Εκείνο το βράδυ ήθελα τόσο πολύ να μείνεις.
Να μείνεις,
να μην ξημερώσει,
να μην φύγει το πρώτο μετρό.
Να ξεκουμπώσω τον κόμπο που έχω στο λαιμό,
να σου πω όλα όσα θέλω να σου πω.
Όχι, όχι, να φύγεις.
Να φύγεις,
κομμάτια να γίνεις.
Να χαθείς από μπροστά μου
Να σηκωθείς να φύγεις!
Και να μην ξαναγυρίσεις,
αλλά να ξαναγυρίσεις.
Ίσως η απουσία σου μου κάνει επιτέλους καλό.
Μα τι λέω, θα με καταστρέψει,
Όπως και η παρουσία σου.
Το ίδιο και το αυτό.
_
γράφει η Κατερίνα Λέκα
0 Σχόλια