(Φωτογραφία: © Στράτος Γιαννόπουλος)
Φιλοξενούμενος στη δράση «Ελάτε να μιλήσουμε για τη λογοτεχνία» είναι o συγγραφέας Χριστόδουλος Λιτζερίνος!
Ο Χριστόδουλος Λιτζερίνος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ και σήμερα εργάζεται ως δικηγόρος. Από τις Εκδόσεις Ανάτυπο κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων του με τίτλο «Τα χαρτόκουτα δεν έχουν φινιστρίνια». Διακρίθηκε σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς διηγήματος και ποίησης και έργα του δημοσιεύθηκαν στα συλλογικά έργα των Εκδόσεων Παράξενες Μέρες: «Παράξενες Μέρες στη Θεσσαλονίκη», «Παράξενοι Έρωτες», «Μικρές Επαναστάσεις», «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι», όπως και από τις Εκδόσεις της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος. Το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Φυλάξου από τον σκύλο» πήρε το πρώτο βραβείο στον λογοτεχνικό διαγωνισμό των Εκδόσεων Παράξενες Μέρες, εκδόθηκε και κυκλοφορεί από τον ίδιο Εκδοτικό Οίκο.
Το μυθιστόρημά του με τίτλο “Ρουμπίνα, η γκεζερά της αθωότητας” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ελκυστής.
Κατά καιρούς δημοσιεύει διηγήματά του στο λογοτεχνικό περιοδικό Fractal και στο λογοτεχνικό blog «Το Άλφα του Κενταύρου» (toalfatoukentaurou.blogspot.com)
Ερωτηματολόγιο για Συγγραφείς
- Ποιον συγγραφέα ή ποιητή θα ήθελες να συναντήσεις;
Χωρίς δεύτερη σκέψη με τον Κωνσταντίνο Καβάφη. Σε ένα καφενείο της Αλεξάνδρειας να κουβεντιάζαμε για ποίηση, για Αλεξανδρινούς βασιλιάδες, για την Αλεξανδρινή Μακεδονία, για βιβλιοθήκες, για τη γνώση, για κοσμοπολίτες ποιητές, αλλά και για τη σύγχρονη Μακεδονία που δεν ταξίδεψε στην Ανατολή, περιχαρακώθηκε στα στενά γεωγραφικά της όρια, μαράζωσε μέσα στη μιζέρια της, αναπολώντας το ανέφικτο και τη χαμένη αίγλη του παρελθόντος, χωρίς να μπορεί να κατανοήσει ότι το μεγαλείο έγκειται στην ομορφιά των ανθρώπων και του κόσμου. Θα ήθελα επίσης να συναντούσα τον Χούλιο Κορτάζαρ, να μιλούσαμε για διηγήματα και πολιτική όπως μόνο οι λατινοαμερικάνοι τα αντιλαμβάνονται, καθώς και για όνειρα, για ατέλειωτα όνειρα και ονειρικές ιστορίες.
- Το είδος γραφής που υπηρετείς σε εκφράζει απόλυτα; Θα μπορούσες να πειραματιστείς γράφοντας κάτι διαφορετικό, κι αν ναι τι θα ήθελες να δοκιμάσεις
Εν αρχή για μένα ήταν η ποίηση. Από μικρή ηλικία μέσα από την ποίηση συνήθιζα να ψάχνω τον εαυτό μου, παρότι δεν έχω εκδώσει καμία ποιητική συλλογή, ούτε προτίθεμαι να εκδώσω στο μέλλον. Τα ποιητικά μου έργα τα διαθέτω ελεύθερα στο διαδίκτυο ή τα μοιράζω σε φίλους.
Η ενδιάμεση γραφή της μικρής φόρμας του διηγήματος είναι αυτή που με έλκει ιδιαίτερα, ίσως λόγω και των ποιητικών καταβολών μου. Οι μικρές ιστορίες μέσα από τη συμπυκνωμένη γραφή του διηγήματος ενεργούν άμεσα στο μυαλό και την ψυχή του αναγνώστη δίχως τις φιοριτούρες του μυθιστορήματος. Η μυθιστορηματική γραφή που με αντιπροσωπεύει περισσότερο έχει μέσα της μια διαφορετική παραμυθία από το τελευταίο μου μυθιστόρημα, κινείται σε δυστοπικούς δρόμους με σουρεαλιστική και αυτοσαρκαστική διάθεση. Θα ήθελα να δοκιμάσω όμως το αστυνομικό μυθιστόρημα. Πειραματίσθηκα ήδη με μια αστυνομική νουβέλα με διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά της κλασσικής αστυνομικής λογοτεχνίας. Ελπίζω να εκδοθεί στο μέλλον.
