Μπροστά από τη βιβλιοθήκη φίλης, να κοιτώ τα ήδη διαβασμένα και τσακισμένα βιβλία από άλλους. Εμπειρίες και εικόνες με ανθρώπους να διαβάζουν αυτά τα βιβλία, να παθιάζονται με τις ιστορίες τους, να απορούν με τις κινήσεις - αφηγήσεις του ήρωα, να αδημονούν για το τέλος. Να αλλάζουν στάση και να κάθονται πιο άνετα στον καναπέ για να αφομοιώσουν πιο χαλαρά το επόμενο κεφάλαιο.

– Γιάλομ ε; φωνάζω ασυναίσθητα την εσωτερική μου σκέψη. Καιρό ακούω και δεν έχω διαβάσει κάτι σχετικό.

– Ναι Γιάλομ, είπε η φίλη και με άφησε να συνεχίσω τον εσωτερικό συνειρμό μου.

Πήρα όλα τα βιβλία του Yalom που είχε η φίλη στην αγκαλιά μου. Σαν να κρατώ μικρά άνθη με προσοχή, ποιο να πρωτοκρατήσω, ποιο να πρωτοκοιτάξω.

Ανοίγω ένα. Ωραία γραμματοσειρά, όμορφο. Αυθόρμητα μυρίζω τις σελίδες καθώς τριγυρνάνε μπρος στο πρόσωπό μου. Καρπούζι, είπα μέσα μου. Και τελειώνοντας την όσφρηση των σελίδων ξεκίνησα να δω τον τίτλο στην αρχή.

Καρπούζι: βαρύ, σκληρό, πράσινο απέξω, κόκκινο από μέσα που σε τραβάει μακριά και το φοβάσαι. Σπόροι σε κάθε εκατοστό του  που θα σε πνίξουν ή θα καρποφορήσουν μέσα σου. Μαλακό φρούτο, αφού πρώτα περάσεις τον σκληρό φλοιό του και το αποπλανητικό, λόγω χρώματος, εσωτερικό του.

Το βιβλίο σε πάει σιγά σιγά σε αυτό που ο ίδιος ο συγγραφέας κάνει. Και εσύ τον φαντάζεσαι παράλληλα να σου μιλάει, ενώ είσαι στο γραφείο του καθισμένος σε ένα καναπέ. Αυτός, πλάγια σε σένα λίγο πιο μακριά, όσο πρέπει, να αποκαλύπτεται το μόλις τώρα εμφανές.

Το εδώ και τώρα, το να είσαι στη στιγμή και να παρατηρείς τον εαυτό σου σε κάνει να βλέπεις τη συμπεριφορά σου. Τι αντίκτυπο έχει σε εσένα και στον άλλο, πού συμπεριφέρεσαι παρόμοια και πού το ίδιο. Τι μοτίβο ανταπόκρισης έχεις, αναλόγως το πώς νιώθεις  για τον εαυτό σου αλλά και για τους άλλους. Πώς πολλά μοτίβα συμπεριφοράς είναι κοινά σε διαφορετικές συνθήκες μέσα στην καθημερινότητα σου.

Η ανατροφοδότηση, το πώς γεμίζεις και λες αυτό που ίσως χρειάζεται στον άλλον, βοηθά, εξαγνίζει και επουλώνει ή δυναμώνει τον δέκτη του μηνύματος.

Στο τέλος, τα όνειρα, αυτά για τα οποία έχεις πτυχές σκοτεινές, αλλά αν αναλυθούν σωστά  βλέπεις το μη φανερό, το σημαίνον και το σημαινόμενο. Προσδοκίες και παρελκόμενα που τα αποσιωπάς, ντροπές και ενοχές που δεν τις παραδεχόσουν και είναι φυλαγμένες στο κάτω συρτάρι του κομοδίνου σου.

Το καρπούζι συνεχίζει να υπάρχει. Όπως τότε στο χωριό μου, μεσημέρι με τα ανοιχτά παντζούρια των σπιτιών να αντανακλούν τη ζέστη και εγώ κάτω από την κληματαριά της αυλής, να τρώω απολαυστικά ένα μεγάλο ζουμερό κομμάτι του.

_

γράφει ο Σπύρος Αναστασόπουλος