Το σπίτι που μικραίνει
μα ακόμη με χωρά
αντανακλά τις ώρες μου
στο εξασθενημένο
της ψυχής συναίσθημα.
Το σπίτι που μικραίνει
δομημένο με αίμα και οστά
με σάρκα και αισθήματα
στέκει ακόμη όρθιο
στο χώρο που το βαραίνει..
Το σπίτι που μικραίνει
στη φθορά του χρόνου
κυρτώνει, ρυτιδώνει
αναστατώνεται,
μα σθεναρά επιμένει.
Το σπίτι που μικραίνει
τόσο που ερωτεύτηκε
ευτυχισμένο μένει
πλήρες, γεμάτο αγάπη,
αγάπη ανασαίνει.
Το σπίτι που μικραίνει
σπίτι που μικραίνει
που μικραίνει,
μικραίνει…
μα εγώ το κατοικώ.
~
Όσο αντέχω μεγαλώνοντας
τον χρόνο μου θα περιπαίζω
στους τοίχους του θα ζωγραφίζω άνθη
θα έχω ανοιχτά παράθυρα και πόρτες
κι όσο το σπίτι θα μικραίνει
εγώ θα τραγουδώ για τη ζωή
στο θάνατο που απ’ έξω περιμένει.
_
γράφει η Ελένη Ιωάννου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
πολύ όμορφο..
Ευχαριστώ πολύ 🙂