Με δυσκολεύει το αριστερό μου χέρι από τότε που κατάλαβα τον κόσμο. Απέφευγα να γράφω όταν ήταν άλλοι δίπλα μου. Τους ενοχλούσε που κρατούσα το μολύβι με το <<κακό>> χέρι.
-Ζερβή μας βγήκε… όλα ζερβά κι ανάποδα τα κάνει.
Προσπάθησαν να με μάθουν να γράφω με το <<καλό>>χέρι. Όποτε προσπαθούσα να πιάσω το μολύβι γλιστρούσε απ’ τα δάχτυλα. Ούτε που ένιωθα πως κρατούσα κάτι στο καλό μου χέρι.

Μία θεία όταν ήρθε για διακοπές με είδε να κρατώ το πιρούνι ανάποδα.
-Όχι έτσι, μου έλεγε, είναι ντροπή να πιάνεις με το κακό χέρι το πιρούνι. Το αριστερό χέρι είναι του διαβόλου.

Με στεναχωρούσε αυτό «του διαβόλου». Τότε γιατί έχουμε δυο χέρια; Δίχως το αριστερό χέρι μου είναι άχρηστο και το καλό ,αυτές τις σκέψεις έκανα όσο η θεία προσπαθούσε να με κάνει πιάσω το πιρούνι με το δεξί. Άδικα, δεν μπόρεσα να το κρατήσω και να ’ρθω στα ίσα μου και στα καλά μου και κάθε φορά που με έβλεπε να πιάνω με το αριστερό μου έριχνε ένα μπάτσο. Το χειρότερο ήταν όταν έπρεπε να πιάσω το μαχαίρι να κόψω το ψωμί. Εκεί ήταν που όλοι με κοίταζαν με φόβο.
-Θα ξεκοιλιαστεί έτσι που το κρατά, έλεγε πάντα η μάνα μου.
-Δεν ξεκοιλιάζομαι.
Και πραγματικά, ποτέ δεν είχα κόψει έστω ελάχιστα το χέρι, αντίθετα, όσες φορές προσπάθησα να πιάσω το μαχαίρι με το δεξί κατακοβόμουν. Όλη η δύναμη ήταν στο ζερβό μου χέρι.
Εντάξει, στο σπίτι το χώνεψαν… ζερβή και όλα ζερβά κι ανάποδα αυτό το παιδί…
Μια μέρα η γειτόνισσα της γιαγιάς ήθελε να με μάθει πως να διπλώνω τις κάλτσες, ώστε αργότερα ο άντρας που θα έπαιρνα, να μην δυσκολεύεται, με μια κίνηση να είναι οι κάλτσες έτοιμες να τις φορέσει. Μου έδειξε μια, δυο, τρεις φορές τον τρόπο, μα πάλι το ζερβό μου χέρι ήταν εμπόδιο και δεν έμαθα τον τέλειο τρόπο να διπλώνω τις κάλτσες. Απηύδησε η γυναίκα και έτσι ησύχασα κι εγώ.
Αργότερα το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν στο γυμνάσιο. Η καθηγήτρια των οικοκυρικών, μας είχε ζητήσει να φέρουμε βελόνες πλεξίματος και νήμα, να μας μάθει να πλέκουμε. Άλλο ένα σημαντικό που πρέπει να γνωρίζει η γυναίκα για να είναι καλή νοικοκυρά!

Την επόμενη μέρα, όλα τα κορίτσια είχαμε φέρει τι βελόνες, το νήμα και ένα άλμπουμ που θα βάζαμε τα πλεκτά μας. Στάθηκε μπροστά στην έδρα η κυρία καθηγήτρια και μας έδειχνε τον τρόπο πλεξίματος.
-Σήμερα θα μάθουμε την καλή πλέξη και την ανάποδη.
Ώπα, να λοιπόν κάτι ωραίο, το ανάποδο χέρι δεν θα έχει κανένα πρόβλημα, θα μάθω να πλέκω ανάποδα!

Έπιασα τις βελόνες με τον τρόπο που μας έδειχνε και φυσικά, η βελόνα από τον καλό μου χέρι κύλισε στο πάτωμα, μια, δυο τρεις. Στο τέταρτο κατρακύλημα της βελόνας να και η κυρία καθηγήτρια των οικοκυρικών δίπλα μου να μου δείξει, πάλι η βελόνα κάτω στο πάτωμα!

Με τα πολλά, κατόρθωσα να την κρατήσω, βέβαια ο τρόπος αυτός δεν ήταν ο σωστός.

-Όχι έτσι, μην την κρατάς έτσι, δες εμένα. Πέρασε τώρα την θηλιά γύρο από την άλλη βελόνα.

Πάω να την περάσω και να πάλι τα ίδια.

-Όχι έτσι, μην πας ανάποδα!

Τώρα πως να της εξηγήσεις πως το δικό της σωστό, ήταν το δικό μου ανάποδο. Και το δικό μου ανάποδο ήταν το καλό εκείνης.

Μέγα πρόβλημα η ώρα του πλεξίματος!

Πάει κι αυτή έχασε την υπομονή της.

-Αμάν πια δεν μπορώ άλλο με σένα.

Τότε λίγο την φοβήθηκα, είχε αγριέψει για τα καλά, κι εγώ, εδώ που τα
λέμε, είχα πια κουραστεί με τα σωστά και τα ανάποδα των άλλων και
του πλεξίματος. Έτσι κάνω μια πρόταση στην κυρία των οικοκυρικών.

-Δεν πρόκειται να μάθω με τίποτα σας παρακαλώ, να με εξετάζεται μόνο, προφορικά.

Α! Η σιωπή της προς απάντηση μου, που λένε.

Το δεύτερο τρίμηνο ο έλεγχος είχε ένα ωραιότατο έντεκα 11 ίσα –ίσα να περνάω το μάθημα. Αλλά το σημαντικό ήταν πως το 11 ήταν και για μένα την ζερβή και για τους καλούς το ίδιο. Απ’ όπου κι αν το δεις το έντεκα, έντεκα βλέπεις. Να κι ένα στραβό και ανάποδο που ήταν το ίδιο. Ο αριθμός 11 ήταν άλλωστε και ο αριθμός μου. Έντεκα ήταν η ώρα και έντεκα είχε ο μήνας που γεννήθηκα.

Μα το ζερβό το χέρι δημιουργούσε πολλά προβλήματα στην ζωή μου. Κάπου
ντρεπόμουν και ανησυχούσα μη με πιέσουν να κάνω τ’ ανάποδα μου σωστά.

-Πώς γράφεις έτσι;

-Είμαι αριστερή.

-Πώς κόβεις έτσι;

-Είμαι αριστερή.

Μου έμεινε και ένα κόμπλεξ μου έμεινε και μια δυσκολία στην άρθρωση όχι… όχι και αυτό το «είμαι αριστερή» το έπαιρναν πάλι ανάποδα. Άντε πρέπει να μάθω να λέω σωστά τι είμαι κι αποφάσισα να αλλάξω χέρι να κάνω τις δουλειές με το καλό, να γράφω με το καλό να τρώω με το καλό χέρι. Εμ, εδώ σε θέλω κάβουρα που περπατάς και συ ανάποδα Όχι δεν γίνεται, ανάποδα γράφω, ανάποδα κόβω, ανάποδα μιλώ. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε! Αρκετά έσκασα να εξηγώ το ανάποδο το δικό μου και το δικό σας το σωστό.

_

γράφει η Ρούλα Τριανταφύλλου