Στο φεγγάρι μια μέρα έφτασε ένα διαστημόπλοιο ή πύραυλος ή όπως αλλιώς το λένε. Είχε κόκκινο χρώμα κι ένα μόνο αστροναύτη τον Ιβάν. Όταν προσεληνώθηκε, ο Ιβάν πήδηξε κάτω φωνάζοντας. «Αυτός ο τόπος είναι δικός μου» και βάλθηκε να καρφώνει γύρω-γύρω στο χώμα πασσαλάκια και να περνάει σύρμα από το ένα στο άλλο.

Όταν τέλειωσε είδε πιο πέρα ένα άλλο διαστημόπλοιο. Ήταν σταχτί κι είχε μόνον έναν αστροναύτη τον Τζόνι. Κάρφωνε κι αυτός πασσαλάκια γύρω-γύρω στο χώμα κι ύστερα περνούσε σύρμα από το ένα στο άλλο. Όλο μονολογούσε κι έλεγε: «Αυτός ο τόπος είναι δικός μου. Αυτός ο τόπος είναι δικός μου…»

Όταν τέλειωσε, είδε κι αυτός πρώτα το κόκκινο διαστημόπλοιο και μετά τον Ιβάν. Κοιτάχτηκαν χωρίς να πούνε τίποτα. Κανείς τους δεν πίστευε ότι θα έβρισκε κάποιον άλλο στο φεγγάρι. Λίγη ώρα όμως μετά…

-Πώς σε λένε; ρώτησε ο Ιβάν τον Τζόνι.

-Τζόνι, απάντησε ο Τζόνι. Εσένα;

-Ιβάν, είπε κι ο Ιβάν.

[Όσο για μένα, μη ρωτήσετε πού τα ξέρω όλα αυτά . Για να ξεκαθαρίζουμε το πράγματα από την αρχή σας έχω κιόλας έτοιμη μιαν απάντηση. Δεν έχω πάει ποτέ στο φεγγάρι. Αλλά το βλέπω τα βράδια απ’ το παράθυρο του σπιτιού μου που λιγοστεύει ή μεγαλώνει. Και πιο συχνά το βλέπω στον ύπνο νου, στα όνειρά μου. Άλλωστε ποιος από σας δεν ονειρεύτηκε ένα ταξίδι στο φεγγάρι; Αλλά που είχα μείνει;]

-Έκανες τόσο μεγάλο ταξίδι μόνος σου Ιβάν, είπε ο Τζόνι.

Ο Ιβάν κούνησε σκεφτικά το κεφάλι. Για μέρες πολλές έβλεπε τα άστρα και τους πλανήτες να λάμπουν, σε χίλια χρώματα και χίλια σχήματα. Κι όλες αυτές τις μέρες δεν είχε κανένα μαζί του να συζητήσει τις εντυπώσεις του. Γιατί είναι όμορφα να ταξιδεύεις στον ουρανό.

-Σκέφτηκα πως αν ταξιδεύαμε μαζί Ιβάν, εννοώ παρέα, το ταξίδι θα’ τανε πολύ πιο ωραίο και για τους δυο μας, συνέχισε ο Τζόνι.

-Χμ, έκανε ο Ιβάν.

Χαμογέλασαν κι οι δύο. Ευχαριστημένοι γιατί συμφωνούσαν.

-Θα υπήρχε όμως ένα πρόβλημα Ιβάν, πρόσθεσε ο Τζόνι. Ποιανού θα ‘ταν το φεγγάρι αν φτάναμε οι δύο μαζί; Ενώ τώρα είναι δικό μου αφού έφτασα πρώτος.

-Κάνεις λάθος Τζόνι, του αποκρίθηκε ο Ιβάν. Εγώ έφτασα πρώτος. Το φεγγάρι είναι δικό μου.

-Όχι δικό μου, θύμωσε ο Τζόνι χτυπώντας το πόδι του πεισματάρικα κάτω. Εγώ έφτασα πρώτος!  Εγώ έφτασα πρώτος!

-Ψέματα, Λες ψέματα! φώναξε ο Ιβάν. Λες όπως πάντα ψέματα! Το ξέρεις καλά ότι εγώ έφτασα πρώτος.

Κι άρχισαν έναν καυγά… πού να σας τα λέω. Οι φωνές τους ακούγονταν μέχρις εδώ κάτω, στη γη. Έβγαλαν μάλιστα και τις διαστημικές τους στολές κι ήταν έτοιμοι να παλέψουν αν δεν εμφανιζόταν εκείνο το περίεργο πλάσμα με τις μεγάλες, όπως στα μυρμήγκια, κεραίες και τα τέσσερα πόδια. Να’ ταν άραγε κάτοικος του φεγγαριού ή κανενός άλλου πλανήτη;

-Έεεε! Τι μαλώνετε, τους φώναξε αυστηρά. Το φεγγάρι δεν είναι κανενός. Φτάσανε εδώ τόσοι και τόσοι πριν από σας και κανένας δε θέλησε να το κρατήσει για τον εαυτό του.

Κι αλήθεια. Ξαφνικά ο τόπος γέμισε από ένα πλήθος περίεργα πλάσματα. Σ’ όλα τα χρώματα και σ’ όλα τα σχήματα. Μου είναι αδύνατον να σας τα περιγράψω. Έκαναν ένα κύκλο γύρω από τον Τζόνι και τον Ιβάν. Κι ο μέρμηγκας δείχνοντας το πλήθος συνέχισε.

-Το φεγγάρι ανήκει σ’ όλους. Ανήκει σ’ όποιον μπορεί να φτάσει μέχρις εδώ…

Ο Ιβάν κοίταξε έκπληκτος τον Τζόνι.
Και ο Τζόνι τον Ιβάν.
Ύστερα χωρίς να πούνε τίποτα βάλθηκαν να μαζεύουν τα πασσαλάκια…

 (από το βιβλίο “Ιστορίες στο Πεζοδρόμιο”  Εκδόσεις Τεκμήριο 1981)

_

γράφει ο Νίκος Γιαννόπουλος