Μέσα σ’ ένα γκρεμισμένο σπίτι, γεμάτο φθορές

εκεί μεγάλωσα.

Τοίχοι με χώμα και πέτρα, που στο κάθε άγγιγμά τους

έπεφταν καταγής.

Μουχλιασμένες γωνίες και τρύπες στο πάτωμα

που πεταγόντουσαν ποντίκια από μέσα.

Θυμάμαι πως μεγάλωσα, με λίγα ή ελάχιστα

φθορές που έχουν μείνει έντονες

όχι μόνο στους τοίχους αλλά και στην καρδιά μου.

Εκεί θυμάμαι τον παππού και τη γιαγιά

στο άλλο δωμάτιο, στο διπλό κρεββάτι τους

με το εικονοστάσι της Παναγιάς στο προσκεφάλι τους.

Εκεί μεγάλωσα.

Στην αποθήκη, στο εργαστήρι που ζωγράφιζε ο πατέρας μου

αυτοδίδαχτος, είχε την τέχνη μέσα του, ταλαντούχος.

Στην άλλη γωνιά, η ραπτομηχανή που έραβε η μητέρα μου.

Εκεί μεγάλωσα.

Στο λουτρό που μας έκανε μπάνιο η μαμά

με την κατσαρόλα για ζεστό νερό.

Γκρεμισμένο που φαινόμασταν απ’ έξω

τοίχοι που καλύπτονταν με σακούλες σκουπιδιών.

Εκεί μεγάλωσα.

Στο πρώτο δωμάτιο, όπου όλοι κοιμόμασταν μαζί

στο ίδιο δωμάτιο,αναπνέοντας και νιώθοντας ο ένας την ανάσα του άλλου.

Εκεί μεγάλωσα.

Δύσκολα χρόνια, σ’ ένα σπίτι που ζει στην ανάσα των κυττάρων μου.

Προσπαθώ να ξεχάσω, θέλω να ξεχάσω.

Η θύμησή του με πονά.

Άλλωστε εκεί μεγάλωσα.

Τον χωρισμό των γονιών μου, τις δύσκολες στιγμές

όταν ανέλαβα υποχρεώσεις που δεν μου ανήκαν.

Πόνεσα,πάλεψα, δεν τα κατάφερα.

Βρήκα όμως το κουράγιο και έφυγα.

Δε γύρισα ποτέ πίσω.

Έθαψα στην καρδιά μου και γκρέμισα το σπίτι που μεγάλωσα.