Το δωδεκάμηνο της νύχτας, της Κωνσταντίνας Σούλτη
Το να πει κάποιος τη γνώμη του για ένα μυθιστόρημα, είναι σαφώς πιο εύκολο από το να μιλήσει για ένα βιβλίο ποίησης, αφού σίγουρα είναι κάτι πιο σύνθετο.
Ο μόνος λόγος που θα το κάνω, είναι γιατί το συγκεκριμένο βιβλίο με έκανε να νιώσω πράγματα. Δεν ξέρω αν είναι τα σωστά, γιατί θεωρώ ότι η ποίηση είναι κάτι που ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά.
Όμως όταν ανατριχιάζεις, όταν βουρκώνεις, τότε πιστεύω πως αυτό το βιβλίο σ’έχει ταξιδέψει και σ’έχει κάνει να βουτήξεις με μακροβούτι στην ψυχή σου! Εγώ τουλάχιστον έτσι ένιωσα, καθώς διάβαζα “Το δωδεκάμηνο της νύχτας”.
Κάθε μήνας έχει και μερικά ποιήματα “δεμένα” μαζί του. Ποιήματα που μιλάνε για τη φιλία, την αγάπη, την αυτοτιμωρία, την αυτογνωσία και ό,τι άλλο μπορεί να νιώσει κανείς… Διάβαζα από δυο φορές το κάθε ποίημα και μετά έκλεινα τα μάτια και ταξίδευα, έκλεινα τα μάτια και αναρωτιόμουν πως ένα κορίτσι είκοσι χρονών γράφει με τόση σοφία! Γιατί η ποιήτρια αυτού του βιβλίου είναι μόλις είκοσι ετών. Είναι εκπληκτικό!
Για επίλογο, θα ήθελα να κλείσω με ένα ποίημα του Ιουνίου, που είναι από τα αγαπημένα μου.
Πρωινά αμνησίας
Κάθε πρωινό που ξυπνώ
θυμάμαι να μου συστήνομαι
στο κατώφλι του καθρέφτη μου
για τις φορές που με ξέχασα στο χθες
_
γράφει η Νάντια Παπαθανασοπούλου από τη σελίδα Βιβλιοσημεία
αναρτήθηκε από τη Λιάνα Τζιμογιάννη για το τοβιβλίο.net
