Μάζεψε τα ρούχα σου
στείλτα στη μαμά σου
να μάθουν να μοιράζονται
κι αυτοί τα πράγματά σου
το είδα σαν σε όνειρο
να έρχεσαι να το πέμπεις
το μήνυμα, την είδηση
και να με κακοπαίρνεις
μη φοβάσαι μάτια μου
είναι όλος δικός μας
ο καιρός, η σύμπνοια
το μέλλον, το όνειρό μας
όσο έχω εσένανε
τίποτα δε με τρομάζει
στη σκέψη μόνο χωρισμού
η καρδιά σπαράζει.
Μη λες λόγια δύσκολα
δε θέλω να τ’ ακούω
παράτα τα ήσυχα
μόνο να υπακούω
σε εσένα, στην αγάπη μου
που ’χω για μέλημά μου
αναπνοιά στη ζήση μου
ανάσα στο πέρασμά μου
ωραία είναι κύρη μου
σωστά εσύ τα εκφράζεις
μα ξέχασες της ζωής
το τρένο και χαράζεις
άλλη πορεία δε θα δω
στα μάτια εδω σιμά μου
μονάχα σφιχταγκάλιασμα
θέλω στα σωθικά μου
το τρένο που εχάσαμε
και ήρθε και μας πήρε
μηδέ να απαρνηθεί
πτυχών και συνεπήρε
το είναι μας επικροτεί
το θέλω διαφεντεύει
το πρέπει να κυριαρχεί
ποτέ να μην πρεσβεύει
τύχες και αντοχές
παρμένες και σπαρμένες
στης αμφισβήτησης μη δω
να ’ναι εκτεθειμένες
φωνάζουμε κραυγάζουμε
κι οι δυο το ίδιο θέμε
το τρένο της ζωής
να αράξει και εμείς κλαίμε
από συγκίνηση βαθειά
αφού πια επιτεύχθη
χρόνων η αποθυμιά
αντάμα και ετέθη
ζήτημα απο κοινού
του βίου μας να δούμε
υπόσταση τρανή
στη ζωή αυτή ζητούμε
μονάχα μαζί
να δώσει ο πλάστης
να περάσει η ζωή
σα να ’ναι ζαχαροπλάστης
γλυκές στιγμές
μελένια τα όνειρά μας
μόνιμες αληθινές
παντοτινά δικά μας.
–
γράφει η Άννα Ζανιδάκη
0 Σχόλια