Θα τον βάδιζα ξανά
εκείνον τον δρόμο με τα αγκάθια
για να ήμουν ένα τόσο δα λεπτό
φυλακισμένη στην αγκαλιά σου
μα τώρα πια δεν οδηγεί πουθενά.
Μονάχα κάτι λέξεις ανείπωτες
μένουν χαραγμένες στο χιόνι
σε μια γωνιά στα Εξάρχεια.

Δεν υπήρξες ποτέ,
σε κάποιο όνειρο παιδικό
που είχε τα σύννεφα για προσκεφάλι
και για νανούρισμα τη φωνή του ανέμου,
σε κάποιο γράμμα χωρίς παραλήπτη
στα κατάστιχα ενός τετραδίου εφηβικού.

Θα έρθω να σε βρω
λίγο πριν το τέλος,
όταν θα έχουμε πια γείρει
δυο ψυχές γκρίζες και σκουριασμένες
στου χρόνου το στερνό γρανάζι.
Ο ύστερος εκείνος χτύπος θα σημάνει
πως ετούτο το όνειρο ποτέ δεν υπήρξε.

–

γράφει η Κωνσταντίνα Παγώνη