Μαίρη Τσίλη
Εκδόσεις: Ελληνική Πρωτοβουλία
ISBN 13: 9786185050160

τοβιβλίο.net υποδέχεται τη Μαίρη Τσίλη και το βιβλίο της ‘Το κρεσέντο ενός κύματος’ από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία.

Διαβάστε ένα απόσπασμα από το βιβλίο που ευγενικά παραχώρησε η συγγραφέας Μαίρη Τσίλη και ο εκδοτικός οίκος Ελληνική Πρωτοβουλία για τους αναγνώστες του δικτυακού τόπου τοβιβλίο.net

«Η Ζέτα σταμάτησε να μιλάει. Δεν είχε άλλα λόγια πια ούτε φωνή παρά μόνο δάκρυα και λυγμούς. Όμως κι η Εύα δεν χρειάστηκε να ακούσει κάτι περισσότερο για να καταλάβει. Πολύ απλά ο έρωτας της Ζέτας ήταν ένα όνειρο που κάηκε με το χειρότερο και πιο ταπεινωτικό τρόπο και μαζί με εκείνον κάηκε και η φιλία και τα φτερά εκείνα που τα λένε «αγάπη». Και κάτι τέτοιες ιστορίες είναι βέβαια γνώριμες για τη ζωή που πυροδοτεί όνειρα και συναισθήματα μα για τις άμαθες καρδιές είναι πρωτόγνωρες φωτιές που αφήνουν πίσω τους στάχτες και καπνούς που πνίγουν το οξυγόνο των ελπίδων για μια νέα αρχή.
Πάνω που πήγε η Εύα να σηκωθεί για να αγκαλιάσει τη Ζέτα την πρόλαβε εκείνη και ήρθε κι έπεσε γονατιστή στην αγκαλιά της κι εκεί αφέθηκε λες κι είχε βρει ένα απάνεμο λιμάνι που εδώ και χρόνια είχε ανάγκη και τα δάκρυα της έτρεχαν σαν κύματα πάνω στα πόδια της Εύας. Και τότε φύσηξε ένα αεράκι και στέγνωσε τα δάκρυα της Ζέτας και σκόρπισε αρώματα βασιλικού, αλμύρας και λησμονιάς.
Και η Εύα είπε:
«Και τώρα γλυκό μου κοριτσάκι σήκω, κι άσε και την καρδούλα σου να σηκωθεί μαζί σου. Πάει και πέρασε πια όλο αυτό. Στις πληγές που αφήνουν μέσα μας κάτι τέτοιες καταστάσεις έρχεται, η ώρα που παίρνουμε το σουγιά της αλήθειας και του τώρα και ξύνουμε το σοβά της αδέξιας λήθης μας, μέχρι να φύγει όλο το δύσοσμο πύον κι ύστερα να τρέξει αίμα. Εσύ βρήκες τη δύναμη και το έκανες απόψε αλλά δεν είσαι μόνη. Είμαι εδώ μαζί σου και σ’ αγαπώ. Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι δύσκολες. Κι όσες από αυτές μας έφεραν καταστροφές και μας έκαναν να σιχαθούμε ακόμα και την ίδια την αγάπη και να γίνουμε καχύποπτοι μαζί της, τουλάχιστον μας κάνουν ένα καλό στο πέρασμα του χρόνου. Μας δίνουν τη δύναμη να αναμετρηθούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό, να μετρήσουμε τις αντοχές μας και τις άμυνες μας, να καθαρίσουμε την ψυχή μας, να γεμίσουμε μέσα μας με φρέσκο αέρα και φως και μετά να αρχίσουμε να μας εκτιμάμε και να μας αγαπάμε ξανά και ξανά. Και τότε έρχονται και στη ζωή μας και η αληθινή αγάπη σαν την ίριδα μετά από τη βροχή και οι άνθρωποι που ταιριάζουν στις ψυχούλες μας και μας αξίζουν. Ξέρει η ζωή καλύτερα από εμάς και η μοίρα ίσως. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να τις πιάνουμε από το λαιμό και να τις ζορίζουμε με απαιτήσεις κι ανυπόμονες επιθυμίες αλλά να τις αφήνουμε να κάνουν κι εκείνες παιχνίδι και μοιρασιά. Και να σου πω και κάτι ακόμα; Η μοίρα κι η ζωή ποτέ δεν στήνουν σκάρτα παιχνίδια. Αυτό μόνο οι άνθρωποι το κάνουν. Μα έτσι είναι η ζωή κι έτσι είναι οι άνθρωποι. Κανείς δεν είναι τέλειος και κανείς δεν είναι κακός από μόνος του κι από επιλογή του. Και το θέμα είναι το εξής: Αν ο λύκος ήταν και παραμένει κακός, ε, τότε εμείς πρέπει να μάθουμε να φυλαγόμαστε για να μην έχουμε την τύχη της Κοκκινοσκουφίτσας».
Η Ζέτα άκουγε την Εύα και χαμογελούσε. Το χαμόγελο της είχε μια γαλήνη και μια γλύκα. Ναι, ένοιωθε λυτρωμένη πια κι αναρωτιόταν πως είναι δυνατόν η Εύα να είναι μια μπερδεμένη κι αλύτρωτη ψυχή, να αυτομαστιγώνεται και να αυτοτιμωρείται κι όμως ταυτόχρονα να έχει μέσα της τόση αγάπη κι αντοχή κι ελπίδα και να μπορεί να κάνει τους άλλους να βρίσκουν την προσωπική τους λύτρωση, να ξεπερνούν τα ανάποδα και τα πικρά τους και να πιάνουν ουρανό γεμάτο αγάπη κι όνειρα καινούρια. Ένα αστέρι ξεπρόβαλλε στον ουρανό κι άρχισε να πέφτει στην αγκαλιά της θάλασσας. Ένα γαλάζιο αστέρι σαν εκείνο που είχε δει στο όνειρο της η Ζέτα πριν λίγες μέρες. Οι δυο φίλες το κοίταξαν κι η κάθε μια τους έκανε τη δική της ευχή. Η Εύα ευχήθηκε, να μη φέρνει πια η μοναξιά σε κανέναν πόνο και οι ψυχές που κάποτε πόνεσαν πολύ να έχουν για δώρο κι αντίδωρο ένα φιλί από ένα γαλάζιο πεφταστέρι. Η Ζέτα ευχήθηκε, να είναι για πάντα μαζί με την Εύα, έτσι σα φίλες αγαπημένες και σαν απόλυτα ταιριασμένες ψυχές».
Και κάπως έτσι η βραδιά εκείνη γεμάτη με εκμυστηρεύσεις για πόνους παλιούς, με παρηγοριές κι αλήθειες, με αγάπης δροσοσταλιές, με αρώματα κι ευχές και με ένα γαλάζιο πεφταστέρι, παρέδωσε το σώμα της στο πρώτο φως του ήλιου και στα φιλιά που σκόρπιζαν οι μενεξέδες της αυγής.»

