Τα καλοκαίρια μου
Θυμάμαι το χωριό, εκείνα τα καλοκαίρια. Το σπίτι με τις πλίθες, από άχυρο και χώμα. Στην αυλοπόρτα, ένα κορμός πεσμένος. Κορμός κυπαρισσένιος.
Εκεί, το σούρουπο, καθόμασταν αντάμα. Σταφύλια, σύκα γλυκά, γευόμασταν και τις φλούδες τους, πετούσαμε στον τοίχο τον απέναντι, που στόχος μας είχε γίνει. Θυμάμαι να τρέχουμε στ’ αμπέλια, τα μποστάνια,
Στην εκκλησιά του Αγ’Αντρέα μέσα απ’τα μονοπάτια, γιορτή σαν ξημέρωνε, ν’ ανάψουμε θυμίαμα και το καντήλι.
Και από την πηγή την αστείρευτη δροσίζαμε τα χείλη μας. Θυμάμαι τις τέσσερεις μουριές, δίπλα, στο πηγάδι, που ο παππούς είχε φυτέψει και μοίρασε στα παιδιά του.
Μια κούνια από τριχιά κρεμούσαμε σ’ κείνη την δική μας. Ένα μ’ αυτήν είχα γίνει. Θυμάμαι της Παναγιάς το πανηγύρι, στα μέσα του Αυγούστου. Χαράματα κινούσαμε, μακρύς ο δρόμος. Μέσα από ελιές, πεύκα και κυπαρίσσια.
Τι γρήγορα διαβήκανε κείνα τα καλοκαίρια. Με χρόνους, ξενιτεύτηκα, μαζί μου τα επήρα. Και να, τα χρόνια πίσω ήρθαν. σαν να’τανε προσκύνημα, για το χωριό τραβάω. Στο σπίτι, με τις πλίθες, το κυπαρίσσι.
Κοιτώ γύρω μου. Εδώ δεν ήταν το σπίτι; Πού είναι το κυπαρίσσι; Ο τοίχος ο απέναντι, ένας σωρός λιθάρια. Το σπίτι μου, χώμα, ένα με τη γης.
Κλείνω τα μάτια, φέρνοντας στον νου μου κείνα τα καλοκαίρια. Πώς χάθηκαν; Πώς ρήμαξαν; Σπίτι και ότι είχε απομείνει.
_
γράφει η Ρούλα Τριανταφύλλου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
![Φιλοσοφικές παρεμβάσεις, του Ανδρέα Αντωνίου [11]](https://tovivlio.net/wp-content/uploads/2015/05/philosophy_antoniou_b-440x264.jpg)
Ρούλα υπέροχες εικόνες, πανέμορφες περιγραφές!!!
Ευχαριστούμε που μας φιλοξενήσατε έστω για λίγο στο όμορφο χωριό σας!!!
Καλή σας ημέρα!!!
Καλημέρα Ελένη, σας ευχαριστώ!
Σας ευχαριστώ Ελένη!Καλημέρα!
Με την Ρούλα πάντα κατανοείς καλύτερα εκείνο που λέγεται αθωότητα και αγνότητα.
Το βρίσκεις από το απλό, απλούστατο λεξιλόγιό της, μέχρι τις εικόνες της που αφήνουν ένα κέφι καθαρής ψυχής να ξεχύνεται..
Ευχαριστώ Στρατή!
Πολύ όμορφο κείμενο,με διάχυτο συναίσθημα και τρυφερότητα!
Σας ευχαριστώ Μαριάνθη!
Πολύ όμορφο κείμενο οι εικόνες δένουν τόσο αρμονικά με τα συναισθήματα….. απλά και τόσο όμορφα τα παιδικά μας καλοκαίρια!
Καλημέρα Άννα,σας ευχαριστώ!
Η μουριά , τα σύκα, οι κούνιες , τα πανηγύρια της Παναγιάς, θυμίζουν τα δικά μου καλοκαίρια , τα δικά μας ελληνικά καλοκαίρια . Πολύ όμορφο κείμενο!
Ευχαριστώ Χριστίνα,καλή σας ημέρα!
Πώς ζωντανεύουν οι εικόνες σε κάτι που πλέον έχει αλλάξει… Τι δύναμη κρύβει η παιδική ψυχή μας που ζούσε έντονα τις στιγμές; Εκείνη η κουνια οι μουριές..ολα ξυπνάνε και δικές μου αναμνήσεις. Σας ευχαριστώ για το ταξίδι πίσω. Ο,τι κι αν άλλαξε…κουβαλάμε μνήμες φορεσιές…από εκείνες τις επίσημς των εθνικών εορτών μας…
Σας ευχαριστώ Μάχη!
Να έχετε μία όμορφη μέρα!
Μαριάνθη Παπάδη
Αυτή τη μουριά τη λατρεύω και πάντα την αναζητώ στην αυλή που γύριζα πιτσιρίκι ζωηρό, να τρέχω γύρω από μια γιαγιά λύνοντάς της την ποδιά κι ένα παππού που μου χάριζε πορτοκαλένια τζίνια και αχλάδια κοντούλες!!! Ευχαριστώ για το ταξίδι σας!!!!
Καλημέρα Μαριάνθη ,σας ευχαριστώ!
””Όποιος απ΄τις ρίζες του ξεκόβει μαραίνεται ..πεθαίνει”