Η Ισμήνη, καθόταν δακρυσμένη σε έναν βράχο στη θάλασσα. Με ένα μαντήλι σκούπιζε συνεχώς τα δάκρυά της. Κοίταζε τον ήλιο με πίκρα. Τη θάλασσα με αναστεναγμούς. Στο βαρκάκι δίπλα, ένας σιωπηλός ψαράς τσαλακωμένος από την αλμύρα και τα χρόνια, την κρυφοκοιτούσε. Σαν πέρασε λίγη ώρα, σηκώθηκε από το βαρκάκι, της έβαλε ένα κοχύλι στην παλάμη κι ύστερα κάθισε δίπλα. Κοιτάζοντας την όμορφη θάλασσα της είπε:
«Η αγάπη, η αγάπη είναι ξεμπουμπούκιαστος ανθός. Ποτίζεις, σκαλίζεις, βγάζεις αγκάθια, βάζεις λίπασμα, διώχνεις τα μικρόβια που θε να τη φάνε. Κι ύστερα έρχεται εκείνη η στιγμή που ο ανθός ανοίγει τα πέταλά του. Θαμπώνεσαι από τούτη την ομορφιά και τα αρώματα. Και νιώθεις σπουδαίος. Που κατάφερες να το κάμεις να ανθίσει έτσι. Να γίνει φανταχτερό. Μα σαν νοήσεις τον εαυτό σου δημιουργό, εκεί αρχίζουν τα προβλήματα.
Σε πιάνει ετούτο το μικρόβιο της κτητικότητας και διαλαλάς παντού ότι σου ανήκει τούτο το θαύμα. Μα η αγάπη δεν έχει αφέντες. Δεν έχει ιδιοκτήτες. Η αγάπη τριγυρνά ελεύθερη από καρδιά σε καρδιά. Και γεμίζει με φύλλα και νέα μπουμπούκια τις καρδιές που τις φροντίζουν. Και μεγαλώνουν ελεύθερα χωρίς πρέπει. Μια μέρα, έτσι απλά, βγάζει τον ανθό της και κοιτά τον ουρανό. Και γεμίζει ετούτος ο ουρανός με ανθάκια σαν βραδινή έναστρη ζωγραφιά με λευκές πινελιές στο κατάμαυρο σύμπαν.
Η αγάπη, η αγάπη πλέει σε εκείνο το μαύρο, κολυμπά. Τη φωτίζουν οι ψυχές μας σαν φάροι για να μην γκρεμοτσακιστεί σε κάνα βράχο από το αθώο της κολύμπι και πονέσει. Μα πονά κι ας προσέχουμε. Έρχεται κάποτε εκείνη η δόλια η στιγμή που χτυπά σε τούτους τους βράχους και ματώνει. Σπαρταρά μικρή πεταλίδα κολλημένη πάνω τους. Και περνούν τα καβούρια με τις δαγκάνες τους και την περιγελούν που τόσα χρόνια δεν έφτιαξε και εκείνη ένα προστατευτικό στρώμα να μη χτυπά.
Η αγάπη, η αγάπη δε λογίζει τον πόνο σαν τέλος. Μα για αρχή τον βλέπει. Αρχή για κάτι καινούριο, πιο γνήσιο πιο φανταχτερό. Και ακολουθούν χέρι-χέρι εκείνες οι καρδιές που πιστεύουν σε τούτη τη μεταμόρφωση, σε τούτους τους νέους παλμούς της, πέρα από τα ανάγλυφα βράχια, και αφήνουν πίσω τις πληγές για εκείνο το αύριο. Κατακτητές και μη, ακολουθούν τούτο το πλάσμα. Ο καθένας της φωνάζει πως την ψάχνει, ο καθένας της λέει πως θέλει να γίνει φίλος της. Ερωτεύσιμη η περπατησιά της και το κορμί της το σημαδεμένο. Κάθε σημάδι, της το καίει ο ήλιος και το μαυρίζει και κάνει ποθητό το καλοκαιρινό της κορμί. Και τρέχουν οι άνθρωποι για να ζήσουν ετούτον τον έρωτα.
Η αγάπη, η αγάπη είναι εκείνος ο ανθός. Ο τρυφερός. Όσα χρόνια και να περνούν παραμένει εκείνο το πρώτο σου μπουμπούκι που άνθισε μια μέρα σα χάζευες το πρώτο σου ηλιοβασίλεμα ίσως, σαν έδωσες μια τρυφερή χειραψία, σαν ψέλλισες όμορφα λόγια πρωτόγνωρα. Η αγάπη είναι σαν αυτό το κοχύλι. Κρύβει μέσα της ήχους από «σ ’αγαπώ». Κι αν το βάλεις στο αυτί σου, θα δεις πως ετούτος ο κύκλος δε σταματά ποτέ…»
Της χάιδεψε τρυφερά την πλάτη και έφυγε για τη βάρκα του. Η Ισμήνη έβαλε το κοχύλι στο αυτί της και λίγη ώρα μετά χαμογελούσε. Το καλοκαίρι της στα Κύθηρα μόλις άρχιζε… και οι ήχοι της αγάπης της στέλνανε γλυκό καλωσόρισμα…
Όλα κοχύλια και μαργαριτάρια περιμένουν
εσένα, κρυμμένα σε μυστικό κι ανέγγιχτο βυθό… μετά τη φουρτούνα, θα δεις πως θα γυαλίζουν στην πρώτη ηλιαχτίδα, μέχρι να αποφασίσεις, εσύ και μόνο εσύ,αν θες να τα κρεμάσεις στον ακριβό φιλντισένιο σου λαιμό…. άκου τη θάλασσα… δεν είναι μακριά σου, σκέψου πόσα ναυάγια στο βυθό, πόσος λευκός αφρός στα κύματα….
