Το Άλμπουμ

(μην αδιαφορείς για ό,τι βλέπεις,

να το βλέπεις καλά).

Κοιτάζω τις φωτογραφίες,

μαζεύω το μυαλό μου

απ’ τις τύχες του κόσμου,

συγκεντρώνομαι

και κερδίζω το μεγαλείο ,

του να είσαι ο εαυτός σου!

Ω! Ναι ,πόσο με χαροποιεί!

Γελάω.

Είχα κάτι μέρες να γευτώ λίγο γέλιο

κι αυτό μου δίνει ζωή.

Κι αναρωτιέμαι:

πόσο στ’ αλήθεια σε γνωρίζω;

Μα δεν έχει σημασία,

σημασία έχει ότι οι άνθρωποι

με ενδιαφέρον για τη ζωή,

αυτοί που γεμίζουν τις ώρες τους

με έργα… ναι ανθρώπινα,

δε σπουδάζουν την κοινωνική επαφή,

την αντλούν από την τράπεζα των αξιών!

Έλεγα για τις φωτογραφίες, υπέροχες

δεν είναι βλέπεις απ’ το μέτωπο,

δε δείχνουν ανοσιουργήματα

συνανθρώπων μας ,αποτροπιαστικά.

Θα μπορούσε νάναι κι έτσι

μέρες που είναι…

Δείχνουν όμως τον τρόπο

να περνάς καλά:

τα ρούχα, τα χρώματα η περιποίηση,

βγάζουν τους ανθρώπους απ’ την αφάνεια.

Το μυαλό δυστυχώς

δε μπορεί σα ρούχο

να αγορασθεί και να πουληθεί,

είναι σταθερή αξία

ή το έχεις ή δεν το έχεις.

Όποιος διαθέτει μυαλό,

παράγει έργο

κι όποιος παράγει έργο αποκτά φίλους

–όλα αυτά βέβαια στο πλαίσιο

του θέλω άρα μπορώ.

Έτσι παρήγαγες έργο,

απέκτησες φίλους

και ήθελες ,

γι αυτό μπόρεσες.

_

γράφει η Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά