Ναι,

με του βοριά τα κύματα

έλαβα το μήνυμα.

Έρχεται η αγάπη πάνω σε καράβι!

Έρχομαι με τρένο, αύριο το βράδυ

ρωτώντας  παίρνω μια  βάρκα,

ετοίμασε ανεμόσκαλα!

Έρχεται,

επιτέλους φτάνει το όνειρο!

Με τον ερχομό του,
στιγμή δεν θα την αφήσω,

αγκαλιά σαν νεογέννητη θα την κρατήσω

χώμα να μην πατήσει.

Γιαλό-γιαλό θα στραταρίζει…

Τα γλυκοχτυπήματα της καρδίας στο νερό θα πνίξω

να μη σκιαχτεί γερμένη

απ’ τα βάσανα, κουρασμένη,

ερείπιο, εδώ πατά μελλοθάνατη

πέρα δραπετεύει πεθαμένη.

Κοιτάξτε  πώς κρέμεται η σελήνη απόψε

πάνω απ τα σπίτια της βάρυπνης πόλης…

Κουδουνίζει τα φλουριά και τα γιορντάνια, με χίλια ζόρια.

Από την χαρά του ερχομού της αγάπης πάνω σε βαπόρι.

Ο φάρος στέκεται  άφωνα,

φέγγει σαν ένα κερί σε εξωκλήσι

έτοιμο να ανιστορήσει

τα μελανά σημάδια πάνω στο κορμί της θάλασσας.

Αα, νάτο, νάτο το καράβι!

Που είναι όμως η αγάπη;

Πιο πέρα νανουρίζουν τα καΐκια,

Χρίστο, Ελένη, Μαρία

ανάμεσα τους  Ειρήνη, Δόξα, Άγγελος, Σοφία…

Ονόματα φανταστικά…

Τόποι ανύπαρκτοι…

Στα ρηχά λιμάνια κοιμούνται τα καΐκια.

Για μια στιγμή,

όσοι παραβρίσκεστε εδώ απόψε

στρίψτε κατά την πρύμη,

ανασηκώστε το κεφάλι σας
εκεί προς τα νότια του λιμανιού.

Σιωπηλά

και μόνο με τα φώτα της καρδιάς αναμμένα

πλέει προς εμάς

μια βάρκα με το όνομα Αγάπη

πάνω της χαραγμένο.

_

γράφει η Teuta Sadiku