Άλλαξε ο καιρός.
Μα που πας,
για που πετάς;
Άνοιξες τα φτερά σου γι' αλλού.
Να μεταφέρεις είπες, ιστορίες παλιές
ξεχασμένες σε κλειδωμένα κοχύλια...
Μετανάστης των ονείρων...
Με το βλέμμα καρφωμένο στον Ήλιο,
αναχωρώ για τον κόσμο της Αλήθειας,
εκεί όπου η απελπισία μεταμορφώνεται σε αγιοσύνη
κι ανθοβολούν λουλούδια στις παλάμες των ανθρώπων,
ζωγραφίζοντας όνειρα πολύχρωμα.
Ανατολή βλέπουν οι δρόμοι,
σηκώνοντας τον Ήλιο ψηλά.
Ανοίγουν οι αγκαλιές.
Γεμίζουν...
σύννεφα μεστά από Αγάπη,
κοχύλια χορτασμένα χαμόγελα.
Τραγουδούν οι ακρογιαλιές
και τα βότσαλα ανθίζουν.
Ταξιδεύουν με αχτίδες ουσίας
προς την Ειρήνη,
αφήνοντας ελεύθερα τα χελιδόνια!
Αρμονία...
Τα σεντούκια τους,
μεθούν με ιδέα και όραμα.
Σταλάζουν λουλούδια απ' τα όνειρά τους.
Η πλάση ομορφαίνει.
Ακούγονται τ' αρώματα,
λούζεται η Ζωή.
Φόντο το ψέλλισμα των ματιών τους.
Τα φύλλα αγκαλιά με τις νότες χορεύουν.
Μας καλωσορίζουν,
πλάθοντας τη κατοικία της Άνοιξης.
Στην αυλή στροβιλίζουν Άγγελοι τη χαρά μας.
Ανοίγεται μια Πύλη στο μέλλον.
Ψαλμωδίες... κυματίζουν γαλάζια πανιά.
Τα παιδιά με περιστέρια στα χείλη, ονειρεύονται!
Χαμογελούν... τρέχουν...
λερώνουν τα όρια,
υψώνουν κάστρα στην άμμο.
Βαδίζουν στο τραγούδι της Αυγής
συνθέτοντας τη μουσική της ζωής τους.
Το δάκρυ πέφτει στο χώμα,
ξάφνου φυτρώνει Ελπίδα.
Τα χέρια ακουμπούν Όνειρα, Αγάπη,
κι Αλήθεια!
Πλέκοντας ιδανικά για το αύριο.
Αντηχούν φυλακές
τα πέλματά τους.
Αρματώνεται η θωριά.
Κοσμούν εστίες στο φεγγάρι,
πασπαλίζοντας στο φως του τη φωνή τους.
Λουλούδια φωλιάζουν στη ματιά τους
στη πνοή των αστεριών!
Αυγή...
Μαργαριτάρια βουλιάζουν στο βυθό,
Άσπρα καράβια
στη καρδιά τους!
Εγώ... κι εσύ... Εμείς!!
Έλα,
το ταξίδι μας είναι μακρινό...
_
γράφει η Ελένη Ιωαννάτου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Αγαπητή μου Ελένη,
Όλο το ποίημα, πλέει στη
μαγεία του λυρισμού, των
εικόνων, της αφορμής
για στοχασμό, για λογισμό ονείρου,
γαλήνης και εσωτερικής ειρήνης
Ξεχωρίζω τους εξής στίχους :
Με το βλέμμα καρφωμένο στον Ήλιο,
αναχωρώ για τον κόσμο της Αλήθειας,
εκεί όπου η απελπισία μεταμορφώνεται σε αγιοσύνη
κι ανθοβολούν λουλούδια στις παλάμες των ανθρώπων,
ζωγραφίζοντας όνειρα πολύχρωμα…
Aλήθεια κι αγιοσύνη.
Έννοιες διαζευγμένες με τον εξορθολογισμένο ανθρώπινο
νου, με την επηρμένη του καθημερινότητα, με την εωσφορική
του οίηση!
