“…το να γράφει κανείς είναι εσωτερική ανάγκη…” – Ισαβέλλα Πρίτσα

(Φωτογραφία: © Στράτος Γιαννόπουλος)

Φιλοξενούμενη στη δράση «Ελάτε να μιλήσουμε για τη λογοτεχνία» είναι η συγγραφέας Ισαβέλλα Πρίτσα!

Βιογραφικό σημείωμα:

Η Ισαβέλλα Πρίτσα είναι πτυχιούχος του τμήματος Φιλοσοφίας-Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας, του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και νυν φοιτήτρια στην κατεύθυνση ζωγραφικής του Εικαστικού Τμήματος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών με ειδίκευση Ψυχολογίας, του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και νυν φοιτήτρια στην κατεύθυνση ζωγραφικής του Εικαστικού Τμήματος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών. Έχει πτυχίο πιάνου και ανώτερων θεωρητικών, ειδικού αρμονίας και αντίστιξης. Επίσης γνωρίζει κιθάρα, ιαπωνικά και ντραμς. Περνάει τον ελεύθερο χρόνο της τραβώντας φωτογραφίες, γράφοντας ιστορίες, παίζοντας D&D και ακούγοντας μουσική. Κατοικεί στην Αθήνα.

Το βιβλίο της “Ανατομία ενός καλλιτέχνη” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ελκυστής.

Ερωτηματολόγιο για Συγγραφείς

1. Ποια θεωρείς την πιο ξεχωριστή στιγμή στη λογοτεχνική σου διαδρομή ως τώρα;

Αυτή εδώ, ότι εκδόθηκε ένα βιβλίο που έγραψα και δίνω συνέντευξη γι’ αυτό.

2. Για ποια λογοτεχνική εμπειρία αγωνίζεσαι την οποία και προσδοκάς να ζήσεις στο μέλλον;

Θα ακουστεί υπερφίαλο ίσως αλλά θα ήθελα πραγματικά να δω να δραματοποιείται κάτι που έχω γράψει, είτε με τη μορφή σειράς, είτε ταινίας ή ακόμα και ως podcast στο ραδιόφωνο.

3. Σε ποια ηλικία εκφράστηκες για πρώτη φορά, γράφοντας το πρώτο σου πεζό ή ποιητικό κείμενο;

 Νομίζω κάπου στην έκτη δημοτικού, λίγο πριν τα δώδεκα ξεκίνησα σε ένα παλιό τετράδιο να γράφω την πρώτη μου ιστορία. Ακόμα τη θυμάμαι, για δυο παιδιά που έβρισκαν ένα χαμένο κύπελλο κι έλυναν ένα μυστήριο…

4. Υπήρξε ποτέ στιγμή που θέλησες να παρατήσεις την ενασχόλησή σου με την συγγραφή; Αν ναι, γιατί;

Υπήρξε τέτοια στιγμή και πολύ πρόσφατα μάλιστα. Νομίζω πως δεν είχα όρεξη ή ιδέες για να γράψω. Πως το γράψιμο με κούραζε. Ή ίσως ήμουν κουρασμένη κι από άλλους, πιο προσωπικούς λόγους. Όμως, το άφησα λίγο στην άκρη και μετά από λίγες βδομάδες η επιθυμία επανήλθε. Τελικά δεν γίνεται να αφήσεις κάτι που αγαπάς, σε ξαναβρίσκει αυτό όταν έρχεται η ώρα.

5. Γιατί γράφεις;

Γιατί δε μπορώ αλλιώς. Τόσο απλά.

