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου