Της ψυχής τα κρατημένα
Βαρύγδουπες δηλώσεις τη μέρα
συνωστισμένοι μπροστά σε άγραφες σελίδες
γυρεύουμε να γράψουμε για το νόημα της ζωής.
Με εικόνες μέσα σε κόσμο ηλεκτρονικό ταξιδεύουμε
Αντέχουμε λέμε λίγο ακόμα
μπορούμε να περιμένουμε λίγο ακόμα
να κάνουμε κάποια σχέδια ακόμα, να ελπίζουμε
πως κάποιο αποτύπωμα θα αφήσει η ύπαρξή μας
με επιθυμίες παιδικές, που βυθίστηκαν στη λήθη
με ένα σφίξιμο στο στήθος για λίγο ακόμα.
Μέχρι να έρθει η νύχτα και να δούμε
πως έχουμε ακόμα τα δεσμά πάνω μας
και ούτε μια πράξη μας δεν πλησίασε τα «θέλω»
ούτε ένα βλέμμα ευθύ και καθάριο δεν μοιράσαμε
μόνο τα ίχνη μιας ακόμη ματαίωσης
κρέμονται μαζί με το σκυμμένο μας κεφάλι.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
![Περί Αθανασίας[1] και άλλων ανεκπλήρωτων απωθημένων επιθυμιών](https://tovivlio.net/wp-content/uploads/2016/03/cigar_wine_b-440x264.jpg)
Παλεύουμε να αντέξουμε, περιμένουμε, ελπίζουμε, αναβάλλουμε “και ούτε μια πράξη μας δεν πλησιάζει τα «θέλω»” και κάπως έτσι επιβαρύνεται η ψυχή μας. Ωραία δοσμένο, Άννα.
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Βάσω!Να είσαι καλά!
Πολύ όμορφο με δυνατό νόημα ! Οι δυο τελευταίοι στίχοι υπέροχοι ! Μπράβο σας !
Χαίρομαι για το πέρασμα και για τα καλά σας λόγια!!Να είστε καλά!!!
Έτσι ακριβώς ΄Άννα μου.. “μόνο τα ίχνη μιας ακόμη ματαίωσης κρέμονται μαζί με το σκυμμένο μας κεφάλι”. Με συγκλονίζει η πένα σου!!! Καλημέρα!!!
Σοφία μου καλημέρα!Να είσαι καλά σε ευχαριστώ!!