- Ποια θεωρείς την πιο ξεχωριστή στιγμή στη λογοτεχνική σου διαδρομή ως τώρα;
Η λογοτεχνική μου διαδρομή δεν είναι μεγάλη, ακριβώς διότι τα περισσότερα τελειωμένα έργα μου είναι ακόμη στο συρτάρι, ή παραμένουν πεισματικά ανέκδοτα (ποιήματα). Η πρώτη μου απόπειρα να γράψω μυθιστόρημα σίγουρα ήταν μια ξεχωριστή στιγμή για μένα, η οποία έγινε ακόμη πιο σημαντική, όταν μετά από συνεχείς απορρίψεις έλαβε το πρώτο βραβείο σε λογοτεχνικό διαγωνισμό με τον τίτλο CAVE CANEM και εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Παράξενες Μέρες με τίτλο «Φυλάξου από τον σκύλο». Κάθε φορά όμως που τελειώνω ένα έργο μου για μένα είναι ξεχωριστή στιγμή, ακόμη και αν δεν καταφέρει να επικοινωνήσει με τους αναγνώστες μέσω μιας έκδοσης. Επίσης τα έργα που διαθέτω ελεύθερα στο διαδίκτυο είναι ξεχωριστές στιγμές για μένα, διότι πιστεύω στην ελεύθερη πρόσβαση και κυκλοφορία της λογοτεχνίας με τα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα.
- Για ποια λογοτεχνική εμπειρία αγωνίζεσαι την οποία και προσδοκάς να ζήσεις στο μέλλον;
Η μεγαλύτερη λογοτεχνική εμπειρία για μένα είναι όταν με πλησιάζουν στον δρόμο απλοί άνθρωποι που δεν έχω ιδιαίτερες σχέσεις μαζί τους και μου λένε ότι με διαβάζουν στο διαδίκτυο ή διάβασαν ένα βιβλίο μου και από τα μάτια τους αντιλαμβάνομαι ότι έχουν γίνει κοινωνοί των μηνυμάτων μου. Η εμπειρία τους είναι και δική μου λογοτεχνική. Επίσης θάθελα να συναντήσω μια απλοϊκή ιστορία και να γράψω ένα μυθιστόρημα που θα αγγίξει όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Κάτι που προσδοκώ να ζήσω στο λογοτεχνικό μου μέλλον; Ίσως κάτι από αυτά που λέμε αναπάντεχα και άπιαστα όνειρα. Το αναπάντεχο έχει μια ξεχωριστή γλυκιά μαγεία.
- Ποια είναι η γνώμη σου για τους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς;
Ήμουν και συνεχίζω να είμαι ένθερμος υποστηρικτής των λογοτεχνικών διαγωνισμών. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ο συγγραφέας επικοινωνεί πρώτη φορά το έργο του. Στην αρχή σε μια μικρή ομάδα ειδικών, η οποία, μέσα από πλειάδα έργων, μπορεί να διακρίνει αυτά που λάμπουν περισσότερο, ύστερα μέσα από τη δημοσίευση με μεγαλύτερο κοινό. Η επιβράβευση, αλλά και η απόρριψη, λειτουργούν θετικά στον συγγραφέα. Οι διαγωνισμοί, τουλάχιστον για μένα, υπήρξαν μεγάλο στήριγμα και μου έδωσαν κουράγιο να συνεχίσω να γράφω, να δημοσιοποιώ όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι του έργου μου, αλλά και να βελτιώνω τη γραφή μου.
- Υπήρξε ποτέ στιγμή που θέλησες να παρατήσεις την ενασχόλησή σου με την συγγραφή; Αν ναι, γιατί;
Λόγω της δικηγορίας που είναι απαιτητική και αγχωτική, σταματώ και ξαναρχίζω ανάλογα με τον ελεύθερο χρόνο, τον ψυχισμό μου και τα εξωτερικά ερεθίσματα. Σταμάτησα π.χ να γράφω και να διαβάζω καθόλη τη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης, ενώ έγραφα και διάβαζα καθόλη της διάρκεια της οικονομικής κρίσης. Κάθε φορά που δεν γράφω θέλω να ξαναρχίσω και κάθε φορά που γράφω θέλω να σταματήσω. Είναι μια διαρκής ψυχοφθόρα διαδικασία αλλά συνάμα λυτρωτική. Ξέρω όμως στο βάθος της ψυχής μου ότι δεν θα σταματήσω να γράφω.
