Έψαχνε με αγωνία να βρει το κλειδί του. Δεν θυμόταν που το άφησε. Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερο έπιανε τον εαυτό του να είναι αφηρημένος και απρόσεκτος «λες να είναι τα χρόνια» μουρμούρισε. Ξαφνικά από το συρτάρι γλίστρησε και έπεσε στο έδαφος μια παλιά φωτογραφία. Ήταν ο ίδιος και η σύζυγος του η Αγάπη. Ήταν τραβηγμένη πριν 35 χρόνια όταν πρωτογνωρίστηκαν. Προς στιγμή μελαγχόλησε, στεναχωρήθηκε «ποσό έχουμε αλλάξει εξωτερικά και οι δυο» μονολόγησε. Τώρα ήταν με περισσότερα κιλά και λιγότερα μαλλιά και μάλιστα άσπρα και αρκετές ρυτίδες «άτιμε χρόνε όλα μάς τα κατέστρεψες στο διάβα σου, μάς αποσύνθεσες!» φώναξε κι έσκυψε το κεφάλι του.
«Αγάπη μου κάνε γρήγορα, τα παιδιά μάς περιμένουν» ακούστηκε η φωνή της Αγάπης. Ανασήκωσε το κεφάλι, χαμογέλασε «όχι χρόνε δεν με κέρδισες, εγώ σε κέρδισα» μονολόγησε χαμογελώντας «μπορεί να με νίκησες σωματικά αλλά εγώ σε έχω νικήσει σε άλλες πιο βαθιές έννοιες πέρα από τη βιολογική διάσταση! Σε έχω νικήσει σε συναισθήματα, στοργή, αγάπη, οικογένεια», ενώ ταυτόχρονα βροντοφώναξε με σιγουριά «έρχομαι Αγάπη μου μόλις τώρα έχω βρει το πραγματικό κλειδί της ζωής που έψαχνα τόσα χρόνια! Σε ευχαριστώ πολύ που μου το υπενθυμίζεις εδώ και 35 χρόνια».

_

γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου