Ευάγγελος Ρ. Ρουσσάκης
Το σχοινί
Νουβέλα
Εκδόσεις Φεγγίτης
Θεσσαλονίκη 2020
72 σελίδες
ISBN 978-618-84758-3-0
–
γράφει η Χριστίνα – Παναγιώτα Μανωλέα
–
Μετά την ποιητική συλλογή Νοσταλγία του ανεκπλήρωτου (Εκδόσεις Όστρια, 2019), και ενώ αναμένεται άλλη μια ποιητική του συλλογή στις αρχές του Σεπτέμβρη, ο Ευάγγελος Ρ. Ρουσσάκης μάς εκπλήσσει ευχάριστα με την πρώτη του δημοσιευμένη απόπειρα σε πεζό λόγο. Έχει τον τίτλο Το σχοινί και μόλις κυκλοφόρησε από τις νέες και πολλά υποσχόμενες εκδόσεις Φεγγίτης (Θεσσαλονίκη).
Πρόκειται για μια υπαρξιακή νουβέλα. Σε μόλις 58 σελίδες ο συγγραφέας δημιουργεί μια ατμόσφαιρα, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καφκική. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού στο κείμενο μάς καθηλώνει το σχοινί, το οποίο κοιτάει μια παράξενη φιγούρα σε ένα δωμάτιο έξω από τον χώρο και τον χρόνο, όπου όλα υπάρχουν και δεν υπάρχουν. Η συνείδηση παίζει με το υποσυνείδητο, οι εικόνες με τα χρώματα, το ον με το μη ον. Όταν αλλάζει η διάσταση και βρισκόμαστε στη μέση του ονείρου της φιγούρας, παρακολουθώντας τις εικόνες σαν σε ταινία, ο λόγος γίνεται ποιητικός, ονειρικός, σμαραγδένιος. Η αίσθηση του αμφίρροπου και αναπάντητου παραμένει. Είναι όλα αλήθεια ή ψέματα; Πού βρίσκεται η αρχή; Πού οι απαντήσεις; Υπάρχει όλον; Και αν ναι, πώς μπορούμε να το συλλάβουμε; Τι θα γίνει με τα θραύσματα της εικόνας;
O André Breton σωστά είχε παρατηρήσει ότι ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση. Στην ανθρωποκεντρική υπαρξιακή νουβέλα του Ευάγγελου Ρουσσάκη η ανθρώπινη ύπαρξη είναι συνυφασμένη με την τέχνη. Τα θραύσματα της ανέγγιχτης εικόνας προσεγγίζονται με την καρδιά και όχι τη λογική, όπως υπογραμμίζεται και στο οπισθόφυλλο. Το σύμπαν του δημιουργού του έργου είναι γεμάτο ήχους, χρώματα, όνειρα. Το Preludio αντηχεί το έρεβος και τον έρωτα. Στο παράρτημα επεξήγησης λατινικών όρων βρίσκουμε όσα χρειάζονται για να γίνει ευκολότερη η περιπλάνηση. Στο Cacciatore όλες οι αισθήσεις είναι σε εγρήγορση, για να χαραχθεί το όνομα στους αστερισμούς. Στο Salvatore το άπιαστο κυριαρχεί, για να δώσει τη θέση του στα Φώτα (Luce). Τα Φώτα υπήρξαν στα μάτια της αγαπημένης. Τα Φώτα ήταν προσευχές. Οι λέξεις αντικαταστάθηκαν από Φώτα και Σκοτάδια. Στο Creatore και το Montagna τα ερωτήματα των Προσωκρατικών βρίσκουν μια υπέροχη λογοτεχνική έκφραση, ενώ στο Cuore η σιγή του δημιουργού του έργου είναι εκκωφαντική. Στο In medias res έχουμε ένα εξαίρετο παράδειγμα ομηρικής πρόσληψης, ενώ στη συνέχεια της νουβέλας, όταν η ταινία φθάνει στο τέλος της (μα φθάνει;) αισθανόμαστε ότι τρεις κόσμοι μάς περιβάλλουν, για να τονισθεί το ότι είμαστε ακόμη στο δωμάτιο με το σχοινί.
Το ξύπνημα της φιγούρας που ακολουθεί και όσα διαδραματίζονται μέχρι το τέλος θα τα απολαύσει ο αναγνώστης διαβάζοντας το έργο. Ένα έργο σύγχρονο, προσεγμένο, με υπέροχες εικόνες, όμορφη γλώσσα, πολλαπλές διαστάσεις, πολλά ερωτήματα, πολλή τέχνη…αλλά και πολλή αγάπη. Αξίζουν συγχαρητήρια στον δημιουργό, για ένα έργο που μόνον πρωτόλειο δεν φαίνεται. Αντίθετα, έχει συνοχή, μεστή ωριμότητα, ατμόσφαιρα, ήχο, χρώμα. Το μυστήριο θα παραμείνει άλυτο, το ξέρουμε όλοι. Έργα όμως σαν κι αυτό χαρίζουν αισθητική και νοητική απόλαυση. Μάς φέρνουν κοντύτερα στον εαυτό μας και το Σύμπαν. Μάς κάνουν να κλαίμε και να φθάνουμε στην κάθαρση όταν μέσα από το σκοτάδι και την αναζήτηση θριαμβεύει η καρδιά. Δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε ότι πρόκειται για την καλύτερη νουβέλα των τελευταίων χρόνων. Αναμένουμε από τον συγγραφέα μια εφάμιλλη συνέχεια στον χώρο της πεζογραφίας, που θα μάς προσφέρει ξανά συγκίνηση και έκσταση, ταξιδεύοντάς μας στον πυρήνα της τέχνης και του είναι μας.
0 Σχόλια