Αργά- γρήγορα- γρήγορα- αργά. Αργά- γρήγορα- γρήγορα- αργά. Δεξί χέρι ψηλά, στροφή και πάμε πάλι απ’ την αρχή. Χορεύω. Χορεύω παντού. Εικόνες, σκέψεις, συναισθήματα εξαφανίζονται μαγικά από το μυαλό μου και γίνομαι ένα με τα βήματα. Τα αγγίζω και με αγγίζουν και αυτά. Με ακουμπάνε άλλοτε γλυκά και άλλοτε βίαια παρακινώντας με να αγκαλιάσω με στοργή κάθε σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου.

Περνάνε οι μήνες, οι εποχές, τα χρόνια κι εγώ συνεχίζω πεισματικά να χορεύω. Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας και οι άκρες των δαχτύλων μου δεν παύουν να γλιστράνε στο παρκέ. Κάθε φορά είναι διαφορετική. Μια εμπειρία πρωτόγνωρη, αμήχανη που μου θυμίζει τα πρώτα μου βήματα στο προαύλιο της εκκλησίας, ανήμερα της βάπτισής μου.  Κάποιες φορές πέφτω κάτω μα τις περισσότερες σηκώνομαι δίχως να σταματώ στιγμή να κινούμαι. Δεν πρέπει να χαθεί ο ρυθμός. Η ισορροπία παίζει καθοριστικό ρόλο στην ορθή απόδοση των βημάτων. Ακολουθώ πιστά το τέμπο για να επιβιώσω. Στο δικό μου χορό, στο μάμπο της ζωής μου.

_

γράφει η Αγγελική Μαρία Ψωμαδέλλη