Ψιθύρισαν τα κύματα
Το όνομα σου πάλι
Έτσι όπως έσβηναν αργά
Στης λήθης τ’ ακρογιάλι
Η μνήμη ανασάλεψε
Στο πελαγίσιο αγέρι
Κι η νύχτα καλωσόρισε
Το πρώτο της αστέρι
Κι εκεί που χάνονταν το μπλε
Μες τ’ ουρανού το γκρίζο
Τη λάμψη απ’ το βλέμμα σου
Αντίκρισα νομίζω
Μου ‘φερε η φουσκοθαλασσιά
Τον ήχο της μιλιάς σου
Ο ασημοκέντητος αφρός
Στεφάνι απ’ τα μαλλιά σου
Ας ήταν μόνο μια στιγμή
Να σ΄ έβλεπα στην πλώρη
Κυματοθραύστη αδάμαστο
Κόντρα στ’ ξεροβόρι
Έτσι για μια στερνή φορά
Να σου ‘σφιγγα το χέρι
Πυξίδα και πανιά εσύ
Ρότα για πέρα μέρη
Έμεινα να σε καρτερώ
Στου φεγγαριού το δρόμο
Χάθηκες μες στη σκοτεινιά
Σαν μια απόκοσμη σκιά
Που ξεγελά το χρόνο
Τα πόδια μου ματώνουνε
Στης λησμονιάς το βράχο
Των αστεριών ταξιδευτή
Φάρο στο μέρος της καρδιάς
Τη θύμηση σου θα ΄χω
_
Ωραίες εικόνες, γεμάτο θαλασσινή αύρα το ποίημά σας… Ρυθμός κυματιστός, που σε λικνίζει στον δροσερό αφρό μιας νοερής θάλασσας…
Πανέμορφο!!!
Σας ευχαριστώ.
Με άγγιξε το ποίημά σας Βάσω. Υπέροχο…Μπράβο σας!!!
Χαίρομαι. Ευχαριστώ πολύ!!!
Ένα πανέμορφο ποίημα.Με άγγιξε βαθιά. Βαθιά ερωτικό, νοσταλγικό και εικονοπλαστικό!
Να είστε καλά. Ευχαριστώ!!!