Μια μικρή προσωπική εξομολόγηση της συγγραφέως για την ιστορία του κρεσέντου.

Λένε πως όταν θέλουμε κάτι πολύ τότε όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει. Προσωπικά πιστεύω πως όταν θέλουμε κάτι πολύ ή μάλλον καλύτερα όταν έχουμε ανάγκη ψυχής να κάνουμε κάτι τότε συνεργάζεται με τρόπο περίτεχνο το σύμπαν του νου και της καρδιάς που υπάρχει μέσα μας κι έτσι αφουγκράζεται κι ενσωματώνει πρόσωπα, καταστάσεις, εικόνες και μουσικές κι έρχεται η στιγμή που νιώθουμε τη δύναμη να μας παρασέρνει και μας κάνει να δημιουργούμε.
Τον Ιούνιο του 2013 ήμουν στις Σπέτσες. Εκεί στο πεζουλάκι μπροστά από το εκκλησάκι του Άγιου Μάμα βάλθηκα να φωτογραφίζω τα κυματάκια που έσκαγαν μέσα από την ηρεμία της θάλασσας κάθε φορά που περνούσε στα ανοιχτά κάποια βαρκούλα. Το πρώτο κύμα ήταν το πιο ήπιο. Το δεύτερο το πιο έντονο και το τρίτο το κορυφαίο το οποίο ίσα που πρόλαβα να σηκωθώ γιατί ήρθε κι έσκασε πάνω μου. Δεν ενοχλήθηκα καθόλου. Αντίθετα ένιωσα ένα ξύπνημα. Ο τίτλος που έδωσα σε αυτές τις φωτογραφίες τότε ήταν το κρεσέντο ενός κύματος.
Ένα μήνα μετά άνοιξα το τετράδιο μου και διάβασα ένα γράμμα που είχα γράψει τον Απρίλη του 2013 και που δεν το είχα δώσει εκεί που έπρεπε. Κι έτσι ξαφνικά άρχισα να γράφω, να καταγράφω μια ιστορία που βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις. Μια ιστορία που έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία. Όσο έγραφα υπήρχαν στιγμές που πονούσα γιατί δεν ήταν εύκολο να ζω και να ξαναζώ στιγμές που είχα ζήσει και στην πραγματικότητα όμως κάτι μου έλεγε να συνεχίσω. Και συνέχισα. Και έφτασα στο τέλος. Τότε ένιωσα ένα κενό, μια μοναξιά. Και ναι ομολογώ ότι έβαλα και τα κλάματα. Αλλά μετά λυτρώθηκα.
Η μουσική υπόκρουση του κρεσέντου είναι το Only love που τραγουδάει η Νάνα Μούσχουρη στους τίτλους της σειράς, Η κόρη του Μιστράλ. Είναι βέβαια και το τραγούδι, η μελωδία που παίζει στο πιάνο η Εύα μου. Η Εύα, ο Πέτρος και η Ζέτα, οι ήρωες μου, τα τρία κυματάκια μου ακριβώς σαν τα κύματα στις φωτογραφίες.
Αυτή είναι λοιπόν η μικρή προσωπική μου ιστορία που υπάρχει πίσω από το βιβλίο μου, Το κρεσέντο ενός κύματος, ένα βιβλίο που έγραψα με την ψυχή μου, με τη μνήμη της καρδιάς μου και με πολλή αγάπη.

