Το τρένο της ελπίδας
Άφησαν πίσω μια ολόκληρη ζωή
σπίτι και βιος και μια γλυκιά πατρίδα,
πέρασαν σύνορα, βρεθήκαν σ’ άλλη γη
σαν του πολέμου ξέσπασε η καταιγίδα.
Σε σαπιοκάραβα στοιβάχθηκαν πολλοί
και τόσοι χάθηκαν στα κύματα ως τώρα,
φωτιά και σίδερο στη Μέση Ανατολή,
κι η ελπίδα μπάρκαρε να πάει σε άλλη χώρα.
Κάθε μια μέρα φέρνει η θάλασσα κορμιά
όμως δεν μένει πια εδώ ο Ξένιος Δίας,
η φτώχεια σβήνει κάθε του κληρονομιά,
βγήκε κι εκείνος στο Ταμείο ανεργίας.
Αθήνα – σύνορα τα πούλμαν στην σειρά
κι ο δρόμος ύστερα σπαρμένος με αγκάθια
μάνες, πατέρες με παιδιά στην αγκαλιά,
τα ‘‘νήματα’’ να κόβουν μέσα απ’ τα χωράφια.
Και να που τώρα ακολουθούνε τις γραμμές
κουρέλια ανθρώπινα που γνώρισαν τον πόνο
που έχασαν όλα όσα είχαν μέχρι χθες
δεν έχουν άλλο πια, η ελπίδα μένει μόνο.
Χιλιάδες σε μια αποβάθρα οι ψυχές
όμως το τραίνο της ελπίδας μόνο ένα,
κοιμάται η Ευρώπη δίχως τύψεις κι ενοχές
κι ας έχει τόσο τα σεντόνια λερωμένα…
Ποιος πια να ανέβει στα βαγόνια του αυτά;
Κάνουν κι εκείνα ότι μπορούν να τους χωρέσουν,
να μην χωρίσουν τους γονείς απ’ τα παιδιά,
την μοίρα τους μαζί να βρουν για να μπορέσουν.
Έχουν γνωρίσει κάποτε την προσφυγιά
και είναι με δάκρυα από τότε ποτισμένα,
ξέρουν πως είναι η μόνη πια παρηγοριά
για όποιον ψάχνει μια ζωή πέρα στα ξένα.
Και όταν φεύγουν φορτωμένα με ψυχές
θέλουν ξανά γρήγορα πάλι να γυρίσουν
να ξεπεράσουν τις δικές τους αντοχές
και πιο πολλούς μες την αγκάλη τους να κλείσουν…
_
γράφει ο Σπύρος Μακρυγιάννης - Αργοναύτης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Αγαπητέ μου Σπύρο,
Η ποιητική σου ορμή σε όλο της το μεγαλείο!
Είναι το ποιητικό στιχουργικό σου τάλαντο
για το οποίο σού είπα χθες πως είναι
το μέτρο σύγκρισής σου!
Η δε προσωποποίηση των βαγονιών,
εικόνα ασύλληπτης ποιητικής
ομορφιάς με απίστευτη συγκινησιακή
φόρτιση και εκφραστική δυναμική :
… Ποιος πια να ανέβει στα βαγόνια του αυτά;
Κάνουν κι εκείνα ότι μπορούν να τους χωρέσουν,
να μην χωρίσουν τους γονείς απ’ τα παιδιά,
την μοίρα τους μαζί να βρουν για να μπορέσουν …
Πολλά, πολλά συγχαρητήρια!!!
Καλό ΣΚ !!!
Παναγιώτη μου ότι και να πω τώρα δεν θα με εκφράσει ακριβώς… Δεν θα φτάσει… Και δεν μπορείς να δεις τα μάτια μου για να σου το πει το δάκρυ συγκίνησης που κύλησε…
Κύριε Σπύρο, από όλα σας τα ποιήματα αυτό με μούδιασε. Συγχαρητήρια για τις δυνατές σας εικόνες… Τούτα τα λερωμένα σεντόνια κάποιος να βρεθεί να τα ρίξει στη χλωρίνη….
Αγαπητή Μάχη… Ευχαριστώ από την καρδιά μου…. Δυστυχώς θα ακολουθήσει κι άλλο γιατί κι εγώ βρήκα λόγια για τον Αϊλάν…. Μακάρι να βρεθεί κάποιος να τα απολυμάνει, να τα εξαγνίσει αυτά τασεντόνια όπως πολύ όμορφα το είπες…. Και ας μιλάμε στον ενικό…
Σπύρο με έκανες συνεχώς να ανατριχιάζω!!! να συγκινούμαι!!!!
Μόνο εύγε μπορώ να σου πω γι’ αυτό το δυνατό, λυρικό, ρυθμικό σου ποίημα!!!
Με συγκλόνισε!!!
Καλό σου βράδυ!!
Ελένη… Πόσο χαίρομαι με τα λόγια σου… Πόση συγκίνηση μου προσφέρεις… Σε υπέρευχαριστώ…
Ευχαριστώ για τις εικόνες, για τις μυρωδιές, για τις κραυγαλέες σιωπές…
Και η απάντηση είναι ακριβώς εδώ “…κοιμάται η Ευρώπη δίχως τύψεις κι ενοχές…” γιατί ζητά κι άλλα εργατικά χέρια, όσο γίνεται πιο ανέξοδα….
Αχ αυτή η Ευρώπη… Πόσο μα πόσο μας απογοήτευσε… Ξιπασμένη κόρη μας, την αγαπούμε – πως να μην αγαπάει κανείς τα παιδιά και τα εγγόνια του; – αλλά βλέπουμε αντικειμενικά το ελάττωμά της… Και μας πονάει… Μόνος Θεός της πια το χρήμα…. Ευχαριστώ εγώ για το όμορφο σχόλιο.