Τα πόδια μου δε με βαστούν
κι όλα που αντικρίζω με διώχνουν.
Θαρρώ πως με μισεί
της φωτογραφίας ο ξένος
που κάποτε φίλος υπήρξε.
Σ’ ένα λίγο
βυθίστηκε το πολύ
και κατέληξε τίποτα.
Και τα δωμάτια που ήξερα μεγάλα
στένεψαν μες στα μάτια μου.
Πώς μεγεθύνεται ο χρόνος τελικά
και το σπίτι που μικραίνει
φωνάζει.
–
γράφει η Πόπη Κλειδαρά
Ακολουθήστε μας
Real News https://youtu.be/IorTKELVm9YΚαθημερινή https://youtu.be/JUcDByAx2Q0?si=K29ULWsqHm1R7u1d https://youtu.be/yuY_vrlZcjQ?si=dHjwSWtMx1TB12DnΠρώτο Θέμα Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των...
Ας πάρουμε τον Σπαρτιάτη Λεωνίδα: παρήγγειλλε στην Βασίλισσά του να μην κλάψει · διότι «Ω ξειν αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι...». Έτσι κι έμεινε στην αιωνιότητα, που με όσες δυνάμεις του απέμεναν έριξε το βέλος στον Ξέρξη....
Θολός ο ουρανός, το σκέπαστρο ασταθές. Μας παρασέρνει μια ροή αδιάκοπη. Αναποφάσιστος ο κόσμος, μπερδεμένος, στα σύννεφα και στα πρέπει. Χρώματα πάνε και μπερδεύονται στη ροή. Ένα συνεχές σουλατσαρισμα σε ψεύτικες ανάγκες Να έχεις αντί να είσαι. Μα πώς...
Ακολουθήστε μας στο Google News
Διαβάστε κι αυτά
Θολός ο ουρανός, το σκέπαστρο ασταθές. Μας παρασέρνει μια ροή αδιάκοπη. Αναποφάσιστος ο κόσμος, μπερδεμένος, στα σύννεφα και στα πρέπει. Χρώματα πάνε και μπερδεύονται στη ροή. Ένα συνεχές σουλατσαρισμα σε ψεύτικες ανάγκες Να έχεις αντί να είσαι. Μα πώς...
Μίλαγα κάποτε με κραυγές που άναβαν σπίρτα στους τοίχους, τώρα η φωνή μου είναι σκιά — ένα σούρσιμο σε παλιό πάτωμα. Ήταν θηρίο κάποτε, κοφτερή σαν μεταλλικό σύρμα, μα τη φίμωσαν με λόγια, με βελόνες, με καθρέφτες. Η φθορά δεν ήρθε με κραυγές αλλά με ψίθυρους, με τις...
Πορεία ατελείωτη, ζωή και παιχνίδι,Ατέλειωτο πάλι, μικρό μυστικό,Τέλεια, δεν είμαι μικρή, παραμένω,Το τέλος προσμένω από κάθε σκοπό. Προσμένω τη νίκη σε κάθε σταθμό,Ζωή και παιχνίδι, ακόμη σκοπώ,Ζεστό τραγουδάκι, γεμάτη καρδιά,Τελειώνει ο πόνος, μα άδεια αγκαλιά....
Πολύ ο.όμορφο!
”…Θαρρώ πως με μισει ο ξένος της φωυτογραφίας που φίλος κάποτε υπήρξε…” Μάλιστα . Μία κατάσταση δηλαδή που λίγο πολύ την έχουμε βιώσει οι περισσότεροι . Πώς μπορείς Πόπη και γράφεις τόσο μεστά αν και είσαι μικρό κορίτσι (αλήθεια σαν πόσο μικρό;;;)όπως έλεγε τις προάλλες η φίλη μας η Κατρίνα Κίσσσα ;
Χαίρομαι που σου άρεσε Αφροδίτη! Να είσαι καλά.
Κυρία Λένα μου, σας είχα απαντήσει για την ηλικία μου, αν πάτε ξανά στα “Προδιαγεγραμμένα”, θα δείτε την απάντηση μου. Απλά αντί να πατήσω στην απάντηση, έκανα το λάθος και έκανα καινούργιο σχόλιο. Το αντιγράφω όμως εδώ:
Κυρία Λένα, έχω γεννηθεί το 1987. Δεν είμαι και στην εφηβική ηλικία. Είμαι παντρεμένη και έχω μια κόρη. Στη ζωή μου είμαι αρκετά αισιόδοξη, στο γραπτό λόγο προτιμώ τη μελαγχολία, αυτή όμως που οδηγεί σε μια λύτρωση ή σε ένα αποτέλεσμα που έχει ψυχή. Κάθε άνθρωπος βλέπει τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια, είτε είναι 20, είτε 30, είτε παραπάνω. Σας ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο και για το ενδιαφέρον. Να είστε καλά.
