…γράφει ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος
Αρέσουν και σε εσάς τα ψυχαγωγικά βιβλία;
Και μιλώ κυρίως γι’ αυτά που ξεκινάτε και σταματάτε την ανάγνωσή τους , δίχως τις ‘τύψεις’ που προσφέρει η ανάγνωση ενός μυθιστορήματος. Όπου, δηλαδή, χρειάζεται να θυμάσαι όσα προηγήθηκαν στην ιστορία.
Ένα απ’ αυτά λοιπόν τα έργα που συγκαταλέγονται σ’ αυτού του είδους τα αναγνώσματα, θεωρώ πως είναι και «Το αλφαβητάρι του Διαβόλου», του Άμπροουζ Μπιρς. Μάλιστα, η συγκεκριμένη έκδοση που κατέχω, είναι σε μετάφραση και προλογισμό του Αύγουστου Κορτώ.
Επίσης, όπως σημειώνεται από τον Εκδότη στη σελίδα 28, το κείμενο αυτού του τόμου αποτελεί συντομευμένη εκδοχή, εκείνου που δημοσιεύεται στον 7ο τόμο (1911) του Ambrose Bierce, Collected Works (1909- 12).
Πριν προχωρήσουμε όμως στα ενδότερα αυτού του βιβλίου, ας μάθουμε μερικά βιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα.
Όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα των Εκδόσεων Μίνωας, ο Άμπροουζ Μπιρς ήταν βετεράνος του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Πολέμησε στο Σάιλο και στην Τσικαμάουγκα με τον Στρατό της Ένωσης. Ωστόσο, μετά τον πόλεμο μετεξελίχθηκε σε έναν από τους πιο δημοφιλείς συγγραφείς και δημοσιογράφους στην Αμερική.
Το έργο του συνολικά, -το οποίο περιλαμβάνει και αρκετές τρομακτικές γοτθικές ιστορίες-, εκδόθηκε σε οκτώ τόμους όσο ακόμη ζούσε. Παρ’ όλ’ αυτά, η φήμη του βασίστηκε κυρίως στα εξής βιβλία: Ιστορίες στρατιωτών και πολιτών (1891) και Είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοια πράγματα; (1893), όπως βεβαίως και στο Αλφαβητάρι του Διαβόλου (1911). Τη χρονιά του 1913 ταξίδεψε για το Μεξικό. Μια χώρα, η οποία τότε βρισκόταν εν μέσο επανάστασης. Από τότε δεν έδωσε ξανά σημάδια ζωής.
Στη συνέχεια, θα επιχειρήσω να σας μεταφέρω ένα δείγμα απ’ το ύφος γραφής του συγγραφέα. Ο οποίος, φαίνεται να διασκεδάζει, γελοιοποιώντας την ‘ξύλινη γλώσσα’ που αρκετές φορές χρησιμοποιούν οι γύρω μας. Έτσι, «Το αλφαβητάρι του Διαβόλου» επεξηγεί στη σελίδα 100 τη λέξη «Ευγένεια» ως την «πλέον αποδεκτή υποκρισία». Ή, την λέξη «Ευθύνη» στην σελίδα 101, ως ένα «αποσπώμενο βάρος που εύκολα μετατίθεται στους ώμους του Θεού, της Μοίρας, της Ειμαρμένης, της Τύχης ή του γείτονα».
Επίσης, τον συναντούμε να ειρωνεύεται και να χλευάζει τον θάνατο, -ή μήπως τον ανθρώπινο φόβο;-, επεξηγώντας στη σελίδα 151 τη λέξη «Νεκροφόρα» ως «το μωρουδιακό καροτσάκι του θανάτου».
Γενικά, κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης, μου έκανε εντύπωση ο αβίαστος τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας του βιβλίου διακωμωδεί την ερμηνεία των λέξεων. Βγάζοντας μια αυθόρμητη αντίδραση και καυτηριάζοντας την χρησιμοποίησή τους κατά το δοκούν από τον καθένα μας, με βάση πάντοτε τα προσωπικά μας κίνητρα και επιδιώξεις.
Ωστόσο, συνάντησα και κάποιες επεξηγήσεις λημμάτων, οι οποίες δεν μπορώ να πω ότι υπάγονται στο γενικό, ευγενικό, σαρκαστικό σύνολο των υπολοίπων. Και μιλώ, κυρίως για την επεξήγηση της λέξης ‘Γυναίκα’ στη σελίδα 73, που τη βρήκα τελείως αποτυχημένη και άκυρη. Θα την χαρακτήριζα, προσβλητική.
Κατόπιν έκανα μια απόπειρα να συγκρίνω τι γράφει αντίστοιχα για την λέξη «Άντρας». Στο βιβλίο το κοντινότερο που βρήκα τη λέξη «άρρην» (σελ. 48-49), κι όπως παράλληλα εντόπισα, υπάρχει για τις γυναίκες και η λέξη «θήλυ» (σε.111). Οι επεξηγήσεις λοιπόν αυτών των δύο τελευταίων λέξεων, κινούνται στα πλαίσια της διακωμώδησης.
“Το αλφαβητάρι του Διαβόλου” το προτείνω σε όσους αναζητούν ένα βιβλίο που να τους χαλαρώσει και να τους αποφορτίσει από μια κουραστική μέρα. Μια μέρα, που όπως αναλύει την σημασία της ο συγγραφέας στην σελίδα 140 του βιβλίου, είναι μια «περίοδος είκοσι τεσσάρων ωρών, ως επί το πλείστον σπαταλημένων άδικα».
Όπως και να ‘χει, είμαι σίγουρος πως θα περιηγηθείτε στις σελίδες του σε κάποιο διάλειμμα απ’ τη δουλειά, σε μία μετακίνηση με την αστική συγκοινωνία ή κατά τη διάρκεια που θ’ απολαμβάνετε μόνοι σας έναν καφέ.
Θα αναμένω με χαρά τις εντυπώσεις σας.
0 Σχόλια