Εάν κατείχα ως προικιά ή ως ηδονικά μυρωδικά
την ανάλογη δύναμη, τη γνώση ή τη σοφία
μέσα στης αιωνιότητας το απέραντο
ανάμεσα στις ανεπαίσθητες γραμμές των εποχών

σε μια μοναδική στιγμή
θα συρρίκνωνα
την τρισυπόστατη φύση τού έρωτα
  σε κείνη τη στιγμή
που, παραδόξως, δυο πράσινες εκτάσεις
ουρανού – τα μάτια σου

εισχώρησαν βαθιά και ηδυπαθή
σε δυο υγρές εκτάσεις
γης – στα μάτια μου

Για κείνη τη στιγμή
για μία σύντομη στιγμή
μέσα στου χρόνου την ακαθόριστη μορφή
 υπήρξα εγώ, η θνητή
το ιερό και ο βωμός τού έρωτα

_

γράφει η Νόπη Χατζηιγνατιάδου