Του εγώ μου απεσταλμένοι
φόβοι κόκκινοι βαμμένοι
ανασφάλειες θαμμένες
στο συμβιβασμό κρυμμένες.

“Ήντα θέτε;” λέω μόνη
και η δύναμη τελειώνει
Με νικούν στην άγνοιά μου
είναι όλα η σκιά μου

Μια σκιά που ανασκευάζω
το εγώ μου όταν τρομάζω
Μάθημα η προδοσία
και η αυτοδυναμία

Η εκδίκηση είναι ακραία
μα τα κόλπα του Μορφέα
τα όνειρά μου κατευνάζουν
τα σενάρια που οργιάζουν

Μα ξυπνώ ξάφνου απ’ όλα
με δυο λόγια μυροβόλα
που μου λένε τι μετράει
όταν κάποιος σ’ αγαπάει

Και ας ντύνεται συνήθεια
Κι ας σιωπούν στη γη τα στήθη
Η αγάπη θα νικήσει
και ας έχει τυραννήσει

Συζητήσεις στο κεφάλι
Πράγματα που φέρνουν ζάλη
στη σοφία θυσιάζω
και με πίστη αγαλλιάζω

Η περσόνα του μυαλού μου
τιμωρός του εαυτού μου
την παράνοια τελειώνει
και ανακεφαλαιώνει:

Δεν πιστεύω όσα μου δείχνεις
Τις ευθύνες μη μου ρίχνεις
Από τώρα αναγνωρίζω
Το εγώ μου εγώ ορίζω.

_

γράφει η Δώρα Βαξεβανοπούλου