Δεν θέλω να σταματήσω το δρομολόγιο του τρένου
και ας είναι παλιό και το πιο σκουριασμένο
όχι μη μου ζητάτε να κατέβω
είναι ο τι ονειρεύτηκα αυτό το τρένο.
Και αν στο σταθμό του τρένου ακόμα περιμένω
είναι γιατί η καρδιά μου τον πόνο δεν άντεξε
για τα παιδία που κοιμούνται στις ράγιες του τρένου
αγκαλιασμένοι με τα όνειρα τους μας χαμογελάνε.
Και αν στο άλλο τρένο πάλι θα ανέβω
το σκοτάδι στο τούνελ δεν θα τρέμω
την αδικία και ότι κακό υπάρχει στο κόσμου
στη σκευοφόρο του τρένου θα κλειδώνω.
Μη με αναγκάζετε από το τρένο της ζωής να κατέβω
θα ψάξω μια άλλη πατρίδα τις πληγές να γιατρέψω
μια πατρίδα που μιλάει όλες τις γλώσσες,
εκεί που το φως δεν σβήνει ακόμα και στο τούνελ.
_
γράφει η Teuta Sadiku
Μη με αναγκάζετε από το τρένο της ζωής να κατέβω
θα ψάξω μια άλλη πατρίδα τις πληγές να γιατρέψω
μια πατρίδα που μιλάει όλες τις γλώσσες,
εκεί που το φως δεν σβήνει ακόμα και στο τούνελ.
Με άγγιξε το ποίημά σας μακάρι να βρούμε αυτήν την πατρίδα!!!!
Μια νέα πατρίδα που το φως δεν θα σβήνει ποτέ.
Ας υψώσουμε τον ήλιο λοιπόν…
Όλοι μαζί!!
Ευαισθησία και ρομαντισμός! Απαραίτητα εφόδια για ενα ομορφογραμμένο ποίημα!
Ευαίσθητο ποίημα με παράπονο…
Teuta μου… Σου έχω πει πολλές φορές ότι θαυμάζω το πως εκφράζεσαι στην γλώσσα μου και εντυπωσιάζομαι από το βάθος και την ευαισθησία των νοημάτων σου… Κάθε φορά νιώθω την ανάγκη να το επαναλάβω…