Τί εστί Αλήθεια ; Ρωτήθηκε ο Χριστός κι Εκείνος δεν αποκρίθηκε.
Όχι γιατί δεν ήξερε ν᾽ απαντήσει.
Ο ρωτών θα έπαιρνε απάντηση, αν στην αντωνυμία τι προσετίθετο κι ένα σ.
Εύγε Ελένη μου!
Καλή συνέχεια στον δημιουργικό σου οίστρο …
Αγαπητέ Παναγιώτη με συγκινήσατε για άκομη μια φορά με τον καλό σας λόγο!!!
Το σχολιό σας πάντα με γλυκιά και μελωδική χροιά!!!
Οι νότες έφθασαν στο κατώφλι μου, προσφέροντας αρμονία
στην υπόσταση της ψυχής μου!!!
Ταξίδι στον ήλιο… Η αλήθεια.
Έτσι ακριβώς οραματίζομαι τον αληθινό κόσμο.
Έτσι θα έπρεπε να είναι.
Ας τον συνθέσουμε όλοι μαζί.
Έναν κόσμο φωτεινό, όπου οι άνθρωποι θα ενώνουν τα χέρια,
προσφέροντας το λουλούδι της ψυχής τους στον διπλανό τους,
ανυψώνοντας τον ήλιο όλοι μαζί.
Ένα αύριο Ανατολή.
Να είστε καλά!!
Καλό σας Σαββατοκύριακο!!
Πολύ ευαίσθητη και πρωτότυπη προσέγγιση της αλήθειας! Τραβά μπρος Ελένη μου!
Καλή μου Ματίνα σ’ ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου!!!
Χαίρομαι που σου άρεσε η αλήθεια μου!!!
Μόνο έτσι θα έπρεπε να είναι ο κόσμος. Αυτό ονειρεύομαι για το αύριο.
Ας κλείσουμε τα μάτια και ας οραματιστούμε όλοι μαζί.
Ας προσπαθήσουμε ο καθένας ξεχωριστά να κάνουμε μερικά βήματα
αγάπης, καλοσύνης… Ίσως βρεθούμε λίγο πιο κοντά στην αλήθεια. Ίσως…
Καλό Σαββατοκύριακο να έχεις!!
Ελένη πετάς πάνω στις λέξεις. Καμιά φορά μπερδεύομαι στα παντρέματα που κάνεις, αλλά ύστερα προσπαθώ να σκεφτώ με τη δική σου ματιά και τα ξεχωρίζω. Κάθε σου ποίημα αποζητά την αγάπη την αλήθεια την ελπίδα…σε κάθε σου ποιήμα τα προτείνεις ως μόνη λύση ως το βήμα εκείνο που θα φέρει ευτυχία στα πρόσωπα. Τραγουδάς με όποια λέξη βρεις και ξεφεύγεις από κάθε πεντάγραμμο. Σα να κρυπτογραφείς τα μηνύματά σου μέσα από εύηχες προκλητικές λέξεις…
Ξεχωρίζω μία φράση που ίσως χάνεται ανάμεσα στις άλλες…
Τα παιδιά λερώνουν τα όρια..
αν τη ζυγίσουμε…λίγο καλύτερα όλοι μας την παραπάνω φράση…θα δούμε πως αυτή η στάση είναι η ομορφότερη για να έρθει στον κόσμο η αλλαγή που ζητάμε.. Να γίνουμε παιδιά να λερώνουμε τα αβάσταχτα όρια της δήθεν ενηλικίωσης…τα πρέπει…τα μη… Ας μαυρίσουμε τα γόνατα της ευτυχίας μας…ας γεμίσουμε από γνήσιες γρατζουνιές από τις ανακλύψεις μας στη ζωή..ας τα μουντζουρώσουμε όλα για να φτιάξουμε τις πιο αληθινές ζωγραφιές..
καλό σου βράδυ…
Αχ βρε Μάχη πάντα συγκινούμαι με τα σχόλιά σου!!
Έχεις έναν ιδιαίτερο τρόπο να αγγίζεις την καρδιά μου!
Σ’ ευχαριστώ για την θερμή σου αγκαλιά!!!
