Είναι η σιωπή της χαράς
που με παρασέρνει, πιο
ψηλά απ’ όσο νόμιζα ποτέ
ότι είμαι ικανός να φτάσω.

Είναι η σιωπή της ντροπής
που με προκαλεί, κι όμως
το θέλω να μιλήσω μα λέξη
δεν αρθρώνεται, δεν ακούγεται.

Είναι η σιωπή της ενοχής
που με δικάζει διαρκώς
και με καταδικάζει για όσα
δεν είπα, για όσα δεν έκανα.

Είναι η σιωπή της αξιοπρέπειας
που ξεφεύγει μόνο από τα μάτια
που θρονιάζεται χρόνια στην ψυχή
που τόσο με ενοχλεί στ’ αλήθεια.

Είναι και η σιωπή, ναι εκείνη
η πιο τελευταία που δεν νιώθω
κι όμως με συνθλίβει δίχως λόγο
προϊόν αγνής απελπισίας.

_

γράφει ο Σωκράτης  Τσελεγκαρίδης