–

γράφει η Κατερίνα Σιδέρη

–

Λίγες μέρες πριν από τα αγαπημένα όλων Χριστούγεννα, όλα είναι κατάλευκα από το πολύ χιόνι, όμορφα και γιορτινά και μπορεί οι αγρότες να ανησυχούν για τυχόν παγωνιές και καταστροφές στις παραγωγές τους, οι μικροί μας φίλοι χαίρονται με την καρδιά τους, παίζουν και γελούν και περιμένουν τις διακοπές των γιορτών και φυσικά τον Άγιο Βασίλη.

Μονάχα ένα παιδάκι δεν είναι έξω να παίξει, παρά χαζεύει από το παράθυρο, ο Λευτέρης. Είναι ένα παιδί διαφορετικό από τα υπόλοιπα, δεν μπορεί να μιλήσει, να τρέξει και να παίξει. Μπορεί όμως να αντιληφθεί, να αγαπήσει και να δεχτεί την αγάπη των άλλων! Κάθεται μπροστά από το παράθυρο ώρες πολλές και χαζεύει τα υπόλοιπα παιδιά.

Συγκινούταν με όσα έβλεπε, αλλά δεν μπορούσε να το εκφράσει με λόγια και όταν ο μπαμπάς του έφτιαξε στην αυλή τους τρεις χιονάνθρωπους, χοροπηδούσε από τη χαρά του!!

Το βράδυ άρχισε να χιονίζει ξανά και ένας θόρυβος ξύπνησε τον μικρό μας φίλο Λευτέρη, ο οποίος πήγε κοντά στο παράθυρο και είδε τους χιονάνθρωπους αγκαλιασμένους. Ένιωσε όμορφα και γαλήνια με την εικόνα που αντίκριζε και μονάχα όταν τον ξύπνησε η μαμά του το πρωί κατάλαβε ότι όλο αυτό ήταν ένα όνειρο…

Οι μέρες περνούσαν γρήγορα αλλά και όμορφα και κάπως έτσι φτάσαμε στην Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Βγήκε με την αγαπημένη του μαμά για τα κάλαντα, κοιμήθηκε ευχαριστημένος και την πρώτη μέρα του χρόνου ανάμεσα στα πακέτα με τα δώρα του υπήρχαν κάποια αντικείμενα που τον ξάφνιασαν.

Μονάχα ο Λευτέρης ήξερε τι είχε συμβεί και κοιτώντας ψηλά στον ουρανό ευχήθηκε με την καρδιά του, το σημερινό θαύμα του χρόνου να συμβεί ξανά!

Μπορεί ο φίλος της ιστορίας μας να μη μιλάει, αλλά όπως είπαμε και παραπάνω, μπορεί να δεχτεί την αγάπη, μπορεί να δώσει ανιδιοτελώς αγάπη, μπορεί να καταλάβει πολλά!

Σε ένα παραμύθι που μιλά για τη διαφορετικότητα, που σκορπά αγάπη, που διδάσκει υπομονή και ξεχειλίζει τρυφερές αγκαλιές, ας σταθούμε λίγο παραπάνω και ας δώσουμε σε όλους ότι έχουν πραγματικά ανάγκη, όχι μονάχα τώρα τις γιορτές αλλά όλο τον χρόνο.

Μοιράστε αγάπη! Δεχτείτε αγάπη! Ανοίξτε τις καρδιές σας να φωλιάσει η χαρά και γιορτάστε τα Χριστούγεννα με πρόσωπα ξεχωριστά!

Καλές γιορτές αγαπημένοι μου φίλοι!!!!

Εικονογράφηση: Βιβή Μαρκάτου

Ο Αλέξανδρος Μόκιας γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Τύρναβο Λάρισας στις 9 Οκτωβρίου του 1993. Από μικρός λάτρευε τη λογοτεχνία. Αγαπημένο παραμύθι του κι έναυσμα της αγάπης του για την παιδική λογοτεχνία αποτέλεσε το παραμύθι “Ο Μολυβένιος Στρατιώτης” του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Σαν ένας στρατιώτης της γνώσης και της εκπαίδευσης λοιπόν κι αυτός τελείωσε το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Βόλου. Έπειτα προχώρησε τις σπουδές του σε μεταπτυχιακό επίπεδο ασχολούμενος με την Ειδική Αγωγή.

Τελείωσε με επιτυχία το μεταπτυχιακό της Ειδικής Αγωγής του University of Nicosia. Η επιμόρφωσή του συνεχίστηκε με την παρακολούθηση σεμιναρίων Ειδικής Αγωγής, ΤΠΕ, Διαπολιτισμικής Αγωγής, Συμβουλευτικής. Μάλιστα το ενδιαφέρον του στράφηκε και προς της “Διοίκηση και Οργάνωση Εκπαιδευτικών Μονάδων” ολοκληρώνοντας το αντίστοιχο μεταπτυχιακό πρόγραμμα στο Αλεξάνδρειο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης.

Μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον του για διάφορα συνέδρια, στα οποία είτε συμμετείχε με απλή παρακολούθηση είτε ως εισηγητής. Φιλοσοφία του είναι ότι το να γράφει κανείς παιδική λογοτεχνία είναι σαν να νιώθει ξανά παιδί, βλέποντας τα πάντα από την οπτική γωνία ενός παιδιού και μακριά από τα άγχη της καθημερινότητας. Ως συγγραφέας έκανε το πρώτο του εγχείρημα με το παραμύθι «Ο Κορωνογιός που νίκησε την Πανδημία», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Υδροπλάνο». Καλό ταξίδι λοιπόν στον κόσμο της φαντασίας όπου όλοι είμαστε παιδιά…

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κομνηνός.

Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο, θα βρείτε εδώ.