Έπλεα σε μια λίμνη απληστίας και ναρκισσισμού.
Το περσινό βιβλίο μου, 185.000 αντίτυπα.

Το φετινό στο βιβλιοδετείο.

Πιασάρικο. Οικογενειακή βία, απιστία, αιμομιξία, σεξ, αδικίες, εκδικήσεις. Εύκολες φράσεις, στερεότυπα, πλούσιοι και φτωχοί, εφετζίδικοι διάλογοι.

Υπαινικτικά όλα, ηθικολογία, λαϊκίστικη συνθηματολογία.

Στόχος; Το κοινό της τηλεόρασης.

Γράφοντας, γελούσα.

«Η ξεφτίλα του λογοτέχνη», σκεφτόμουν, αλλά χωρίς ενοχές.

Σχολίαζα μόνος μου. Έβγαζα κακία για τον “μέσο αναγνώστη” που αγοράζει σκουπίδια… Αυτομαστίγωμα για τον ξεπεσμό μου.

«Πρώτη Έκδοση 100.000 αντίτυπα», μου είπε ο εκδότης και γυάλιζε το μάτι του.

«Κακόμοιρε Φάουστ…», είπα μέσα μου και χαμογέλασα.

Πρωί των γενεθλίων μου, πήρα το πρώτο αντίτυπο.

Κούριερ χαμογελαστό, Ιούνιος χλιαρός, μνήμη φορτωμένη με αβάσταχτες νεανικές προσδοκίες.

Η πρώτη σελίδα με χτύπησε. Το έκλεισα και βούλιαξα στον καναπέ. Το ξανάνοιξα με αγωνία.

Κάθε σελίδα με κάρφωνε σαν παλιά καρφίτσα καπέλου.

Μαζί με το κείμενο, τυπωμένα όλα τα σχόλια που έκανα την ώρα που το έγραφα. Παράγραφος και σχόλιο… Σελίδα και αυτοϋπονόμευση. Το τέλειο αντιμυθιστόρημα.
Ευπώλητος πολτός με κρουτόν στιβαρής λογοτεχνίας.

Ένας αποστακτικός βόθρος σε 464 σελίδες.

«Και τώρα;» πανικοβλήθηκα. «Πού θα βρω λεφτά να αγοράσω 100.000 αντίτυπα;»
Μετά συνήλθα.
«Κανένας δεν τολμάει να τα βάλει με μια τεράστια εκδοτική επιτυχία», σκέφτηκα.

Πήρα βαθιά ανάσα και ηρέμησα.

_

γράφει ο Κωστής Α. Μακρής