- Γιατί γράφεις;
Η γραφή είναι εσωτερική ανάγκη, με βοηθά να γιατρέψω την ψυχή και να βρω αυτά που με ενώνουν με τους ανθρώπους γύρω μου. Ο συγγραφέας όταν βλέπει με καθαρά μάτια, βοηθά τους ανθρώπους να κοιτάξουν κι αυτοί τον κόσμο με καθαρά μάτια. Αυτή είναι η ουσία της συγγραφής, αλλιώς δεν έχει νόημα. Οι ιστορίες προηγούνται της ζωής και όταν έρθει η ώρα της ζωής να γίνει κι αυτή ιστορία, τότε η ψυχή του αναγνώστη έχει ήδη ατσαλωθεί από τα μηνύματά τους. Γράφω ιστορίες για να συνομιλώ με τον κόσμο τίμια. Όσο γράφω, τόσο βελτιώνομαι και ως άνθρωπος και ως συγγραφέας. Ο αναγνώστης δεν έχει ιδέα το πόσο περίπλοκη ψυχική διεργασία είναι η γραφή, απλά θέλγεται ή απωθείται από ένα βιβλίο που διάβασε ή άφησε μισοδιαβασμένο. Δεν χρειάζεται βέβαια να βάζει το μυαλό του να σκέφτεται τέτοια πράγματα πέρα από την ιστορία που έχει μπροστά του και τα νοήματά της. Γι΄αυτό η γραφή είναι προσωπική διεργασία και βάσανος του συγγραφέα που πολλές φορές τον τσακίζει. Η επούλωση της πληγής του έρχεται όταν μπει η μαγική λέξη «ΤΕΛΟΣ» και μετά, από έναν καλό λόγο των αναγνωστών του.
- Τι σε ενοχλεί και θα ήθελες να αλλάξει στον λογοτεχνικό χώρο; Τι σου αρέσει και θα ήθελες να μείνει ως έχει;
Δεν μπορώ να φανταστώ τον συγγραφέα αμέτοχο της κοινωνίας που ζει, όσο μεγάλο και αν είναι το έργο του. Με ενοχλεί η αδιαφορία των σύγχρονων πνευματικών ανθρώπων μπροστά στα προβλήματα που ταλαιπωρούν τους ανθρώπους. Δυστυχώς οι πνευματικοί μας άνθρωποι έχουν ξεχάσει τον ρόλο τους και δεν μπορείς να τους ξεχωρίσεις πια από τους καθημερινούς ανθρώπους της βιοπάλης που δεν έχουν πού να ακουμπήσουν. Άφησαν τον φόβο να τους κυριεύσει, ενώ ο πνευματικός άνθρωπος δεν έχει τέτοιο δικαίωμα. Αντίθετα έχει υποχρέωση να διαλύει τους φόβους των ανθρώπων, να στέκεται απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας που χρησιμοποιεί τον φόβο ως όπλο της για να εξασφαλίσει τη δική της ύπαρξη εις βάρος των άλλων. Οι συγγραφείς που ενδιαφέρονται μόνο για την τόνωση του ναρκισσισμού τους με αφήνουν αδιάφορο, όσο σπουδαίο και αν είναι το λογοτεχνικό τους έργο. Ο κόσμος έχει ανάγκη τους πνευματικούς ανθρώπους και, όσο αυτοί κρύβονται, τόσο οι άνθρωποι βυθίζονται αβοήθητοι.
Θα ήθελα οι επόμενες γενιές να εξασκηθούν στην ανάγνωση, τα σχολεία να ετοιμάζουν αναγνώστες και όχι απλά μαθητές κοινωνούς μια στείρας γνώσης, να αυξηθούν τα ποσοστά των βιβλιόφιλων, να πετάξουμε από πάνω μας την παλιά Ελλάδα που μας καταδυναστεύει εδώ και 200 χρόνια, να καθαρίσουμε το βιβλίο από τη ρετσινιά του δυνάστη που του φόρτωσαν τα αναχρονιστικά εκπαιδευτικά μας συστήματα και να λατρέψουμε το βιβλίο φίλο που μας συντροφεύει σε κάθε στιγμή της ζωής μας.
