Στο κουτί σου είσαι κλεισμένος
καλοκουρδισμένος και
υπάκουα εκπαιδευμένος.
Όλο ναι να λες και ποτέ όχι
μωρέ σαν το ψάρι
αργοπεθαίνεις στην απόχη.
Στο κουτί σου μέσα
ευθυγραμμισμένος
κινείσαι και ζεις υποδειγματικά
και ούτε που το διανοείσαι
πως υποστηρίζεσαι μηχανικά.
Στο κουτί σου μέσα
κλειδαμπαρωμένος
παρά φύση ζεις
εξαρτημένος.
Απ’ τη μύτη σε τραβάνε
σαν μαγνήτη σε κολλάνε
σε οθόνες έξυπνες, εξελιγμένες
και σε συσκευές
με την τελευταία λέξη
της τεχνολογίας ανεπτυγμένες.
Χώθηκες για τα καλά εκεί μέσα
και δεν βγαίνεις
μπροστά στης τηλεοράσεως
το κουτί κάθεσαι και περιμένεις
το μυαλό σου να σου πρήξουν
και με τρόμο να σε πνίξουν.
Έτσι στο κουτάκι σου ωραία,
που σε όροφο ψηλό το διάλεξες
για να έχεις σίγουρη τη θέα.
Έχεις λουφάξει δεν κουνιέσαι
κι έχεις πάρει κι αγκαζέ
τον ευρύχωρο τον καναπέ.
Άλλοι ρυθμίζουν τη ζωή σου
με την ευλογία τη δική σου
νιώθεις έτσι σίγουρος και ασφαλής
μέσα στο ωραιότατο κουτί σου.
Τι σε νοιάζει άλλοι ανθρώποι
αν πεινάνε, κι αν διψάνε
αν βασανίζονται και αν αυτοκτονάνε
αν ξεκληρίζονται γιατί
με πόλεμο φρικτό τους αφανίζουν.
Ααα εσύ είσαι πολύ μακριά ευτυχώς
τέτοια γεγονότα δεν σε αγγίζουν.
Έχεις κατά πως φαίνεται
ακόμα για να φας
γι’ αυτό κάθεσαι μέσα
στο κουτάκι σου και δεν μιλάς.
Ένας ακόμα που σωπαίνει
σε ένα σπίτι που μικραίνει.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Σκωπτική έκπληξη Άννα! Μεγάλες αλήθειες με πικρό “Σουρικό” χιούμορ… Και μάλιστα την στιγμή που σκεφτόμουν κάτι παρόμοιο έχοντας την τηλεόραση στο βάθος να παίζει “ενημερωτική” εκπομπή με κάποιον που θεωρώ τον πιο γλίτσα της TV….
Θα δεχτώ το “Σουρικό” χιούμορ ως την ωραιότερη φιλοφρόνηση που έχω λάβει για τα γραπτά μου.Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Τώρα που το ξαναδιαβάζω μόνο θα διόρθωνα το β΄πρόσωπο στο οποίο απευθύνομαι γιατί η αλήθεια είναι πως δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Την καλημέρα μου 🙂
Πικρές αλήθειες οι στίχοι σου Άννα! Κάθε ένας και μια εικόνα της σημερινής πραγματικότητας…
Δυστυχώς Μαριάνθη μου έτσι είναι …. και αργήσαμε να το πάρουμε και χαμπάρι…Καλημέρα!
Αχ… Άννα πόσο εύστοχα μας περιγράφετε!!!
“Καλοκαρδισμένοι όλοι και υπάκουα εκπαιδευμένοι…” φυλακισμένοι όλοι στα κουτάκια μας, φοβόμαστε μην χάσουμε τα ψίχουλα της μικρής ζωούλας μας … Μπράβο σας!!! Έχω την αίσθηση μάλιστα, ότι δεν λείπει κανένας μέσα από τα κουτάκια που οι ίδιοι φτιάξαμε…
Έστω και τώρα Σοφία που καταλαβάινουμε πως δεν ζούμε, αλλά απλώς υπάρχουμε..εστω και τώρα προσπαθήσουμε να κανουμε το βήμα του απεγκλωβισμού!Σε ευχαριστώ!
Τι σημασία έχει αν είναι γραμμένο σε πρώτο, δεύτερο ή τρίτο πρόσωπο ενικού ή πληθυντικού. Σημασία έχει να δει ο καθένας πώς μπορεί να ξεφύγει από το κουτί του και να κοιτάξει δίπλα του. Καυστικοί στίχοι, δυνατοί, μου άρεσε πολύ το ποίημά σου Άννα!
Χαίρομαι που σου άρεσε Χριστίνα!Σε ευχαριστώ πολύ!!
Άννα συγχαρητήρια!!!
Εξαιρετικό το ποίημα σου!!!
Μας περιέχει όλους μέσα…
Αληθινό, αυθεντικό!!!
Ακριβώς όπως το είπες, είμαστε πολύ καλά κουρδισμένοι
και βολεμένοι θα έλεγα.
Στο είχα πει και unofficial το λέω και τώρα! Έγραψες Άννα! Έγραψες αλήθειες φιλιά!