Μνήμη

Τ’ αστέρι, ξενυχτισμένο, έγειρε στην άκρη τ’ ουρανού
κι αποκοιμήθηκε.
Το ασημένιο του φως έσβησε στη νύχτα
κι έγινε φωνή, κραυγή, σιωπή αβάσταχτη…

Ποιος θα μετρήσει τον ήχο του φωτός
που διαθλάται στο νερό; Ποιος θα θρηνήσει
για την άγονη μνήμη που θρυμματίζεται στην πέτρα;

Τα χρυσά δάκρυα της αυγής μια υγρή φυλακή,
μια φωτιά αχαλίνωτη που καίει τα σπλάχνα…
Κι όλα τρέχουν ασυγκράτητα στη δύση
Λέξεις αναλλοίωτες βουλιάζουν στην απεραντοσύνη,
εναγώνιες θύμισες, αγιάτρευτες πληγές,
μαχαίρια που κόβουν αλύπητα τη σάρκα,
συγκυρίες, τραγικά γεγονότα, περασμένα, τωρινά, μελλούμενα…

Η ύπαρξη, η μοναδική διάσταση, η άβυσσος της ψυχής
που χάσκει μέσα στο σώμα,
η αιώνια αντίθεση κι αντιπαλότητα των στοιχείων,
έρωτας, αίμα, ζωή, μνήμη αθάνατη!
Αιωνιότητα βιασμένη από τους αναρίθμητους θανάτους,
σχήματα, μορφές περασμένες,
φεγγάρια που έλαμψαν στο μέσα ουρανό
και δε μπορούν να ξεχαστούν απ’ το διάβα του καιρού…

Όταν ήμουν παιδί, με το μικρό μου δάκτυλο
ζωγράφισα τη μοίρα μου στο χώμα
κι ύστερα κλαίγοντας βουβά ταξίδεψα με τον άνεμο
Διαβαίνοντας ανάμεσα απ’ τα δέντρα και τ’ αστέρια,
απ’ τους ασημένιους ήχους και το φως
κι απ’ τους κυματισμούς των χρωμάτων, ξεχάστηκα…
Πικρά μεσημέρια ζέσταναν τον ύπνο μου
κι ακροβατώντας στο περιθώριο του ονείρου
σ’ ένα ραγισμένο καθρέφτη αντίκρισα τη μορφή μου.
Σε μια νύχτα τα μαλλιά μου άσπρισαν
Λέξεις, χρώματα, πουλιά, τραγούδια,
έγειραν μέσα στο χρόνο, με την πρώτη
σταλαγματιά του φθινοπώρου!…

Από την ποιητική συλλογή:
“Μνήμες της Πέτρας και της σιωπής”

Ταξίδι στο χρόνο.

Μ’ ένα κοχύλι κι αυτή τη νυχτιά
σεργιάνι θα βγω στο Αιγαίο,
σα μνήμη που καίει, πικρή ξενιτιά,
να ‘ρθω μ’ ένα κύμα μοιραίο

Στον άνεμο τ’ άρμενα έχουν σκιστεί
μ’ ανάβει μακριά μια Σελήνη,
καράβια θαμπά και γερμένοι ιστοί,
ψυχές που διψούν για γαλήνη…

Στο βάθος της μέρας θα βρω τη στεριά
εκεί που τα όνειρα κλαίνε,
να κόψω τον πόνο με μια μαχαιριά
γι’ αυτούς που ριγούν μα δε φταίνε…

Και σα στολιστείς δειλινή ομορφιά
σε μια κουπαστή θ’ ακουμπήσω,
στ’ αμίλητο κύμα να βρω συντροφιά
το χτες σ’ ένα δάκρυ να σβήσω…

Από την ποιητική συλλογή:
“Τα Λυρικά”

Απόκλιση…

Όνειρα χτίζω σ’ έναν δίβουλο καιρό
μ’ άλλα νοήματα,
με μόχθο ιερό
κι ο χρόνος άνανθος, ανέκκλητα περνά,
λέει τα λόγια
όμως πίσω δε γυρνά…

Με τις φωτιές σου κάθε νύχτα με ξυπνάς,
μ’ ονοματίζεις
όμως πάντα με ξεχνάς,
στα αμαρτήματα ν’ αντέξω το μπορώ
όμως στην άρνηση
διστάζω κι απορώ…

Στο χάρτη σβήνω τη δική σου μολυβιά
παίζω κρυφτό
με μια ανένδοτη σκλαβιά,
με λόγια ανόθευτα κι απόψε θα στο πω
κι αν μ’ απαρνήθηκες
ακόμα σ’ αγαπώ…

Με μια επίκληση νυχτώθηκα στη γη
στον άγιο κίνδυνο
να βρω επιλογή,
μια μοίρα ανέστια στο χώμα με κρατά,
βλέπει, ακούει,
μα ποτέ της δε ρωτά…

Κύμα ο έρωτας στο βλέμμα μου κυλά,
σβήνει τα φώτα
κι η οδύνη δε μιλά
κι ένας αγέρας που αιώνες με κλονίζει,
στην ερημιά μου
ξεπεζεύει και δακρύζει…

*Από την ποιητική συλλογή:
“Ο Χρόνος κι οι Πληγές”

_

γράφει ο Γεώργιος Δ. Μπίμης