Ήταν μια μέρα σαν αυτή
πρώτη φορά σε ξένη γη
στα δεκαοχτώ μου χρόνια…
Απ’ τ’ αεροδρόμιο στο σταθμό
με ένα μετρό κάπως παλιό
δέντρο εγώ άπλωνα κλώνια.
Το τραίνο βρήκα το σωστό
για τον δικό μου προορισμό
κι άρχισα ήδη τα όνειρά μου…
Διάλεξα άδειο ένα κουπέ
κάνω τσιγάρο δίχως καφέ
παρέα με την μοναξιά μου…
Κι όταν ξεκίνησε ο συρμός
μες την ψυχή μου ένας τριγμός
στην πόρτα στάθηκε κι ο φόβος.
Τι θα ‘βρω φτάνοντας εκεί;
Που θα μου χτίσω μια ζωή;
Υπάρχει για όλα κάποιος λόγος;
Έμεναν πίσω οι σταθμοί,
φαντάζει αιώνια η διαδρομή
σαν πας στο άγνωστο ταξίδι…
Κι έφτασα νύχτα στην ερημιά
ενός σταθμού στην ξενιτειά
ψυχή κουβάρι σαν το φίδι…
Μα αν τραίνο μ’ έφερε εδώ
σίγουρα θα ‘ναι για καλό
αφού τα τραίνα τ’ αγαπάω…
Κι έχουν μέσα ψυχή κι αυτά
και νιώθουν όποιον τ’ αγαπά…
Στη σκέψη αυτή χαμογελάω…
_
γράφει ο Σπύρος Μακρυγιάννης – Αργοναύτης
Κι έχουν μέσα ψυχή κι αυτά
και νιώθουν όποιον τ’ αγαπά…
Στη σκέψη αυτή χαμογελάω…
Πολύ όμορφο ποίημα!!!!
Σε ευχαριστώ Άννα μου… Είναι το ταξίδι Ρώμη Περούτζια, όταν στα 18 μου, πήγα πρώτη φορά στο εξωτερικό, αεροπορικώς Ρώμη κι από εκεί με τρένο στην Περούτζια για σπουδές… Μια νέα ζωή… Και έφτασα νύχτα στην Περούτζια…
ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ!!!! ΜΗΝ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΝΑ ΚΑΤΑΘΕΤΕΙΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ, ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΡΟΠΟ!!! ΑΣΕ ΠΟΥ ΜΕΣ ΑΠ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ “ΚΑΤΑΘΕΣΗ” ……ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΔΙΚΑ ΜΑΣ!! ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΣΠΥΡΟ !!! ΒΑΛΣΑΜΟ ΤΑ ΛΟΓΑΚΙΑ ΣΟΥ !!
Βάλσαμο το σχόλιό σου…. Και όντως κατάθεση ψυχής κάνω γιατί ποτέ δεν έκρυψα τα συναισθήματά μου, ποτέ δεν φοβήθηκα να τα εκφράσω για το “Τι θα πει ο κόσμος”… Σε ευχαριστώ!
Υπέροχο!
Σοφία μου σε ευχαριστώ ταπεινά…
Υπέροχο Σπύρο μου!!
Αχ ξενιτιά!! Σκληρό το πρόσωπο σου!
Την δική σου κριτική την περιμένω πάντα με λαχτάρα… Σε ευχαριστώ! Και ναι… Για ένα παιδί (και δη ευαίσθητο) στα 18 του ήταν σκληρό…. Ευτυχώς η αποφασιστικότητα να ξεπεράσω τα τόσα εμπόδια που έμπαιναν στον δρόμο μου ήταν τέτοια που με χαλύβδωνε και με “μεγάλωνε” απότομα αλλά αυτό το παιδί δεν χάθηκε από μέσα μου!!!! Η δυαδικότητα των Διδύμων…
Πολύ όμορφα αληθινό!!!
Συγγνώμη, μα με παρέπεμψε σε κάποια παιδιά, που χωρίς να το θέλουν, ξεσπιτώθηκαν στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, κυριολεκτικά. Και κάποια απ’ αυτά δεν είναι καν 10…
Ευχαριστώ από καρδιάς για την ευαισθησία!!!
Είναι όμορφο που σε παρέπεμψε εκεί…. Δείχνει την δική σου ανθρωπιά κι ευαισθησία!