Ναι, για εμένα η μόνος δρόμος για την ευτυχία είναι
η αγάπη, η αλήθεια, η καλοσύνη… Πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά;
Αν δεν λαμβάνεις αγάπη αφενός δεν μπορείς να την μεταδώσεις, αφετέρου
δεν μπορείς να την αφουγκραστείς.
Αν αυτό δεν είναι δυστυχία, τότε τι είναι;
Υπάρχει σαφώς η περίπτωση να μην είναι καθαρά δική σου επιλογή.
Ξεχώρισες την φράση Τα παιδιά λερώνουν τα όρια, διότι η ψυχή σου είναι παιδική Μάχη μου.
Ναι, πολλά τα όρια, πολλά τα πρέπει, τα μη, τα δεν. Το ζήτημα είναι πως τα παιδιά δεν τα κατανοούν
όλα αυτά, αλλά ούτε και κάνουμε τον κόπο να τα εξηγήσουμε. Μεγαλώνουν λοιπόν με κάποιους κανόνες,
αρχές που δεν είναι δικά τους και εκείνα με την σειρά τους τα μεταδίδουν στα δικά τους παιδιά. Ατέρμονος κύκλος.
Η λύση σου σαφώς είναι σημαντική. Ας γεμίσουμε αρχικά εμείς με γρατζουνιές τα γόνατά μας, τσαλακώνοντας τις
στιλιζαρισμένες φωτογραφίες μας. Ας προσφέρουμε στα παιδιά λευκές ζωγραφιές, ώστε να είναι ελεύθερα να προσθέσουν τα χρώματα της αρεσκείας τους. Σίγουρα η ζωγραφιά θα είναι αληθινή και θα είναι δική τους.
Καλό σου Σαββατοκύριακο!!!
Είναι η πρώτη φορά που διαβάζω ποίημά σας. Πιστεύω πως αυτό το ταξίδι που τόσο απλόχερα προσφέρατε ,
δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.
Νικολέττα σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σας και
για τα καλά σας λόγια!!!
Αν κατάφερε αυτό το ταξίδι με βλέμμα προς τον ήλιο να σας συγκινήσει…
Για εμένα είναι μια επιπλέον σταγόνα στο ποτήρι της ευτυχίας!!
Να είστε πολύ καλά!!
Καλό σας Σαββατοκύριακο!!
Κοινός τόπος μας η εναπόθεση της ελπίδας στα χέρια των παιδιών… Αυτό το…
Χαμογελούν… τρέχουν…
λερώνουν τα όρια,
υψώνουν κάστρα στην άμμο.
ακουμπάει κάπου βαθιά μέσα σε όσους σαν εμένα κρατούν ένα παιδί ακόμα μέσα τους….
Ψαλμωδίες… κυματίζουν γαλάζια πανιά.
Τα παιδιά με περιστέρια στα χείλη, ονειρεύονται!
Χαμογελούν… τρέχουν…
λερώνουν τα όρια,
υψώνουν κάστρα στην άμμο.
Βαδίζουν στο τραγούδι της Αυγής
συνθέτοντας τη μουσική της ζωής τους.
Το δάκρυ πέφτει στο χώμα,
ξάφνου φυτρώνει Ελπίδα.
Ελένη ξέρεις τις απόψεις μου για την γραφή σου….σε προίκισε η φύση με το ταλέντο αυτό …της γραφής…μην το κρατάς κλειστό σε σεντούκια ….ελευθέρωσε το να φυτρώσει ελπίδα …
Έχεις ανοίξει τό σεντούκι σου καί μάς χαρίζεις ιδέες καί οράματα…Ξεκλείδωσες τά κοχύλια σου καί μάς πλουτίζεις μέ τά μαργαριτάρια σου…Άνοιξες τά φτερά σου καί μάς ταξιδεύεις στά ονειρικά τοπία σκέψεώς σου!!!…ΥΠΈΡΟΧΑ!!!…
Υπέροχο το ποίημα σας Ελένη…. ψαλμωδία… που κυματίζει σε γαλάζια πανιά!!!