Το φεγγάρι πέθανε απόψε, και έπεσε στη θάλασσα·
πάντα επιθυμούσε τον μπλε μανδύα να ντυθεί.
Συγγνώμη, λατρεμένε, αν τ’ όνειρο σου χάλασα,
μα έτσι το θέλαν οι Θεοί.
Η Νοσταλγία, η Λύπη-
η αφέντρα Μοίρα.
Κοίτα πέρα, πως άνθισαν οι κήποι,
από κει πόρφυρα ρόδα πήρα,
γιορταστικό στεφάνι να φορέσω
στο κεφάλι σου, αγαπημένε,
για όταν νεκρός θα πέσω,
να με φιλήσεις, αιματοβαμμένε,
με το δροσάτο αίμα των ρόδων,
να δεις, θα μπορώ πάλι να αντέξω
την ορμή των ερωτικών σου εφόδων.
Στο πρώτο κάλεσμα σου, Αγάπη, θα τρέξω.
_
γράφει ο Φοίβος Μανωλούδης
Πολύ όμορφο το ποίημα σου Φοίβο!!!
Εικόνες αισθητικές, λυρικές!!
Πλημμυρισμένο με ευαισθησία και πάθος!!!
Καλή σου ημέρ
Τα πιο σπουδαία τα είπε η Ελένη και συμφωνώ…
Ωραίος ρυθμός, έντονο συναίσθημα…
Υπέροχο!!!!