6. Τι εικόνα πιστεύεις πως έχουν για εσένα οι αναγνώστες; Ισχύει;

Μάλλον για τους αναγνώστες θα είμαι το αόρατο πρόσωπο που κρύβεται μέσα απ’ τα γραπτά μου, ίσως το alter ego της πρωταγωνίστριας του βιβλίου μου. Το αν ισχύει αυτό ή όχι μάλλον θα έπρεπε να το απαντήσει κάποιος που με γνωρίζει προσωπικά υποθέτω. Για μένα πάντως σίγουρα δεν ισχύει…

7. Με άριστα το 10, πού κατατάσσεις την συγγραφική σου ικανότητα και γιατί;

Ο χειρότερος κριτής μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και σ’ αυτό δεν αποτελώ εξαίρεση. Προφανώς και βλέπω τις ιστορίες μου με άλλο μάτι από έναν αναγνώστη. Με χειρότερο μάτι, οπότε αν έβαζα ένα βαθμό στις ικανότητές μου θα ήταν λίγο κοντά στη βάση, πέντε ίσως, γιατί ξέρω πως υπάρχουν εξαιρετικοί λογοτέχνες εκεί έξω, σπουδαίοι συγγραφείς, αλλά και πολύ χειρότεροι.

Πάντοτε υπάρχουν καλύτεροι και χειρότεροι από μας, σε όλα, στη ζωή.

8. Πιστεύεις πως οι περισσότεροι ομότεχνοί σου γράφουν από εσωτερική ανάγκη ή επιδιώκουν αποκλειστικά το χρήμα και την δόξα;

 Θεωρώ πως το να γράφει κανείς είναι εσωτερική ανάγκη. Τρόπος άμυνας και έκφραση που δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί με άλλο μέσο. Εντούτοις συχνά αυτή η ψυχική έκφραση εκμαυλίζεται για το χρήμα. Διότι είναι πολύ πιο εύκολο να γράψεις για κάτι που «πουλάει», απ’ το να ανοιχτείς συναισθηματικά και να ξεγυμνωθείς στους αναγνώστες. Όσο για την δόξα, θεωρώ πως υπό τις κατάλληλες συνθήκες όλοι θα θέλαν να δοξασθούν, ίσως να ‘ναι κι αυτή μια εσωτερική ανάγκη, η αποδοχή απ’ τους άλλους και η λατρεία. Όμως όπως όλες οι ανάγκες, αφού ικανοποιηθεί εφησυχάζει.

9. Ανέφερε τρείς χαρακτηρισμούς για τον εαυτό σου για τους οποίους είσαι υπερήφανος/η και άλλους τρείς για τους οποίους όχι.

Λοιπόν, είμαι σίγουρη πως με βλέπω διαφορετικά απ’ ο,τι οι άλλοι όμως σίγουρα αυτά που με κάνουν υπερήφανη σ’ εμένα είναι η ηρεμία μου,τις στιγμές που χρειάζεται να είμαι ήρεμη. Είμαι απόλυτα διαυγής όταν μελετώ κάτι, ειδικά σε περιόδους εξεταστικής. Τέλος είμαι οξυδερκής σε θέματα που απαιτούν προσοχή.

Ωστόσο είμαι αγχώδης και υπερβολική με όλα αυτά τα απλά και καθημερινά. Πνίγομαι εύκολα σε μια κουταλιά νερό θα λεγε κανείς. Κι ίσως παρά είμαι ευαίσθητη μερικές φορές, κάτι που πολλές φορές με δυσκόλεψε…

10. Ο χειρότερος εφιάλτης που φοβάσαι για την καριέρα σου και το ομορφότερο όνειρό που σου έχει πραγματοποιηθεί ή προσδοκάς να συμβεί στο μέλλον;

Πάντοτε έγραφα ιστορίες, από μικρή ακόμη, όμως ποτέ δεν περίμενα πως κάποτε θα κρατούσα στα χέρια μου ένα δικό μου βιβλίο. Οπότε αυτό είναι το ομορφότερο όνειρό μου που πραγματοποιήθηκε, ότι εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο.

Υποθέτω ο χειρότερος εφιάλτης θα ‘ταν αυτό το βιβλίο να μην το διαβάσει κανείς κι ελπίζω πραγματικά να μην γίνει πραγματικότητα.