Της μέρας τα περισσευούμενα
Σκοτείνιασε και ο νους στο απέραντο τρέχει
στων ερώτων τα λιβάδια
Ταπεινά πιστή η σκέψη γονατισμένη περπατά
Στο τάμα της νύχτας
Το αστέρι θα φωτίσει απόψε τα γενναία μυστικά
Της μέρας τα περισσευούμενα
Το φεγγάρι θα απλώσει χρυσαφένια σκαλιά
Να ανέβει το θαύμα
Ασύγγνωστα ακουμπά το προσκεφάλι της θύμησης
Στο τολμηρό μας κρεβάτι
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
![Φιλοσοφικές παρεμβάσεις, του Ανδρέα Αντωνίου [5]](https://tovivlio.net/wp-content/uploads/2015/05/philosophy_antoniou_b-440x264.jpg)
Ενδιαφέρον …αλλά έχεις γράψει πολύ καλύτερα!
Σας ευχαριστώ
Mάχη μου πολύ όμορφο!Εμένα προσωπικά με άγγιξε το ποίημα σου!
Σε ευχαριστώ πολύ Σοφία!
Το αστέρι θα φωτίσει απόψε τα γενναία μυστικά
Της μέρας τα περισσευούμενα …….
Που τη νύχτα ίσως ξεκαθαρίζονται μέσα μας και τα μυστικά και τα περισσευούμενα..πολύ ωραίο Μάχη μου!!
Έτσι ακριβώς Άννα μου!
Μάχη μου υπέροχο!!!
Όταν το σκοτάδι εμφανίζεται, τα πούλια τηςθύμησης επιστρέφουν με τα περισσευούμενα της μέρας στα φτερά!!
Καλή σου ημέρα!!!
Τι όμορφα που το έντυσε με εικόνες Ελένη!