Σκέψου… μπορείς να την μιμείσαι.
Μένει πάντα απέραντη,γαλάζια και αδιαίρετη.
Έχει μάθει να κρύβει και να μεταμορφώνει τα ναυάγια σε θησαυρούς.
Μπορείς, έτσι είσαι φτιαγμένη και εσύ….να αντέχεις και να αγαπάς.
Είναι πεπρωμένο γιά κάποιους, λίγους και ξεχωριστούς.
Και μη φοβάσαι… τελικά είναι η πιό δυνατή μοίρα… η Αγάπη.
Κάθε φορά απ’ την αρχή…
Δεν υπάρχει χρόνος
Κατάργησέ τον εσύ και χάρισε τη λάμψη των ματιών σου για να πορευτείς μέσα από το πιό βαθύ σκοτάδι ελεύθερη, μάτια μου και αγαπημένη στο φως…
Για τα όνειρα και τη μάχη κόντρα στη λήθη, γτάφε Μάχη, ξέρεις να γράφεις γιατί αισθάνεσαι μάτια μου και αισθάνεσαι με την ψυχή σου.
εν’ ονόματι της αγάπης
Ζωή Δικταίου
Γλυκειά μου Ποιήτρια,
το ευχαριστώ μου σταλάζει σαν μέλι κεχριμπαρένιο θυμαρίσιο στα λόγια σας. Αν μπορεί κανείς και διαβάζει την αλήθεια της ψυχής μου από όσα γράφω δε θέλω τίποτε άλλο. Εξάλλου το μοίρασμα αυτό, η κατάθεση των λέξεων είναι για να σκορπά ένα εσωτερικό συναίσθημα στο χώρο. Αλλοι το μυρίζονται και ξυπνάνε θύμησες δικές τους, άλλοι χαίρονται με μια πρωτόγνωρη μυρωδιά και χαμογελούν και άλλοι κλείνουν σφιχτά τα ρουθούνια τους για να μην το μυρίσουν. Είτε γιατί θυμίζει κάτι που έχουνε αποφασίσει να ξεχάσουν είτε γιατί ο εγωισμός τους δεν αφήνει περιθώρια για κάτι διαφορετικό…Το εσωτερικό συναίσθημα εξάλλου του καθενός που κινεί μια πένα στο χαρτί, είναι τόσο ξεχωριστό και δεν ταιριάζει πάντα..ούτε οφείλει να ταιριάζει σε όλες τις ψυχές. Μου αρκεί όμως που άνθρωποι σαν κι εσάς βουτάνε στη θάλασσα της ψυχής και μετατρέπουν τα ναυάγια σε θησαυρούς…
ας πορευόμαστε με το ένα και μοναδικο γνήσιο και ξεκάθαρο συναίσθημα που έχουμε όλοι μέσα μας. Την Αγάπη. Εκείνη φωτίζει εκεί που όλα σβήνουν…
μια γλυκειά καλησπέρα απο το κρητικό και μανιάτικο μου αίμα…ξεκινά από τη ζεστή Αθήνα και ταξιδεύει μέχρι την όμορφη Κέρκυρα…
Πολύ όμορφο αυτό το κοχύλι,Μάχη. Σαν την αγάπη,παραμυθένιο,τρυφερό,με μυστικούς ήχους και γλυκό καλωσόρισμα!!!
Μαριάνθη μου, ναι…η αγάπη η παραμυθένια..η τρυφερή…βγάζει εκείνους τους ήχους που μας κάνουν δυνατούς και γελαστούς. Ηχοι φίλων, ήχοι ανθρώπων που ακόμα δεν έχουνε συναντηθεί, ήχοι από παρελθόν και παρόν και μέλλον. Σε ένα κοχύλι χωρά η σοφία της ανθρώπινης καρδιάς…σε ένα τόσο δα μικρό θαλασσινό θησαυρό…χωράει το απέραντο…
την καλησπέρα μου!
Πολύ ωραιο Και ο τιτλος και το περιεχομενο
Σας ευχαριστώ πολύ. Να έχετε ένα τρυφερό γεμάτο αγάπη καλοκαίρι…ενάντια στους καιρούς και στα γεγονότα που μας καθηλώνουν…
Σ’ ευχαριστώ που μοιράστηκες το καλοκαίρι της ψυχής σου …..
Θαυμάσιο!
Μαρία μου σε ευχαριστώ κι εγώ για το αγκάλιασμα!
Μάχη μου με συγκίνησες!!
Τι γλυκιά ιστορία!
Πρωταγωνίστρια είσαι εσύ.
Πόσο τρυφερή είναι η ψυχή σου!!
Ας προσφέρουμε ένα μοναδικό κοχύλι στον διπλανό μας,
χαρίζοντάς του απλόχερα τους ήχους της αγάπης.
Είναι τόσο απλό.
Ελένη μου σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σου λόγια!
Μαγικός ο τρόπος που γράφετε Μάχη… με μαγέψατε για μία ακόμη φορά… σας ευχαριστώ!!!
Σε ευχαριστώ πολύ Σοφία για τη δική σου τρυφερή ματιά στα γραπτά μου… Καλό βράδυ