Τόση απόγνωση χαμένη
σε μια ηλικία απατηλή
κι η μοναξιά ριζωμένη
γαντζωμένη πάνω μου, δειλή!

Τόσα όνειρα γκρεμισμένα, σωριασμένα
κι η σκόνη τους, οι θύμισες ολίγων λεπτών
κι έπειτα κτίζεις απ’ τα υπολείμματα.

Τόση υπερηφάνεια λαβωμένη
απομακρυσμένη στο νησί των ονείρων
και η ευτυχία διαγράφεται
μόνο στα μάτια εκείνων
που με κλειστά ώτα προσπέρασαν
τον “πειρασμό των σειρήνων”.

Τόσο ψέμα, στο περιτύλιγμα
της μελλοντικής μας ζωής
της ανήκουστης ερωτικής προσευχής
που καρτερούν “οι μελλοθάνατοι ερωτευμένοι”
και ψιθυρίζουν οι αθεράπευτα ρομαντικοί εραστές
στη μικρή τους ερωμένη.

Τόσο μεγάλο ταξίδι, για την αναγέννηση
της ανύπαρκτης αποφασιστικότητας
της αλάνθαστης διορατικότητας
για να μην κάνει- έστω και την τελευταία στιγμή- το λάθος
να αναζητήσει και πάλι,
τον ήλιο με τις “χρυσές αχτίδες”
το ακρογιάλι με την “ονειρεμένη αμμουδιά”.