- Ποια λογοτεχνική ερώτηση μισείς να σου κάνουν και γιατί;
«Πώς εμπνεύστηκες την ιστορία που έγραψες.» Οι ιστορίες δεν είναι θέμα έμπνευσης. Οι ιστορίες υπάρχουν τριγύρω μας, ο συγγραφέας είναι δέκτης και πομπός τους, ή ο καλός αγωγός που τις διοχετεύει στο αναγνωστικό κοινό μέσα από σκληρή δουλειά. Η έμπνευση είναι μόνο ένα μικρό κλικ του μυαλού σε μια απειροελάχιστη στιγμή του χρόνου. Δεν κάνει από μόνη της τον συγγραφέα μεγάλο ή μικρό ή την ιστορία καλή. Η πιο απλοϊκή ιστορία μπορεί να γίνει ένα λογοτεχνικό αριστούργημα. Χωρίς συνεπή δουλειά, η έμπνευση δεν έχει καμία προοπτική εκδήλωσης και μετουσίωσης σε έργο. Παρότι, λόγω της δουλειάς μου όπως προείπα, παλεύω με τον χρόνο, εντούτοις όταν ξεκινήσω να γράψω μια ιστορία, δεν κάνω συμβιβασμούς με τους χρόνους εργασίας. Έχω συγκεκριμένο πλάνο που πολλές φορές γίνεται εξαντλητικό. Οι ιστορίες των ανθρώπων πετάνε τριγύρω μας και ζητάνε έναν γραφιά να τις γράψει, γιατί οι άνθρωποι διψούν για ιστορίες που θα τους ξεκουράσουν από τα βάσανα της ζωής.
Η έμπνευση οδηγεί τον ποιητή. Τον παραμυθά οδηγεί η ίδια η ιστορία, αρκεί να στρωθεί στο γράψιμο. Η ικανότητα να την αποδώσει λογοτεχνικά τον κατατάσσει ανάλογα.
- Ανέφερε τρεις χαρακτηρισμούς για τον εαυτό σου για τους οποίους είσαι υπερήφανος/η και άλλους τρεις για τους οποίους όχι.
Μοναχικός, αισιόδοξος και εραστής του ταξιδιού. Η μοναχικότητα μέσα στον κόσμο ήταν αυτή που με οδήγησε και με οδηγεί στα συγγραφικά μονοπάτια. Ο άνθρωπος όσο ανάγκη έχει τη συντροφικότητα και την κοινωνικοποίηση, άλλο τόσο ανάγκη έχει τη μοναχικότητα για να καθαρίσει τα μάτια του από την τοξική μόλυνση. Τα ταξίδια τονώνουν πάντα την αισιοδοξία μου και βλέπω τη ζωή με ξεκλείδωτο μυαλό. Μερικές φορές τα παραπάνω δυο στοιχεία λειτουργούν και αρνητικά, όταν λείπει το ταξίδι από τη ζωή μου. Επίσης η πραότητα που με διακρίνει, καίτοι θετικό στοιχείο, τελικά είναι ένα αρνητικό στοιχείο που μου προκαλεί άγχος, διότι βρίσκομαι σε μια διαρκή εγρήγορση, να μην εκραγώ και κάνω κακό σε άνθρωπο. «Να φοβάσαι την οργή των πράων» γράφει ο Ζοζε Σαραμάγκου. Το αποτέλεσμα είναι να βασανίζομαι διαρκώς και να προκαλώ κακό στον εαυτό μου. /
Οι αναγνώστες μου μπορούν να με βρουν στο λογοτεχνικό μου μπλογκ toalfatoukentaurou.blogspot.com, στη λογοτεχνική σελίδα μου flegrabook όπως και στην προσωπική μου σελίδα Christos Litzerinos στο face book και να επικοινωνήσουν μαζί μου στο [email protected]./ -Χριστόδουλος Λιτζερίνος
Ελάτε να βάλουμε όλοι μας από ένα λιθαράκι ώστε ο λογοτεχνικός κόσμος να γίνει ακόμη ομορφότερος!
Σημαντική σημείωση: Οι απαντήσεις στις συνεντεύξεις των συγγραφέων και των αναγνωστών δίνονται με το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου και αντιπροσωπεύουν αποκλειστικά τις προσωπικές σκέψεις του εκάστοτε συμμετέχοντα. Ο υπεύθυνος της στήλης, Θεόφιλος Γιαννόπουλος, και η ιστοσελίδα tovivlio.net δε φέρουν καμία νομική ευθύνη.
Με όλη τη θετική μου ενέργεια
Θεόφιλος Γιαννόπουλος
0 Σχόλια