Από τα χέρια της κρέμεται
 
ασήκωτη η θλίψη
 
κι εκείνα βαραίνουν τόσο,
 
που γέρνουν και χαϊδεύουν
 
τη σκόνη που σε λίγο θα τη σκεπάσει.
 
Τα βλέφαρά της τρεμοπαίζουν
 
με άρνηση να λουστούν τα δάκρυα.
 
Μια παντοδύναμη λύπη καιροφυλακτεί
 
στην άκρη του στέρνου της.
 
Ακίνητη μένει και προσμένει
 
ένα ελαφρύ αεράκι να έρθει
 
και να διώξει ... λίγο έστω
 
απ΄το σύννεφο της σκόνης.
 
Παλεύει η αναπνοή
 
μέσα στο στήθος της
 
κι εξέρχεται με δόσεις.
 
Αγκομαχούν οι σκέψεις της
 
και ουρλιάζουν στο μυαλό της:
 
"Σύρε τα βήματά σου τώρα... Εμπρός!!
 
Πάλι μην σε προδώσεις"
 
 
 
Μια εικόνα... Χίλιες λέξεις!

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!