Αγαπημένε μου, αυτή είναι η τελευταία φορά που σου γράφω.
Έχω τόσα πολλά να σου πω που δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω.
Ευχαριστώ;
Σ’ αγαπάω;
Να προσέχεις;
Να είσαι ευτυχισμένος.
Να ντύνεσαι ζεστά και να προσέχεις εκεί έξω.
Ξέρεις, ο κόσμος είναι σκληρός.
Μα ποιον κοροϊδεύω;
Το ξέρεις καλύτερα από οποιονδήποτε.
Μα πρέπει να μάθεις να ανοίγεσαι και να εμπιστεύεσαι.
Ξέρω, έχεις περάσει δύσκολα.
Φαίνεται από τον τρόπο που κινείσαι.
Που μιλάς.
Μα αυτοί εκεί έξω δε σε ξέρουν.
Δε σε καταλαβαίνουν.
Προσπάθησα τόσο πολύ να σου δώσω, που άδειασα.
Δε παραπονιέμαι, μην αρπάζεσαι.
Σε παρακαλώ να προσέχεις, γιατί εγώ ποτέ δεν ήμουν αρκετά καλή σ’ αυτό.
Προσπάθησα όμως.
Δε φαντάζεσαι πόσο πολύ!
Να μη συμβιβαστείς όσο κι αν προσπαθήσουν να στο επιβάλλουν.
Να πολεμήσεις τα “πρέπει” και τους κανόνες.
Δεν είναι για σένα αυτά.
Δε σε καταλαβαινουν, αλλά εγώ μπορώ.
Δεν ήταν εύκολο αλλά ήταν όμορφο.
Τρυφερό.
Το τελευταίο μας βράδυ, που με πήρε ο ύπνος ενώ σε χάιδευα και σε χάζευα, ήθελα να ουρλιάξω όλα αυτά που έχω ανάγκη να σου πω.
Δε με άφησες.
Κοιμόσουν σα μικρό αθώο παιδί.
Σου χαμογελάω και σου δίνω ένα τελευταίο φιλί.
Λες και το έκανα τόσα χρόνια που έγινε συνήθεια.
Να προσέχεις αγαπημένε μου γλυκέ άνθρωπε.
Καληνύχτα.

_

γράφει η Γεωργία Μπερμπέρογλου