Αυτή ήταν η απάντηση μου. Τώρα αν γράφω μεστά όπως λέτε, δεν ξέρω να σας απαντήσω τι ευθύνεται γι’ αυτό, όλους στη ζωή μας καθορίζουν και μας σημαδεύουν γεγονότα και μάλλον η ίδια η ζωή μας κάνει να είμαστε αυτό που είμαστε. Αυτά. Και σας ευχαριστώ από καρδιάς.
Κυρία Λένα, απάντησα αλλά δε βλέπω το σχόλιο μου. Αν δεν εμφανιστεί θα σας ξαναγράψω μετά.
Μπιμπελό…
Ποίηση miniature που κλείνει μέσα της το άρωμα της έμπνευσης!!!!!
Ένα πανάκριβο άρωμα…σε λίγες αράδες….
ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!!!!!!!!!
Κυρία Χρυσούλα, σας ευχαριστώ πάρα πολύ για το τόσο ωραίο σχόλιο. Καλό βράδυ!
Πόπη μου μπράβο…ωραία αποδοση του τίτλου…. Λίγοι στίχοι…δυνατά συναισθήματα… Μπράβο σου!
Πόπη καλημέρα Αυτό με τη μη εμφάνιση του σχολίου μού συμβαίνει και μένα συχνά πυκνά , το ξαναγράφω και μετά το έχω εις διπλούν! Συγγνώμη που σε έβαλα σε κόπο να ξαναγράψεις , δεν ήξερα ότι στο ΄΄λόγω γραφής”μπορεί το σχόλιο που κάνουμε να έχει απάντηση /οπως κάνουμε εδώ…
Είσαι λοιπόν νέα μανούλα. Να σού ζήσει το παιδάκι σου . Σε χαιρετώ.
Πόπη μου οι τόσο δυνατοί σου στίχοι με εκφράζουν απόλυτα!!Την καλημέρα μου να είσαι καλά!!
Πολύ ωραίο, μελαγχολικό και αληθινό. Μπράβο!!!
Κύκλος η ζωή κι όλα ξαναγυρίζουν!
Το σπίτι άνοιξε τις πόρτες και με καλεί.
Σα σάλπιγγες νιώθω το κάλεσμα να ηχεί.
Φτερά στα πόδια έβγαλα εισέβαλα.
Το σπίτι θέριεψε ξανά
κι ότι αντικρίζω με έλκει δυνατά.
Ο ξένος χαμογέλασε
Σα να τανε γνωστός απ’ τα παλιά.
Από το τίποτα ένα λίγο φάνηκε.
Μεγάλωσε ετράνινε.
Ο χρόνος μεγεθύνεται η συρρικνώνεται;
Ουφ… Ζαλίστηκα και έχω μπερδευτεί…
Η μήπως αφουγκράστηκα Ανάσα Θεϊκή;
Αχ βρε Πόπη μου… Αν απ’ τη δημιουργία σου εμπνέεται κάποιος που δεν είναι ποιητής, και γράφει αφθόρμητα ένα ποιήμα… Τότε, πως να χαρακτηρίσω αυτή σου τη δημιουργία; Θεική; Χωρίς καμιά αμφιβολία!
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ Μάχη! Καλό βράδυ.
Κυρία Λένα, σας ευχαριστώ πολύ! Τα ξαναλέμε.. Καλό σας βράδυ.
Άννα μου σ’ ευχαριστώ!!!! Κι εσύ να είσαι καλά. Καληνύχτα.
Μάρθα σ’ ευχαριστώ πολύ! Χαίρομαι που σου άρεσε, που είδες τη μελαγχολία και την αλήθεια του. Καλό σου βράδυ.
Κώστα πραγματικά χαίρομαι που σου έδωσα έμπνευση και έγραψες αυτό το ποίημα που είναι άλλος ένας τίτλος σπουδής για τη σελίδα τοβιβλίο.net. Δεν είμαι ποιήτρια ούτε εγώ, απλά μ’ αρέσει να γράφω. Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ πολύ για τα γεμάτα καλοσύνη λόγια σου. Καλό βράδυ.
Μάρθα, Κώστα σας απάντησα αλλά πάλι υπάρχει αυτό το πρόβλημα και δεν εμφανίζονται τα σχόλια. Ας κάνουμε υπομονή…
Καλησπέρα Πόπη, πολύ μου άρεσε!
Πολύ χαίρομαι Έλενα! Να είσαι καλά. Καλημέρα
Υπέροχο Πόπη μου. Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω και προσωπικά για το σχόλιο που άφησες στο ποίημα μου στον διαγωνισμό του Bonsaistories. Σου εύχομαι να είσαι πάντα δημιουργική!Τις ευχές μου
Σ’ ευχαριστώ πολύ Σοφία μου. Συγχαρητήρια για τη διάκριση στο διαγωνισμό, το ποίημα σου άγγιξε απόλυτα την εποχή μας, με συγκίνησε. Να είσαι πάντα καλά.