Τρόμαξα από το χρώμα που ανεμίζει! Είδωλα, παντού καρφωμένα, να γονατίσει ποιος; Η μαυροφορούσα, στάζει ακόμα αίμα… Παραμορφωμένοι οι δρόμοι από σύμβολα ξένα, κι εγώ παράνομος διαβάτης στην λεηλατημένη γη μου.     Ο ουρανός, γαλάζιος, ακόμα! και η θάλασσα,...

Πικρό είναι το τραγούδι μου, μα πιο πικρή η μνήμη που μια αυλαία σφράγισε ολόκληρη εποχή για μια φωτιά που άλωσε ηλιοθρεμμένα σπίτια κι έγινε η ανάμνηση θλίψη κι απαντοχή, που τρέχει πίσω και τρυπά τα βέβηλά τους τείχη να κοινωνήσει, όσο μπορεί, την άκρα αρμονία μες...

Στην ουρά του θανάτου, ο άνθρωπος  κι είναι το τέρας αόρατο κι αόρατα στριφογυρίζει. Σείεται  ανασηκώνεται, με μιας, πολλούς μαζί αρπάζει    Στην ουρά γίνεται χαμός  λες κι ο άνθρωπος αιώνια θα ζήσει  Κτίζει μέγαρα, κάστρα και επαύλεις  Καίει δέντρα, ξεριζώνει...