Μαίρη Τσίλη

H Μαίρη Τσίλη γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου του 1973, ημέρα Παρασκευή ήταν κι έβρεχε. Ίσως γι’ αυτό πάντα αγαπούσε κι αγαπάει τη βροχή. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κόρινθο. Από παιδί της άρεσε να διαβάζει βιβλία κι όταν κάθε βράδυ ξάπλωνε για ύπνο, ανάπλαθε με το μυαλουδάκι της, τις στιγμές της ημέρας που πέρασε και τις έφερνε στα μέτρα της και στα όρια των ονείρων της. Αυτά ήταν τα πρώτα δικά της παραμύθια.
Σπούδασε στη Νομική Αθηνών, μα τα παράτησε και δεν πήρε πτυχίο. Δε της ταίριαζε αυτή η σχολή παρά μονάχα λίγα ήταν τα μαθήματα που αγάπησε εκεί. Όπως πχ η Εγκληματολογία, η Ιστορία Εξωτερικής Πολιτικής, το Συγκριτικό Δίκαιο. Προσπαθώντας να βρει δουλειά σε τράπεζα, γνώρισε τον άντρα της. Παντρευτήκανε κι έχουνε δυο παιδιά. Μια κόρη, 15 ετών, κι ένα γιο, 9 ετών και η ζωή τους κι η καθημερινότητα τους μοιράζεται ανάμεσα σε Κόρινθο και Βραχάτι.

Όσο ήταν φοιτήτρια, έβγαλε το μεράκι του να “διδάσκω”, κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές γυμνασίου και λυκείου. Με τα πρώτα της κέρδη αγόρασε το πρώτο μου μηχανάκι.
Εδώ και πέντε χρόνια περίπου γράφει. Άρχισε να γράφει απλά και μόνο από ανάγκη για να αδειάζει την ψυχή της. Κάποτε έφτιαξε ένα blog, το Μυστικό κοχύλι και μοιραζόταν εκεί τις σκέψεις και τα συναισθήματά της. Άρχισα να νιώθει λιγότερο μόνη και χαμένη. Το Μυστικό κοχύλι έκανε τον κύκλο του κι έκλεισε μα εκείνη συνέχισε να γράφει πότε μοναχικά κι αθέατα και πότε φανερά με το μελάνι της ψυχής της πάντα.
Και τώρα πια αυτό που πιστεύει και νιώθει, είναι ότι η ζωή μας είναι σαν ένα παραμύθι, σα μια ιστορία με άγνωστη συνέχεια και τέλος μα δεν πρέπει να αγχωνόμαστε για το ποια θα είναι η συνέχεια και να μη βιαζόμαστε να φτάσουμε στο τέλος. Και ναι, τελικά, το αντίθετο του φόβου δεν είναι το θάρρος… η χαρά είναι.