–
γράφει η Ανθή Λεκάτη
–
Όσο κοινότυπη κι αν ακούγεται η φράση «Το βιβλίο είναι ένα ταξίδι σ’ έναν καινούργιο κόσμο» δεν παύει να είναι ένα αληθινό γεγονός. Κάθε φορά που ξεκινάμε μια νέα ιστορία μπαίνουμε σ’ ένα αεροπλάνο για άγνωστο προορισμό παρέα με τους ήρωες αυτής της ιστορίας. Άλλοι συμπαθείς άλλοι περίεργοι άλλοι αδιάφοροι άλλοι γοητευτικοί, όλοι όμως ευπρόσδεκτοι συνταξιδιώτες μίας λογοτεχνικής πτήσης. Περπατάμε σε σκοτεινούς απόμερους δρόμους, σε θορυβώδεις πόλεις, σε βουνά, ποτάμια, εξωτικά ή πανάθλια μέρη, μπλεκόμαστε σε καβγάδες, σε εγκλήματα, εξιχνιάζουμε φόνους, βλέπουμε ανθρώπους να αγαπιούνται και καθόμαστε δίπλα τους, συναναστρεφόμαστε πρόσωπα άγνωστα, συχνά οικεία, ακούμε τις συνομιλίες τους, συγκινούμαστε, θυμώνουμε, γελάμε, αγωνιούμε. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ανοίξουμε το βιβλίο και πουφ! ως διά μαγείας όλα γύρω μας παγώνουν, σκοτεινιάζουν, μπαίνουν σε φόντο θολό και εμείς διακτινιζόμαστε σ’ έναν άλλο παράλληλο κόσμο. Έτσι όταν το ίδιο το βιβλίο που κρατάει κανείς στα χέρια του μιλάει για τις ταξιδιωτικές περιπέτειες του ίδιου του συγγραφέα είναι σα να βιώνουμε μια εγκιβωτισμένη εμπειρία. Ταξίδι μέσα στο ταξίδι, περιπέτεια στην περιπέτεια, περιπλάνηση μέσα στην περιπλάνηση. Κάτι τέτοιο συνέβη με το βιβλίο της Διβάνη.
Η συγγραφέας αφηγείται την αγάπη της για την ορειβασία σε αυτοτελή κεφάλαια που το καθένα αντιστοιχεί σε ένα ταξίδι και σε επιμέρους «μαθήματα ζωής». Περιγράφει ευτράπελα περιστατικά, περιπέτειες αλλά και κάμποσες δυσκολίες που συνάντησε ανεβαίνοντας τα βουνά της Βενεζουέλας, της Αιθιοπίας, της Ινδίας, της Νέας Ζηλανδίας, της Κούβας, της Παταγονίας και άλλων μαγικών τόπων αποκομίζοντας γνώσεις και μικρά μυστικά που τα μεταδίδει με χιούμορ στον αναγνώστη, στον φίλο αναγνώστη όπως μας αποκαλεί στις σελίδες του βιβλίου. Γνώσεις και μυστικά για τη ζωή, για τους διαφορετικούς πολιτισμούς, για τη στάση μας απέναντι στα πράγματα και όχι αποκλειστικά για την ορειβασία αυτή καθεαυτή και έτσι όπως τα διαβάζεις το μόνο που σκέφτεσαι είναι να φτιάξεις βαλίτσα, να γραφτείς στον πλησιέστερο ορειβατικό σύλλογο και να ξεκινήσεις να οργώνεις τις κορυφές του κόσμου, για να δεις ιδίοις όμμασι τις κρυφές ομορφιές αυτού του πλανήτη από άλλη οπτική, από μέσα και από ψηλά. Αν και δεν κάνει ούτε κήρυγμα ούτε μάθημα, παρ’ ότι η ίδια καταγράφει τα «μαθήματα» που πήρε από το κάθε της ταξίδι, υπάρχουν διάσπαρτες αναφορές στη γεωγραφία, την ιστορία, την ανθρωπολογία κάθε πολιτισμού που επισκέπτεται, μία ιδέα μόνο, τόσο-όσο, όπως για τον αγώνα των Μαορί στη Νέα Ζηλανδία, για τα τραγικά διλήμματα των γυναικών της Αιθιοπίας, για την απομυθοποίηση της Κούβας, για τα εξωπραγματικά αλλά και τιμωρητικά ιερά τεπούι της Βενεζουέλας, για τους «σπασμένους ανθρώπους» της Ινδίας, για την εκκωφαντική ασημαντότητα της ύπαρξης στην απεραντοσύνη της Παταγονίας.
Είναι ένα βιβλίο πλούσιο όχι μόνο σε εικόνες αλλά και σε νοήματα. Το ταξίδι που μας προσκαλεί να κάνουμε μαζί της δεν είναι μονάχα γεωγραφικό. Η Διβάνη μάς οδηγεί σε γλιστερά- και συχνά κοφτερά- ψυχολογικά μονοπάτια στο δρόμο για τη βουνοκορφή. Θέτει κάπου στην αρχή ένα υπέροχο ερώτημα, το οποίο διαπερνά πλαγίως όλο το βιβλίο: Ο φόβος σου ζώσει τη ζωή ή σου την παίρνει; Ας το απαντήσει ο καθένας μόνος του. Η ίδια η συγγραφέας ταξίδεψε σε ένα σωρό μακρινές χώρες, περπάτησε εκατοντάδες χιλιόμετρα πάνω στα βουνά, υπέμεινε αντίξοες έως επικίνδυνες συνθήκες διαβίωσης, υπερέβη κατά πολύ τα όρια της δικής της σωματικής και ψυχικής αντοχής για να πετύχει αυτό που ποθούσε και ήρθε αντιμέτωπη με αυτό το ερώτημα πάμπολλες φορές. Τι θα γινόταν άραγε αν υπέκυπτε κάθε φορά στους φόβους της; Τι συμβαίνει όταν ο καθένας από εμάς υποκύπτει στους φόβους του; Χάνει ή κερδίζει; Αξίζει τον κόπο να υποχωρούμε συνεχώς για χάρη της ασφάλειας ή μήπως ήρθε η στιγμή να δοκιμάσουμε να κάνουμε το καθοριστικό βήμα για την κατάκτηση του δικού μας προσωπικού Μάττερχορν;
0 Σχόλια