Τρένα ξεχασμένα, της Βασιλικής Δραγούνη
Αμαξοστοιχίες παλιές
παρατημένες, μηχανές
που σκουριάζουν λεηλατημένες
γράφουν μια νέα δική τους ιστορία
με τους χτύπους της ζωής:
παιδιών, που ακόμα παίζουν
στα αφημένα εδώ και εκεί βαγόνια
κάπου στη γειτονιά τους,
φοβισμένων ανθρώπων, που φωλιάζουν
για να βρουν καταφύγιο απ' τους κατατρεγμούς
στα παλιά σιδερένια κουφάρια,
εφήβων, που προστίθενται στη λίστα
των νεκρών από ναρκωτικά,
και συνυπολογίζονται
στην ακροαματικότητα των μέσων...
Άλλες σε σταθμούς παρατημένες
και άλλες στα αμαξοστάσια,
άλλες σε κάποια διαδρομή αφημένες
και άλλες στα "νεκροταφεία τρένων".
Πέθαναν, μα δεν το ξέρουν.
_
γράφει η Βασιλική Δραγούνη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Δυνατοί προβληματισμοί που μακάρι να ταρακουνήσουν το κοιμισμένο “εγώ”. Συγχαρητήρια!!!
Εικόνες παρακμής όχι μόνο του σιδηρόδρομου αλλά και μιας κοινωνίας ολόκληρης….
Δυνατό το ποίημα σας Βασιλική!!!
Ένα τρένο δίχως ράγες, ρόδες κι οδηγό…
Με ταχύτητα μεγάλη σε απότομο γκρεμό.
Υπέροχο το ποίημα σου Βασιλική.
Με λόγο περιεκτικό… που σε παραπέμπει σε εικόνες του σήμερα.
Μακάρι όμως να ήταν αλλιώς και οι αμαξοστοιχίες να έμοιαζαν σ’ αυτές των παιδικών μας χρόνων…