Περίεργα παιχνίδια που παίζει η φαντασία μαζί μας πολλές φορές είτε είμαστε ξυπνητοί είτε κοιμισμένοι. Με μένα συνέβη το δεύτερο ευτυχώς… Θα ήμουν λέει ίσως στα μισά μου χρόνια ή και ακόμη λιγότερα απ’ όσα κουβαλώ τώρα στην πλάτη μου.

Αρχή Φθινοπώρου στο καλαντάρι, μα όχι και ο καιρός που καλά κρατεί. «Μικρό Καλοκαιράκι» το ονομάζουν οι παλιοί και έχει μια απίστευτη γλύκα η φύση, σκέτη απόλαυση, χωρίς τις ακραίες της εξάρσεις.

Βρίσκομαι στο αγαπημένο μου νησί μόνη, χωρίς την συνηθισμένη φιλική ή οικογενειακή μου συντροφιά, νιώθοντας μια περίεργη αδιόρατη μοναξιά.

Βαδίζω σε ένα καλντερίμι που είναι φρεσκοποτισμένο από τη μάνικα του κυρ Στάθη του μερακλή νησιώτη, και στο αυλιδάκι μπροστά από την πρόσοψη του σπιτιού του όπου κρέμονται λογής- λογής φούτερ με τη ζωγραφιά του νησιού πάνω τους, κάθεται ακίνητη μια φιγούρα γυναικεία.

«Γεια σου» με χαιρετάει θερμά και αμέσως την αναγνωρίζω. Είναι μια πασίγνωστη Ελληνίδα τραγουδίστρια. Την αντιχαιρετώ όχι και τόσο έκπληκτη για την οικεία συμπεριφορά της, όσο περίεργη αν θυμάται ποια ακριβώς είμαι.

Εκείνη σαν να διάβασε τη σκέψη μου λέει χαμογελαστά: «Μα και βέβαια σε θυμάμαι πώς θα γινόταν να ξεχάσω τις συμβουλές που μού έδωσες πριν κάτι χρόνια και που αν τις είχα ακολουθήσει δεν θα βρισκόμουν τώρα υπ’ ατμόν για αναχώρηση από την Ελλάδα και πολύ λυπάμαι γι’ αυτό».

Είπε “πριν κάτι χρόνια”, μα έμοιαζε ως εάν αυτό να είχε συμβεί μόλις χθες που την συμβούλευα σαν παιδάκι.

Με κατέλαβε μια ανείπωτη θλίψη για τα χαμένα όνειρα του κοριτσιού που άξιζαν για το καλύτερο, για μια λαμπρή καριέρα που τώρα βάδιζε προς την δύση της. Μια θλίψη ακόμα, για τον ανομολόγητο έρωτά της που δεν βρήκε ποτέ ανταπόκριση στο πρόσωπό μου. Σφίχτηκε η ψυχή μου και η μιλιά μου δεν έβγαινε από το στόμα μου. Μα κάποια στιγμή είπα κάτι που άφησε κατάπληκτη πρώτα εμένα:

«Πριν φύγεις, θέλω να κάνεις έρωτα μαζί μου. Θα πάρεις την ανάμνησή μου μαζί σου για να ξέρεις ότι πια δεν θα είσαι ποτέ μόνη. Η ψυχή που εσύ αγάπησες και εκείνη δεν σού το ανταπέδωσε σε σκέπτεται διαφορετικά ίσως από, τι θα ήθελες εσύ, μα σε σκέπτεται. Και το να σε έχει στο νου του ένας συνάνθρωπος είναι μεγάλη υπόθεση. Ένας πλούτος είναι που δεν πουλιέται μήτε αγοράζεται για όλα τα μαλάματα της γης. Είναι ένας θησαυρός πραγματικός που μόνο η αγάπη που τον αγγίζει τον κάνει χρυσάφι και διαμάντι. Και εγώ σε αγαπάω κάπως έτσι. Για μια και μοναδική φορά θα βρεθούμε τόσο πολύ κοντά και η ανάμνηση αυτή θα ζεσταίνει τη μοναξιά μας».

Με άκουγε αμίλητη σαν να μην πίστευε ότι τα λόγια μου ήταν αληθινά, αλλά μια παραίσθηση, απ’ αυτές που συχνά πυκνά την καταλάμβαναν τον τελευταίο καιρό σαν αποτέλεσμα των ψυχοφαρμάκων που δηλητηρίαζαν την ζωή της. Ανέβηκα στο σπίτι και μπήκα αποφασιστικά στο δωμάτιό της περιμένοντας την.

Πώς έγινε όμως και η αγκαλιά της άλλαξε μορφή και πια δίπλα μου στο κρεβάτι το μεγάλο δεν ήταν αυτή, μα ο Φοίβος, ο γοητευτικός μάγκας του νησιού που χίλιες ιστορίες φανταστικές ή και αληθινές συνόδευαν τη φήμη του και το όνομά του.

Κακοποιούλης. Γκομενιάρης. Λαθρεμποράκος και κατά πολλούς και προαγωγούλης. Μαζί με όλα τα συμπαραμαρτούμενα των ανωτέρω ιδιοτήτων.

Στο κρεβάτι του κοριτσιού έκανα τρελό έρωτα μαζί του, μαζί της, δεν το ξεδιάλυνα. Και έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού. Εκείνη είχε πει ότι θα έφευγε από την Ελλάδα. Μού έλεγε εκείνος το ίδιο τώρα. Σημειωτέον ότι τύποι σαν αυτόν δεν είναι του γούστου και της αισθητικής μου και όμως ένιωθα την ίδια θλίψη για τον αποχωρισμό.

Παράλληλα όμως και αυτό είναι το παράξενο, ένιωθα μια απίστευτη πληρότητα σαν να είχα κάνει μια πλήρη περιστροφή, σαν να μην έλειπε κομματάκι από το τόξο μιας κυκλικής περιφέρειας.

Μού χαμογελούσε με το απίστευτα γοητευτικό του χαμόγελο κι’ εγώ απόθεσα φευγαλέο φιλί στα γελαστά του χείλη, φεύγοντας βιαστικά αμέσως μετά. Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου παρέμενε έντονα καρφωμένη η εντύπωση ότι είχα κάνει κάτι το γοητευτικά απαγορευμένο που όμως δεν θα είχε καμιά συνέχεια.

Καθώς έφευγα, πήρε το μάτι μου τους δύο κολλητούς φίλους παλιόμουτρα και αυτά, που με κοιτούσαν ειρωνικά σαν να μού έλεγαν: «Κατακαημένη ψηλομύτα. Ούτε και συ κατάφερες να μη παίξεις μουσική στον μαγεμένο αυλό του…

Άρχισα να έχω συναίσθηση του ονείρου μου και το έβλεπα να χάνεται σιγά- σιγά προς το τέλος του. Πράγμα που δεν έμαθα ποτέ αν γινόταν έτσι, γιατί το κουδούνισμα του τηλεφώνου με έφερε στην πραγματικότητα. Και τώρα, ώρες αφ’ ότου ξύπνησα, η πληρότητα που έλεγα πριν, καλά κρατεί. Βρίσκομαι ακόμη υπό την επήρεια των δύο αυτών μορφών εκείνης κι εκείνου…

Περίεργο όνειρο σαν όλα τα όνειρα, που όμως δεν χρειάζεται ονειροκρίτη  για την ερμηνεία του.

_

γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου