Ετικέτα: Βασιλική Δραγούνη

Την βρήκα σε έναν σωρό από σκουπίδια. Μια μικρή, λυπημένη κούκλα με τα μάτια κλειστά, το χέρι της να κρέμεται, τα μαλλιά της ακόμα μακριά αλλά αδύναμα και μπερδεμένα. Θα ήθελε να τη χτενίσεις.[…] _ γράφει η Βασιλική...

Προς τι λοιπόν το χαμόγελο όταν η θλίψη είναι πάντα κοντά σαν μια παλιά ανάμνηση στην άκρη του μυαλού, σαν μια πικρή μνήμη που επαναλαμβάνει, το αργό, σκοτεινό τραγούδι της, σαν τα μπλουζ της άγριας νιότης που παίζεις στην καρδιά όταν εποχικοί ύμνοι δονούν ένα αόρατο πιάνο στο σκοτάδι, σαν μια λευκή κουρτίνα που παραμερίζει για να αφήσει τη νυχτερινή αύρα να εισβάλλει στο χώρο, ενώ κάθεσαι μέσα σε μια πυκνή σιωπή παρακολουθώντας σκιές, ακούγοντας βήματα να πηγαινοέρχονται έξω από την πόρτα που δεν θα ανοίξεις, χαράζοντας αρχαίους χρησμούς στη σκόνη του πιάνου; […] _ γράφει η Βασιλική...

Όλα ξεκίνησαν από μια παλιά γραφομηχανή. Ποτέ πριν δεν ήταν σε θέση να γράψει, έως τη στιγμή που, εντελώς συμπτωματικά, αυτή η γραφομηχανή έπεσε στα χέρια του. Είχε προσπαθήσει επανειλημμένως, με όλα του τα χειρόγραφα να καταλήγουν στο καλάθι των αχρήστων. Αλλά με εκείνη τη γραφομηχανή θα έλεγε κανείς ότι συνέβαινε κάτι μαγικό. Μαζί διηγούνταν ιστορίες μυστηρίου και φαντασίας, νουβέλες και μυθιστορήματα. Κι όλες αυτές οι ιστορίες τον έφερναν σε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο. Η γραφομηχανή έδινε ζωή στις λέξεις που κυλούσαν αβίαστα πάνω στο χαρτί και μετέτρεπε μια μονότονη γραμμή σε πνευματώδη στίχο, τα θαμπά κλισέ σε...

Ήταν μια από αυτές τις σύντομες στιγμές που μπορεί να συμβούν μεταξύ ξένων. Ιδρωμένη ακόμη από τη γιόγκα, είχε σταματήσει για έναν καφέ στο δρόμο για το αυτοκίνητο. Χαζεύοντας βαριεστημένα τους υπόλοιπους πελάτες, καθώς περίμενε να ακούσει το όνομά της, τον είδε να σηκώνει το βλέμμα από την εφημερίδα που διάβαζε. Τα μάτια τους συναντήθηκαν και κανείς τους δεν απέστρεψε το βλέμμα. Φαινόταν ευγενικός έως και φιλικός αλλά όχι αδιάκριτος, έμπειρος από τη ζωή αλλά όχι κουρασμένος. Αντάλλαξαν χαμόγελα. Το όνομά της ακούστηκε και με τον καφέ στο χέρι, έφυγε ρίχνοντάς του μια τελευταία ματιά πάνω από τον ώμο...

  Ο Τζέισον αγαπούσε το διάβασμα. Ήταν γι αυτόν ο καλύτερος τρόπος να κρατάει το μυαλό του απασχολημένο, διασκεδάζοντας ταυτόχρονα. Εκεί έβρισκε το καταφύγιό του. Μέσα στα βιβλία. Όμως ο Τζέισον φοβόταν οτιδήποτε δεν μπορούσε να εξηγήσει, οτιδήποτε περιλάμβανε κάθε είδους φόβο ή κίνδυνο, οποιαδήποτε δυσοίωνη σκιά μπορούσε να σχηματιστεί τη νύχτα, οποιονδήποτε περίεργο ήχο. Αυτό όμως που φοβόταν περισσότερο, ήταν το σκοτάδι. Όχι τόσο το ίδιο το σκοτάδι, όσο τα πράγματα που δεν μπορούσε να δει ούτε ίσως να γνωρίζει ότι κρύβονταν εκεί. Ο Τζέισον παρατηρούσε πως όσο ο αδελφός του και οι φίλοι του μεγάλωναν, τόσο λιγότερους...

“Δεν μου αρέσει να παραπονιέμαι αλλά δεν θα ‘πρεπε αυτό το πράγμα να ήταν τώρα μια πολυτελής λευκή άμαξα με μεγαλοπρεπή μαύρα άλογα;” “Τι είπες κοπελιά; Συγγνώμη, δεν άκουγα. Φταίνε τα νέα μου ακουστικά βαρηκοΐας. Είναι για πέταμα. Έκανα λάθος τελικά, θα έπρεπε να είχα απευθυνθεί στους κατάλληλους προμηθευτές αντί να προσπαθώ να εξοικονομήσω χρήματα στο ebay. Τι έλεγες λοιπόν κοπέλα μου;” “Η μεταφορά. Δεν είναι ακριβώς αυτό που περίμενα.” […] _ γράφει η Βασιλική...

Βρήκα τη φωνή μου να κρύβεται σε ένα κουτί Πεταμένο σε μια σκονισμένη γωνία της σοφίτας Την καλόπιασα να βγει και την ξεσκόνισα Της έδωσα λίγο ζεστό τσάι για παρηγοριά. Βρήκα τη φωνή μου, αλλά έπρεπε να την ξεγελάσω για να μιλήσει Γιατί αρνήθηκε να αρθρώσει λέξη κι έμεινε σιωπηλή Βρήκα τη φωνή μου, αλλά άρχισα να αναρωτιέμαι Τι σημασία έχει, αν εκείνη δεν με θέλει; […] _ γράφει η Βασιλική...

Αγαπητέ κ. Hyde, Δεν κρύβω πως με κάποια ανησυχία σου γράφω αυτό το γράμμα. Μετά από όλο το χρονικό διάστημα που γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον, έχω φτάσει πλέον στο σημείο να φοβάμαι τον παρορμητικό σου χαρακτήρα και τα βίαια ξεσπάσματά σου κι είναι αυτός ο λόγος που σου ταχυδρομώ αυτό το γράμμα και δε σου το δίνω αυτοπροσώπως. Τώρα συνειδητοποίησα το πόσο ανόητος υπήρξα. Η φιλία σου με κατέστρεψε. Με μεγάλο πόνο θυμάμαι τo ειδεχθές πλάσμα μέσα μου, που εσύ έφερες στην επιφάνεια. Μετακόμισα μακριά από το Λονδίνο, σε ένα μέρος όπου δε θα με βρεις ποτέ. Με...

Αγαπητή Μούσα, Ελπίζω να είσαι καλά. Μετά από αρκετή αυτό-ενδοσκόπηση αποφάσισα να σου γράψω, με την ελπίδα ότι θα μπορέσεις να βρεις στην καρδιά σου έναν τρόπο να με συγχωρέσεις και να επιστρέψεις ξανά. Η ζωή χωρίς εσένα ήταν ένας εφιάλτης. Δεν έχω καταφέρει να γράψω ούτε λέξη εδώ και εβδομάδες. Όλες εκείνες οι υπέροχες ιδέες που μοιραζόμαστε έχουν στερέψει και το κεφάλι μου είναι υπό κατάρρευση. Τώρα μόνο μπορώ να εκτιμήσω πόσο σημαντική είσαι για μένα. Η ζωή χωρίς την καθημερινή σου παρουσία είναι πλέον ανεπαρκής και ανούσια. […] _ γράφει η Βασιλική...

απόσπασμα από το καλλιτεχνικό ημερολόγιο 2017 του ιστότοπου τοβιβλίο.net και των εκδόσεων “τοβιβλίο“. Κράτα το Κράτα το Κράτα το Κράτα το Κράτα το Κράτα το Κράτα το Κράτα το Κράτα το Κράτα το Κράτα...

Σκληροί χειμώνες, αρνούνται να παραδοθούν στην επιμονή του ημερολογίου. Όλη τη νύχτα, οι άνεμοι ουρλιάζουν σαν θηρίο τραυματισμένο, μα όχι θανάσιμα: γρυλίζοντας και μαστιγώνοντας άγρια το σκοτάδι. […] _ Γράφει η Βασιλική...

Ο πιερότος εκτελεί την παντομίμα της μοναξιάς τη μεσονύκτια ώρα με μόνη σύντροφό του τη σελήνη λικνιζόμενος στο μελαγχολικό της φως και την ιδέα της πληρότητας Μιμούμενος την υποτονική της λάμψη και του προσώπου της τα μυστικά αναπαράγοντας τις θάλασσες και τις κοιλάδες της […] _ γράφει η Βασιλική...

  Κλεισμένος στο ησυχαστήριό μου περιβάλλομαι από όλα εκείνα τα παιχνίδια που έχω συλλέξει με τα χρόνια με την ελπίδα ότι θα πέθαινα μαζί τους… Τους μπιχλιμπιδωτούς αντιπερισπασμούς μου τα μολυβένια στρατιωτάκια μου τα λούτρινα ζωάκια που, σαν αναμνήσεις, γέμιζαν το μαξιλάρι κάτω από το κεφάλι του παιδιού που υπήρξα…[…] _ γράφει η Βασιλική...

(Φωτογραφία: Στράτος Γιαννόπουλος) Σήμερα, στην λογοτεχνική δράση «Ελάτε να μιλήσουμε για τη λογοτεχνία» φιλοξενούμε την λογοτέχνη Βασιλική Δραγούνη, την οποία και ευχαριστώ για την τόσο  ανθρώπινη συνέντευξή της! Πρώτα όμως ας γνωρίσουμε την προσωπικότητα της δημιουργού μες από το βιογραφικό της: Η Βασιλική Δραγούνη γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ευρωπαϊκή Συγκριτική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης (Βέλγιο) και έχει μεταπτυχιακό στις Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Σπουδές του Πανεπιστημίου Πειραιώς. Εργάζεται στον αεροπορικό χώρο. Ποιήματα και διηγήματά της έχουν βραβευθεί σε Πανελλήνιους και Διεθνείς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και έχουν εκδοθεί σε 40 περίπου συλλογικές ανθολογίες ποίησης και διηγημάτων...

Ξημέρωμα Σαββάτου, έξι και τριάντα, έξω βλέπω ένα σμήνος νυχτοπούλια να πυρπολούν τη νύχτα με αμείλικτη οργή και μέσα από το ατελείωτο άγνωστο να χάνονται στον κόσμο. […] _ γράφει η Βασιλική...

Ψηλαφώ ίχνη ζωής με τις άκρες των δακτύλων τίποτα δεν μου ανήκει… πιάνομαι σε ιστό αράχνης περιμένοντας το θάνατο υπομονετικά. Είναι ένας τρόπος κι αυτός να αντιμετωπίζω το σκοτάδι: να γίνομαι φόβος και χάδι όταν βαθαίνει… θα με αφήσει μόνη τότε ο πόνος που δεν μπορώ να αγνοήσω. […] γράφει η Βασιλική...

Οι στρατιές είχαν μόλις ξεκινήσει το καταστροφικό τους έργο. Οι αεροπορικές επιδρομές εξαπέλυαν μύδρους από τον ουρανό οι βομβαρδισμοί είχαν αρχίσει. […] – γράφει η Βασιλική...

Όταν θα υποχωρήσουμε από τον καταιγισμό του πυρός θα κοιταζόμαστε στον αμοιβαίο καθρέφτη της δυσπιστίας και θα επικρίνουμε σκληρά τη μνήμη. Ότι θα έχει περάσει ανάμεσά μας, ένας ποταμός διαπερατός και διάφανος βαθύς από τις αλλαγές. […] – γράφει η Βασιλική...

Ένα μικροσκοπικό δωμάτιο γεμάτο όπλα που χρησιμοποιούνται για την τέχνη, η φωνή της σιωπής μου μπροστά σε αδιέξοδο που πείθει πως δεν τελειώνει πουθενά ο κόσμος, ένα μονοπάτι στο άγνωστο με ακαθόριστες σκιές που έρχονται απ’ το μέλλον βιαστικά, μια μνήμη του παρελθόντος που αποθηκεύει θλίψεις για το αύριο και προσπαθεί να μου εξηγήσει γιατί είμαι απόψε εδώ, σε αυτό το δρόμο, αυτήν την ώρα.. Θα ήταν όλα αυτά αρκετά για να συγκρατήσουν την μοίρα από τον πυροβολισμό της σκέψης μου μέχρι θανάτου στο ενδιάμεσο αυτό ταξίδι, επειδή μπορεί ίσως να αναγνώριζε, μέσα σε κάποιον αόριστο καθρέφτη μια επίγνωση...

Δεν ήταν και η πιο καθαρή καφετέρια στην πόλη. Το σκοτεινό περιβάλλον και τα μισοκατεβασμένα στόρια φώναζαν πως και οι ιδιοκτήτες ήταν κλειστοί χαρακτήρες και καθόλου δεκτικοί σε παράπονα πελατών. Οι δύο κεραμικές πεταλούδες στον βρώμικο τοίχο έξω θα πρέπει να ήταν μια μάταιη προσπάθεια κάποιου να κάνει το χώρο να φαίνεται πιο οικείος, χωρίς αποτέλεσμα όμως. Κάθε πρωί έτρωγε το καμένο πρωινό, έπινε τον απαίσιο καφέ, κάπνιζε τουλάχιστον μισό πακέτο τσιγάρα και δεν μιλούσε σε κανέναν. Εκείνος και αυτό το μέρος ήταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Κάθε μέρα στηνόταν εκεί από νωρίς το πρωί και παρακολουθούσε...

Αναρωτιέμαι αν θα μάθω ποτέ το δρόμο. Αναρωτιέμαι αν ο δρόμος ποτέ θα αλλάξει. Απλά διπλώνω το χάρτη. Η περιπλάνηση είναι διασκεδαστική. Δεν ξέρω αν θα χαθώ, όταν έρθει το βράδυ, στην έρημο, το τοπίο δύσβατο και ξένο -δύσκολο να ανιχνευθεί μέσα από χωματόδρομους χωρίς πινακίδες, χωρίς κεντρική γραμμή. Μάλλον δεν είμαι τυχοδιώκτης τελικά, ευτυχισμένος τώρα με ένα μέρος δικό μου οι επιθυμίες μου συμβιβασμένες, όλα διευθετημένα: παράθυρα, στέγη, και πόρτα -και μια “καλημέρα” στον τοίχο. Τα πάντα άθικτα… Κι όμως, ακόμη αναρωτιέμαι αν θα μάθω ποτέ μου το δρόμο μέσα απ’ τους χωματόδρομους χωρίς πινακίδες, χωρίς κεντρική γραμμή....

Σήμερα το φεγγάρι χάθηκε μακριά γιατί ήταν βαρύ και μελαγχολικό και δεν μπόρεσε να το βαστάξει η νύχτα. Ήταν ένα χλωμό φεγγάρι, ούτως ή άλλως, καμία αντιστοιχία με την αργή επιμονή της αυγής και τη λαμπρή της ένταση […] _ γράφει η Βασιλική...

Περπάτησε μαζί μου στην αποξενωμένη ομίχλη του πρωινού φωτός με θλιμμένα μάτια και σιωπηλά βήματα στις ιστορίες που θα κρατήσω μόνο για σένα για να μη διστάζεις άλλο. Ξέρω πώς νιώθεις, σου λέω (και το εννοώ). Περπάτησε μαζί μου στην ποιητική βροχή των χλωμών ημερών όπου η αγάπη δεν αρκεί κι εγώ θα περπατήσω εκεί με τα μαλλιά μας υγρά από αβεβαιότητα και αμηχανία. […] γράφει η Βασιλική...

Ο χρόνος φαντάζει ανέκφραστος στην παγερή ακινησία του τοπίου και τα κοράκια φέρουν το δικό τους θάνατο κάτω από τα μαύρα φτερά τους. Μέσα απ’ τη λευκή ομίχλη παλιές μορφές αρχίζουν να συγκεντρώνονται και οι αντανακλάσεις ματαιότητας ισχυρίζονται πως δεν μπορούν να ζήσουν δίχως καθρέφτες. Κάποτε, το φάντασμα του χιονιού μας οδήγησε μας ακολούθησε, μας ξεγέλασε για λίγο, ύστερα χάθηκε μέσα στο απέραντο λευκό […] _ γράφει η Βασιλική...

Ήταν έξυπνος ο πωλητής ονείρων. Όσοι άκουγαν τη φωνή του, έπεφταν σε ένα γοητευτικό ξόρκι. Μερικές φορές, αργότερα, δεν μπορούσαν καν να θυμηθούν για ποιο θέμα μιλούσε. Έμενε μόνο η άμπωτη και η ροή της φωνής, σαν κύματα που σκάνε στην ακτογραμμή. Πάντα είχε ακροατήρια ανυπόμονα να τον ακούσουν, ειδικά όταν είχαν καιρό να τον δουν. Τα μέρη που περιέγραφε ήταν πάντα εξωτικά και συναρπαστικά για αυτούς που ποτέ δεν τα είχαν επισκεφτεί. Τους έκανε ακόμα και να αμφιβάλλουν για το αν υπήρχαν, τόσο απομακρυσμένα τους φαίνονταν από την πραγματικότητά τους. Συγκεντρώνονταν στο μπαρ, γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι....